De uit Londen afkomstige band The Only Ones dook in 1978 op in het kielzog van de eerste Britse en Amerikaanse punkbands en kreeg daarom bijna automatische het label punk en later het label new wave opgeplakt.
De band maakte met The Only Ones (1978), Even Serpents Shine (1979) en Baby's Got a Gun (1980) drie uitstekende platen en het waren platen die zich ver buiten de hokjes van de punk en de new wave bewogen.
Mede door het opvallend veelzijdige karakter kregen de platen van The Only Ones niet dezelfde status als die van de meeste tijdgenoten van de band, maar zeker achteraf bezien zijn ze alle drie van hoog niveau en zeer invloedrijk. Paul Westerberg van The Replacements maakte nooit een geheim van zijn bewondering voor de platen van The Only Ones, maar ook The Libertines, Lloyd Cole en alle bands van Luke Haines (The Auteurs) lieten zich stevig beïnvloeden door de helaas niet erg omvangrijke nalatenschap van The Only Ones.
Na het uit elkaar vallen van The Only Ones leek Peter Perrett definitief ten prooi te vallen aan een hardnekkige drugsverslaving, al probeerde hij nog wel een band te formeren, maakte hij in 1996 nog een, overigens matige, soloplaat (Woke Up Sticky) en kwamen The Only Ones een jaar of tien geleden ook nog eens bij elkaar.
Vrijwel uit het niets is Peter Perrett nu terug. De Britse muzikant heeft zijn leven weer opgepakt en heeft met How The West Was Won een verrassend sterke soloplaat gemaakt. Voor iedereen die de drie platen van The Only Ones kent, klinkt de nieuwe soloplaat van Peter Perrett waarschijnlijk bekend in de oren. De Brit beschikt over een uit duizenden herkenbaar stemgeluid en maakt nog altijd muziek die niet eens zover verwijderd is van de platen die zijn band al weer bijna 40 jaar geleden maakte.
Het is muziek die kan worden omschreven als rock ’n roll in de breedste zin van het woord en het is rock ’n roll die een aantal decennia aan invloeden verwerkt en vooral Amerikaans klinkt.
In muzikaal opzicht is How The West Was Won misschien geen wereldschokkende plaat, al veer ik meerdere keren enthousiast op wanneer de gitarist mag soleren of zijn gitaarlijnen breed mag laten uitwaaieren.
In vocaal en tekstueel opzicht is How The West Was Won veel indrukwekkender. Peter Perrett beschikt over een bijzondere stem en het is een stem die zijn persoonlijke songs inkleurt met veel gevoel.
In de openingstrack deed het me allemaal wel erg aan Lou Reed denken, maar naarmate de plaat vordert had ik ook zeker associaties met de muziek van Gavin Friday, de platen van de in 1991 overleden Johnny Thunders (die met zijn band The New York Dolls Peter Perrett ooit inspireerde tot het maken van muziek) en hier en daar toch ook Bob Dylan.
Ik moest wel weer even wennen aan de bijzondere stem van de Brit, maar als How The West Was Won je eenmaal te pakken heeft, groeit de onverwachte terugkeer van Peter Perrett al snel tot grote hoogten. Erwin Zijleman