Op dit, door Edwyn Collins geproduceerde debuut, ging Little Barrie op voortvarende wijze aan de haal met een aantal decennia muziekindustrie, maar had het een duidelijke voorkeur voor bluesrock en psychedelica uit de jaren 60.
De band leek op basis van het prima debuut klaar voor een mooie toekomst, maar dat viel helaas tegen. In mijn platenkast kwam ik ook de (toch wat mindere) tweede plaat van de Britse band nog tegen, maar hierna ben ik Little Barrie uit het oog verloren (de band bracht ook in 2011 en 2014 nog platen uit) en ik ben vast niet de enige. Onlangs vond ik echter de nieuwe plaat van de band uit Londen in de mailbox en wat is Death Express en geweldige plaat.
Alleen de hele goede luisteraar of de enkeling die op Netflix de credits helemaal uit zit, zal gehoord of gezien hebben dat Little Barrie de prima Netflix serie Better Call Saul (een Breaking Bad prequel) heeft voorzien van flarden muziek, maar op Death Express gaat de band helemaal los.
De nieuwe plaat van Little Barrie bevat 20 tracks en ruim een uur muziek en het is muziek die je onmiddellijk mee terug neemt naar de jaren 60 en 70. Little Barrie eert op Death Express de grote platen van het roemruchte Cream en imponeert met een bedwelmende mix van blues, hardrock en psychedelica.
Het is muziek die de sfeer van een ver verleden ademt en die hiervoor ruim de tijd neemt. Het levert uiteraard heerlijke gitaarsolo’s op, maar ook flink wat lang uitgesponnen passages waarin de spanning prachtig wordt opgebouwd.
Het bijzondere van Death Express is dat Little Barrie, meer dan in het verleden, teruggrijpt op de psychedelische bluesrock uit de late jaren 60 (met naast invloeden van Cream ook hier en daar een vleugje Traffic), maar hier en daar toch ook doet denken aan 90s bands als Primal Scream en Oasis en de uit dezelfde tijd stammende blues explosie van Jon Spencer en zijn band.
Op haar debuut was Little Barrie ook niet vies van wat overbodige uitstapjes richting Britpop, maar op Death Express blijft de band uit Londen gefocust op de drie-eenheid blues, rock en psychedelica en dat pakt geweldig uit.
Natuurlijk is een uur muziek een hele zit, maar zeker als je je overgeeft aan de bijzondere muzikale trip van Little Barrie op Death Express slaat de verveling niet snel toe. Death Express is geworteld in het verleden, maar is niet direct inwisselbaar tegen een klassieker in de platenkast, waardoor de neiging om weer eens een klassieker uit de kast te trekken makkelijk onderdrukt kan worden. Little Barrie was het spoor na haar zo veelbelovende debuut lang bijster, maar met het geweldige Death Express zet de band zichzelf weer nadrukkelijk op de kaart. Erwin Zijleman