Olson vestigde zich, samen met zijn toenmalige echtgenote Victoria Williams, in de Californische woestijn en nam nadrukkelijk afstand van het wat meer pop-georiënteerde geluid van The Jayhawks.
Samen met Victoria Williams en violist Mark Russell formeerde Mark Olson The Original Harmony Ridge Creekdippers, dat vervolgens drie wat rammelende, maar door liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek enthousiast ontvangen platen afleverde.
Ook de platen die Mark Olson vervolgens onder zijn eigen naam uitbracht werden positief ontvangen en verwerkten zowel invloeden uit de pioniersdagen van de alt-country als invloeden uit de country- en folkrock uit de vroege jaren 70.
In 2005 liep het huwelijk van Mark Olson en Victoria Wilson op de klippen en de scheiding dreef Mark Olson weer in de armen van zijn voormalige bandgenoot Gary Louris en later zelfs in de armen van The Jayhawks.
Sinds zijn huwelijk met de Noorse singer-songwriter en multi-instrumentalist Ingunn Ringvold, maakt Mark Olson echter weer zijn eigen muziek. Dat leverde in 2014 het verrassend sterke Goodbye Lizelle op en die plaat wordt nu gevolgd door Spokeswoman Of The Bright Sun.
Tijdens de opnamen van Goodbye Lizelle zwierven Mark Olson en zijn nieuwe liefde nog in de uithoeken van Europa rond, maar voor Spokeswoman Of The Bright Sun is het tweetal weer teruggekeerd naar de uitvalsbasis van Mark Olson in Joshua Tree, California. De terugkeer naar de vertrouwde basis levert echter geen plaat op die in het verlengde ligt van de daar opgenomen voorgangers.
Spokeswoman Of The Bright Sun is een bijzonder klinkende plaat, die stevig citeert uit de popmuziek uit de jaren 60. In de jaren 60 vonden Mark Olson en Ingunn Ringvold ook dit keer invloeden uit de folk(rock) en country(rock), maar invloeden uit de psychedelica domineren wat mij betreft op de plaat.
Deze invloeden hebben gezorgd voor een geluid vol zonnestralen, maar Spokeswoman Of The Bright Sun is ook een flink zweverige plaat en het is een plaat die soms net zo pastoraal kan klinken als de Britse folk of de barokke pop uit de jaren 70.
Zeker wanneer de twee samen zingen of Ingunn Ringvold haar mellotron of een van haar andere exotische instrumenten er bij pakt, balanceert Spokeswoman Of The Bright Sun op het randje van goede smaak en kitsch, al is het ook een kwestie van wennen.
Ik heb alle platen die Mark Olson voor Spokeswoman Of The Bright Sun uitbracht vrijwel onmiddellijk omarmd, maar bij de nieuwe plaat wist ik het in eerste instantie niet. Het siert Mark Olson dat hij precies doet waar hij zin in heeft, maar het hippie gehalte van Spokeswoman Of The Bright Sun was me in eerste instantie iets te hoog.
Na enige gewenning valt er echter veel op zijn plaats en uiteindelijk ben ik toch wel te spreken over de nieuwe plaat van Mark Olson en zijn echtgenote, die net als Victoria Williams in het verleden soms (wat te) nadrukkelijk aanwezig is, maar ook zorg draagt voor vernieuwing in de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter. En al die zonnestralen zijn aan het eind van de zomer eigenlijk best lekker. Erwin Zijleman