Op het titelloze debuut van de band uit 2013 liet de band Americana horen zoals die ook door bands als The Civil Wars en The Lumineers (dat helaas nog steeds wordt geassocieerd met één niemendalletje) wordt gemaakt, terwijl het door The National’s Aaron Dessner geproduceerde Then Came The Morning uit 2015 imponeerde met een voller, avontuurlijker, veelzijdiger en gloedvoller geluid en bovendien diepe indruk maakte met vocalen die de hele plaat garant stonden voor kippenvel.
Walk Into A Storm is de derde plaat van de Amerikaanse band, die het hippe Brooklyn inmiddels heeft verruild voor de bakermat van de country, Nashville, Tennessee. In Nashville dook The Lone Bellow vervolgens de studio in met Dave Cobb, momenteel met afstand de meest gewilde producer binnen de Amerikaanse rootsmuziek.
De verhuizing naar Nashville en de samenwerking met Dave Cobb hebben zeker hun sporen nagelaten in de muziek van The Lone Bellow. Walk Into A Storm schuurt, zeker vergeleken met Then Came The Morning, dichter tegen de traditionele countrymuziek aan, terwijl Dave Cobb heeft gezorgd voor een geluid vol invloeden uit de jaren 70.
Het is een geluid dat mogelijkheden biedt voor The Lone Bellow. Zeker in de flirts met countryrock en aandacht voor de muzikale erfenis van Crosby, Stills, Nash & Young en The Eagles kan het muzikale vuurwerk worden ontstoken en dat doet The Lone Bellow dan ook met grote regelmaat op Walk Into A Storm.
Voorman Zach Williams laat ook op de derde plaat van The Lone Bellow weer horen dat hij een groot zanger is en bovendien een zanger is die zijn ziel en zaligheid in zijn stem kan leggen. De band beschikt met Kanene Donehey Pipkin echter over nog een stem die iets met je doet en zeker wanneer de twee samen de registers open trekken imponeert The Lone Bellow net als op haar vorige platen met zang die door de ziel snijdt.
Walk Into A Storm klinkt in muzikaal opzicht wat minder imponerend dan zijn voorgangers. Dave Cobb heeft de plaat zoals gezegd voorzien van een behoorlijk traditioneel klinkend geluid en heeft dit geluid ook nog eens volgestopt met strijkers. The Lone Bellow zet vergeleken met het zo bijzondere Then Came The Morning een stap terug wanneer het gaat om muzikaal avontuur en een eigen gezicht, maar in tegenstelling tot een groot deel van de Amerikaanse critici, vind ik ook Walk Into A Storm weer een geweldige plaat.
In muzikaal opzicht is het misschien wat minder spannend, maar het traditionelere geluid vol invloeden uit Nashville past uitstekend bij The Lone Bellow. Zeker wanneer de instrumentatie in dienst staat van de vocalen, en dat is op het grootste deel van de plaat het geval, maken deze vocalen nog meer indruk dan in het verleden en zit ik toch weer op het puntje van de stoel. De tijdloze popsongs op de plaat prikkelen bovendien de stoffen in het lijf die zorgen voor geluk, waardoor de zon weer gaat schijnen.
Walk Into A Storm is niet de logische stap die ik na de vorige plaat had verwacht, maar onderstreept wat mij betreft wel het enorme talent van deze band, die ook dit keer weer meerdere keren zorgt voor flink wat kippenvel, wat toch een bijzondere ervaring blijft. Erwin Zijleman