Bij eerste beluistering was ik echter niet in de stemming voor de wat donkere en zweverige klanken van de Britse muzikante, maar toen ik het later, op een wat grauwe en donkere ochtend, nog eens probeerde was ik direct om.
Kelly Lee Owens werd geboren in Wales, maar opereert al een tijd vanuit Londen. Haar muzikale carrière kon tot voor kort worden getypeerd als ’12 ambachten en 13 ongelukken’, maar het spelen in bands (waaronder The History Of Apple Pie) en het werken in de betere platenzaken in Londen, boden Kelly Lee Owens wel de mogelijkheid om met zeer uiteenlopende invloeden in aanraking te komen.
Het komt allemaal samen op haar titelloze debuut en dat is een bijzonder debuut geworden. Het debuut van Kelly Lee Owens wordt gedomineerd door wat zweverige elektronische klanken en het zijn elektronische klanken die op mij wat somber over komen. Het wat beklemmende elektronische klankentapijt wordt gecombineerd met beats die aansluiting zoeken bij de dance, maar het tempo op de plaat ligt over het algemeen veel te laag voor de dansvloer, al voert de Britse het tempo langzaam maar zeker wat op.
Kelly Lee Owens neemt op haar debuut de tijd voor haar muziek. Ritmes blijven lang hangen en de atmosferische en vaak wat donkere elektronische klanken slepen zich langzaam voort en zijn niet bang voor herhaling. Het combineert mooi met de spaarzaam ingezette en fluisterzachte zang van de Britse muzikante, die hier en daar teruggrijpt op de zweverige muziek van het 4AD label uit de jaren 80, maar ook raakt aan die van een Noorse ijsprinses als Jenny Hval, die overigens ook een song heeft bijgedragen aan het album.
Het is muziek die bij oppervlakkige beluistering niet heel veel met me deed, maar wanneer ik de tijd neem voor de plaat is het debuut van Kelly Lee Owens een bezwerende en betoverende plaat. Het is een plaat waarop koele en donkere klanken domineren, maar zeker wanneer de beats iets mogen aanzwellen, heeft de muziek van de muzikante uit Londen niet alleen iets onderkoelds, maar ook iets broeierigs.
Dat hoor je het duidelijkst wanneer Kelly Lee Owens aan het eind van de plaat het briljante Teardrop van Massive Attack eert met een eigen song, maar ook wanneer de kilte lijkt te domineren, beginnen de ijspegels van Kelly Lee Owens langzaam maar zeker te smelten.
De plaat komt het best tot zijn recht wanneer je de muziek van Kelly Lee Owens als één lange luistertrip over je heen laat komen en op zoek gaat naar de nuance en de schoonheid in de songs, die in eerste instantie waarschijnlijk wat langdradig en eenvormig over komen, maar die uiteindelijk steeds meer invloeden laten horen, variërend van dreampop tot Krautrock of flirts met Indiase muziek.
Met een beetje geluk zijn het songs die je meenemen naar surrealistische landschappen waarin de klok een stuk minder snel tikt dan in onze wereld. Ik ben er niet altijd voor in de stemming, maar zo nu en dan doet een dosis Kelly Lee Owens wonderen. Erwin Zijleman
Het debuut van Kelly Lee Owens is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina. De plaat is aan het eind van het jaar aangevuld met extra tracks, maar persoonlijk vind ik het originele album wat evenwichtiger en krachtiger: https://kellyleeowens.bandcamp.com/album/kelly-lee-owens.