Songhoy Blues werd een paar jaar geleden opgericht in Bamako, in het zuiden van Mali, door muzikanten die hun hart in het noorden van het Afrikaanse land hadden liggen.
De leden van de band verlieten het door hen zo geliefde Timboektoe noodgedwongen toen Islamitische extremisten daar de macht overnamen en het maken van muziek verboden.
In Bamako werd de band snel opgepikt door de internationale muziekpers, waardoor Résistance in Londen kon worden opgenomen en met name in het Verenigd Koninkrijk warm werd onthaald.
Net als Tinariwen en Tamikrest maakt Songhoy Blues muziek die het etiket woestijnblues of Mali blues opgeplakt zal krijgen en daar is wel wat voor te zeggen. De muziek van de Malinese band is diep geworteld in de muzikale tradities van het Afrikaanse land en borduurt voort op de muzikale erfenis van Ali Farka Touré, die de Malinese muziek in de jaren 90 op de kaart zette.
Net als de soortgenoten binnen de woestijnblues maakt Songhoy Blues buitengewoon bezwerende muziek. Het is muziek die opvalt door bijzondere gitaarloopjes, bedwelmende gitaarwolken en door vocalen die anders klinken dan we in de Westerse popmuziek gewend zijn. En net als de platen van Tinariwen en Tamikrest is Résistance een plaat die alle ellende in het vaderland van de muzikanten gepassioneerd aan de kaak stelt.
Zeker nu de temperaturen zijn gedaald naar Winterse waarden maakt Songhoy Blues muziek die de temperatuur een paar graden laat stijgen. Bovendien maakt de band muziek die je makkelijk meesleept of zelfs hypnotiseert en die betovert met heerlijk gitaarspel en een soepel swingende ritmesectie.
Naast overeenkomsten met de muziek van Tinariwen en Tamikrest zijn er ook verschillen. Op Résistance ligt het tempo net wat hoger dan op de meeste andere platen met het stickertje woestijnblues en verder laat Songhoy Blues zich beïnvloeden door net wat andere genres dan bijvoorbeeld Tinariwen.
Waar Tinariwen tegen de blues en de rock uit de jaren 70 aan leunt, kiest Songhoy Blues vooral voor invloeden uit de disco, reggae en vooral de funk. Résistance klinkt hierdoor wat vrolijker dan de platen van de andere bands uit het genre, maar schijn bedriegt.
Songhoy Blues klinkt zeker op het eerste gehoor wat lichtvoetiger dan ik gewend was van bands uit Mali, maar door het bezwerende karakter van de muziek van de Malinese band en het verwerken van flink wat invloeden uit de traditionele Afrikaanse muziek, wordt het nergens te lichtvoetig.
Ik moest overigens wel wennen aan de funky impuls die de woestijnblues van Songhoy Blues heeft gekregen, maar inmiddels waardeer ik Résistance net zo zeer als de laatste platen van Tinariwen en Tamikrest, al is het maar omdat Songhoy Blues weer een nieuwe dimensie toevoegt aan dit zo bijzondere Afrikaanse genre. Erwin Zijleman
Resistance van Songhoy Blues is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://songhoyblues.bandcamp.com/album/r-sistance.