Sugarfoot is een Noorse band die al een aantal jaren bestaat en de Bent Sæther als bekendste lid heeft (al zijn Øyvind Holm en Hogne Galåen de voormannen van de band). Bent Sæther kennen we natuurlijk van Motorpsycho, dat dit jaar met The Tower een jaarlijstjesplaat afleverde, maar kennelijk was er nog tijd over voor een ander project.
Sugarfoot nam haar vorige plaat op in de Rancho De La Luna studio in Joshua Tree, California, en dat was zo goed bevallen dat de band terugkeerde naar de Verenigde Staten. De bijzondere sfeer van de Californische woestijn is dit keer nog nadrukkelijker aanwezig in de muziek van de Noren, die zelf het hokje Cosmic Americana hebben bedacht voor hun muziek.
The Santa Ana ademt nadrukkelijk de sfeer van Joshua Tree in de jaren 70 en de sfeer van de countryrock uit dezelfde periode. Joshua Tree is de plek waar Gram Parsons in 1973 zijn laatste adem uitblies en flarden van zijn muziek klinken door op The Santa Ana, net als flarden van de muziek van onder andere Crosby, Stills, Nash & Young, The Byrds en The Flying Burrito Brothers.
Sugarfoot vermengt de nadrukkelijke invloeden uit de countryrock met gelijke delen Westcoast pop en 70s psychedelica, waardoor The Santa Ana warmer en lichtvoetiger klinkt dan de meeste andere platen van Noorse bands.
Met een muzikale duizendpoot als Bent Sæther aan boord, verwacht je niet dat Sugarfoot het hier bij laat en dat doet de Noorse band dan ook niet. De zonnig klinkende countryrock van de band mag af en toe ontsporen en kan dan alle kanten op schieten. Een aantal songs op de plaat klinkt Beatlesque (of herinnert aan het briljante Kontiki van Cotton Mather), maar wanneer Sugarfoot incidenteel kiest voor muzikaal spierballenvertoon kan de band ook zomaar wat totaal onverwachte invloeden uit de progrock toevoegen aan haar songs.
Het zijn uitzonderingen, want over het algemeen genomen is de muziek van de Noorse band geworteld in de zweverige countryrock zoals die in de jaren 70 werd gemaakt. Door de bijzondere twist die werkelijk ieder moment kan opduiken is de muziek van de Noorse band echter een stuk spannender dan de meeste andere muziek van het moment die zich laat inspireren door de hoogtijdagen van de Amerikaanse countryrock.
Hoe vaker ik naar The Santa Ana luister, hoe meer bijzondere dingen ik hoor en bij iedere luisterbeurt zijn de songs van de Noren me weer wat dierbaarder. De Noorse band komt ook nog eens met bijna 70 minuten muziek op de proppen, wat het nog knapper maakt dat de plaat in slechts twee weken werd opgenomen en gemixt in de Californische woestijn.
The Santa Ana van Sugarfoot laat zich moeiteloos beluisteren als een obscure en vergeten klassieker uit de jaren 70, maar ook in 2017 klinkt de muziek van de Noren fris en urgent, wat van The Santa Ana een hele bijzondere plaat maakt.
Noorwegen heeft ons dit jaar heel veel mooie muziek gebracht en die zie ik in allerlei jaarlijstjes terug (waaronder mijn eigen jaarlijstje). The Santa Ana van Sugarfoot zie ik vooralsnog maar weinig in deze lijstjes, maar dat een jaarlijstjesplaat is lijkt me inmiddels wel duidelijk. Ik voeg hem zelf toe aan het lijstje met platen dat mijn jaarlijst misschien wel had moeten halen, maar helaas net wat te laat werd ontdekt. Erwin Zijleman
Een digitale versie van The Santa Ana van Sugarfoot kan worden verkregen via de bandcamp pagina van de band: https://sugarfoot1.bandcamp.com/album/the-santa-ana.
De 2LP (+cd) versie kan ook worden verkregen via het Noorse label van de band: https://www.stickman-records.com/shop/sugarfoot-the-santa-ana/.