Na de jaarlijstjesplaat No Place Like This moest Town Of Saints maar eens door gaan breken naar een groot publiek, maar in plaats van de doorbraak volgde een periode van bezinning. Heta Salkolahti en Harmen Ridderbos gingen terug naar de basis en kiezen op Celebrate voor wat soberder klinkende songs met veel meer invloeden uit de folk. Af en toe mag de rem er echter ook af en betovert Town Of Saints toch weer met veelkleurige en avontuurlijke popmuziek, die is geworteld in de folk, maar ook alle kanten op mag schieten. Een derde prachtplaat van de Fins/Nederlandse band.
De band rond de Nederlandse muzikant Harmen Ridderbos en de Finse muzikante Heta Salkolahti, imponeerde op haar debuut Something To Fight With met avontuurlijke muziek die alle kanten op schoot.
Something To Fight With klonk zo groots en meeslepend als een band als Editors, raakte qua sprankelend avontuur aan The Arcade Fire, maar maakte ook geen geheim van haar grote liefde voor folk.
De belofte van het geweldige debuut werd volledig waargemaakt met de tweede plaat No Place Like This, die in de lente van 2016 verscheen. De tweede plaat van Town Of Saints was nog wat veelzijdiger dan het al alle kanten op springende debuut en sleepte er nog flink wat invloeden uit de jaren 80 bij.
Na de tour die volgde op de jaarlijstjesplaat No Place Like This was het echter tijd voor bezinning. Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti bleven uiteindelijk samen over en hervonden het plezier in de muziek door met eenvoudige middelen nieuwe songs te schrijven. Een akoestische gitaar of een piano, de viool van Heta Salkolahti en de stemmen van de twee leden van het eerste uur, met een hoofdrol voor de expressieve vocalen van Harmen Riderbos, vormde de basis voor alle songs die uiteindelijk terecht zouden komen op Celebrate, dat toch weer als band werd gemaakt.
Een aantal van de songs op de nu verschenen plaat blijft waarschijnlijk betrekkelijk dicht bij de sober ingekleurde demo’s die het tweetal opnam als voorbereiding op Town Of Saints 2.0, maar een aantal andere songs op de plaat werd toch weer ingekleurd op de wijze waarmee Town Of Saints op haar eerste twee platen zoveel opzien baarde.
Het betekent echter niet dat Celebrate verder gaat waar No Place Like This twee jaar geleden ophield. Celebrate blijft veel dichter bij de folk, die de band altijd dierbaar was, maar vaak wel wat naar de achtergrond verdween, en kiest over het algemeen ook voor een wat minder uitbundige instrumentatie.
Het is een instrumentatie waarin de viool van Heta Salkolahti een voornamere rol speelt dan in het verleden, wat het folky aspect in de muziek van de band benadrukt. Zeker wanneer de instrumentatie wat uitbundiger is en Harmen Ridderbos nog net wat expressiever zingt, hoor ik nog wel wat van de oude vergelijking met The Arcade Fire, maar het is wel The Arcade Fire dat de studio in de stad heeft verruild voor een blokhut op het Canadese platteland en dat haar hart heeft verloren aan de folk.
Town Of Saints blijft een band die het avontuur en de veelzijdigheid opzoekt, want de wat meer folky songs op de plaat kunnen zich zowel laten beïnvloeden door de akoestische folk van Dylan als door de Keltische folk zoals The Waterboys die wel eens maakte en Mumford & Sons nog steeds maakt. Maar Celebrate kan ook zomaar teruggrijpen op crooners uit de jaren 50, op de uitbundige muziek van The Counting Crows, op de indringende folk-noir van 16 Horsepower of opschuiven richting stevigere songs met een punky attitude.
En zo schiet de Fins/Nederlandse band uiteindelijk toch weer alle kanten op en strooit het met songs vol avontuur, maar ook vol emotie en bezinning. De verleiding is net wat minder makkelijk dan op de eerste twee platen van de band, maar na enige gewenning vind ik Celebrate toch weer minstens net zo mooi, wat best een prestatie van formaat mag worden genoemd. Erwin Zijleman
De digitale versie van Celebrate is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van Town Of Saints: https://snowstar.bandcamp.com/album/celebrate-2.