Direct bij de eerste noten van The Man Who van Travis was ik verkocht. Dat is inmiddels alweer twintig jaar geleden en sindsdien heeft het album niets van zijn kracht verloren. Aan de hand van topproducer Nigel Godrich heeft de band het doorsnee geluid van haar debuut omgetoverd tot een geluid vol dynamiek en een geluid vol verschillende kleurschakeringen. The Man Who is bovendien een album waarop zonnestralen en donkere wolken hand in hand gaan, wat het album voorziet van een bijzondere sfeer. De reissue van het album is uiteraard voorzien van de nodige extra’s, maar alles draait natuurlijk om het nog steeds magische album van alweer twintig jaar geleden.
Het tweede album van de Schotse band (het veel minder breed opgepikte debuut Good Feeling verscheen twee jaar eerder) was mijn eerste kennismaking met de muziek van de band uit Glasgow en sindsdien heb ik een enorm zwak voor de muziek van Travis.
De band maakte na The Man Who nog zes uitstekende albums, maar het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide album dat deze maand al twintig jaar onder ons is, blijft voor mij met afstand het beste album van Travis.
The Man Who is een album waarop alles klopt en daar is twintig jaar na de oorspronkelijke releasedatum niets aan veranderd. Het album opent met de breed uitwaaiende gitaarlijnen die in de Britse gitaarmuziek al zo vaak wisten te verleiden, maar voegt direct melancholie toe. De combinatie van zonnestralen en melancholie bepaalt voor een belangrijk deel de kracht van The Man Who, maar natuurlijk is er meer dan een combinatie van pasteltinten en grijstinten.
The Man Who is een album dat aan de ene kracht strooit met perfecte gitaarsongs, maar het is ook een introspectief album waarop ingetogen en laid-back wordt gemusiceerd. Tegenover zonnig klinkende gitaarsongs als Driftwood en Why Does It Always Rain On Me? staan meer naar binnen gekeerde songs als The Fear en As You Are. Op The Man Who is overigens niets zoals het lijkt, want het buitengewoon zonnig klinkende Why Does It Always Rain On Me? is in tekstueel opzicht een stuk minder vrolijk.
De kracht van The Man Who schuilt voor een belangrijk deel in de fraaie combinatie van zon en wolken, maar ook de productie van het album heeft flink bijgedragen aan het uiteindelijke resultaat. Voor deze productie tekende de gelouterde producer Nigel Godrich, die een beetje Radiohead toevoegde aan de zorgeloze en stadionvriendelijke Britpop van het debuut van Travis.
Nigel Godrich heeft The Man Who voorzien van een wat bedwelmend geluid met hier en daar flink wat dynamiek. In As You Are hoor je tijdens de uitbarstingen bijna Radiohead, maar niet veel later breekt de zon door en maakt Travis het soort radiovriendelijke popliedjes dat Radiohead nooit zal maken. In het door Nigel Godrich gecreëerde geluid vloeien gitaren en synths steeds prachtig samen en vormen ze de perfecte basis voor de vrij ingetogen vocalen van zanger Fran Healy, die de songs op het album nog wat verder omhoog tilt.
Ik was in 1999 direct verliefd op The Man Who van Travis en die liefde is nooit meer verdwenen. Het album van 20 jaar geleden komt nog met enige regelmaat uit de kast en krijgt nu gezelschap van de luxe reissue die uiteraard flink wat extra tracks toevoegt (helaas alleen op de versie op cd). Ik geloof zelf nog steeds heilig in de magie van een compleet album, maar hoor absoluut tracks die niet hadden misstaan op The Man Who, dat nu bovendien op vinyl beschikbaar is (maar dan zonder de bonustracks). Oude liefde kan volgens mij wel degelijk roesten, maar de liefde voor het prachtalbum van Travis is bij mij de afgelopen twintig jaar alleen maar gegroeid. Erwin Zijleman