Kings And Queens/Knaves And Thieves is pas het zevende album van The Ocean Blue, want het heeft de band niet altijd meegezeten. De band maakte een aantal klassieke albums met 80s popmuziek en had de pech dat die albums achteraf bezien net een paar jaar te laat kwamen. Dat maakt nu niet meer uit, want de songs van The Ocean Blue klinken anno 2019 volstrekt tijdloos en zijn stuk voor stuk onweerstaanbaar lekker. Niet iedereen zal vallen voor de charmes van de Amerikaanse band, maar muziekliefhebbers met een voorliefde voor de popmuziek die in de jaren 80 werd gemaakt zullen smullen van deze brok pure nostalgie verpakt in louter zonnestralen.
Dat had niets te maken met de kwaliteit van de eerste drie albums van de band, want met de kwaliteit van die albums, die verschenen tussen 1989 en 1992 was helemaal niets mis. Toen het succes uitbleef viel de productie van de band flink terug en nam helaas ook de kwaliteit van de albums wat af.
Het deze week verschenen Kings And Queens/Knaves And Thieves is dan ook pas het zevende album van de band en de opvolger van het zes jaar geleden verschenen Ultramarine, dat mij destijds overigens is ontgaan. Kings And Queens/Knaves And Thieves kwam gelukkig wel tijdig op mijn netvlies, want wat is dit een heerlijk album.
The Ocean Blue maakte altijd al tijdloze popmuziek en doet dat nog steeds. Het is popmuziek die bij muziekliefhebbers die opgroeiden in de jaren 80 onmiddellijk mooie herinneringen oproepen aan dit bijzondere decennium. In de openingstrack lijkt het of The Go-Betweens Morrissey hebben ingehuurd en in de tracks die volgen keer je terug naar de tijd waarin bands als Aztec Camera en Prefab Sprout popliedjes maakte waar je voor eeuwig verliefd op werd.
The Ocean Blue draait inmiddels al een flinke tijd mee en kiest op Kings And Queens/Knaves And Thieves voor de nostalgie. Zowel de gitaren als de synths lijken rechtstreeks afkomstig van een vergeten klassieker uit de jaren 80 en ook in vocaal en productioneel opzicht herinnert het nieuwe album van The Ocean Blue aan vervlogen tijden.
In de tracks waarin de gitaren het voortouw nemen hoor ik van alles van de eerder genoemde bands (inclusief The Smiths), maar wanneer de synths het een enkele keer overnemen kan de lijst met zinvol vergelijkingsmateriaal worden aangevuld met 80s bands die de gitaren hadden afgezworen (met Orchestral Manoeuvres In The Dark als voorbeeld).
Bij een jaren 80 geluid hoort een jaren 80 productie en ook hierin heeft The Ocean Blue voorzien. Kings And Queens/Knaves And Thieves is voorzien van een vol en warm geluid dat is volgestopt met tierelantijntjes, die allemaal bijdragen aan de feelgood luisterervaring.
Mijn muzikale vorming vond voor een belangrijk deel plaats in de jaren 80, maar ik val zelf nauwelijks meer terug op de muziek uit dit decennium. Albums als Kings And Queens/Knaves And Thieves kunnen dan ook niet zonder meer rekenen op mijn sympathie, maar het nieuwe album van The Ocean Blue kan ik met geen mogelijkheid weerstaan. De popliedjes van de Amerikaanse band nestelen zich een voor een voorgoed in het geheugen en alles klinkt zo mooi en lekker dat de klanken van de band je humeur onmiddellijk een boost geven.
Laat Kings And Queens/Knaves And Thieves van The Ocean Blue uit de speakers komen en het is weer even de zomer van 1985. Een zomer zonder smartphones, zonder Internet en zonder Spotify. Een zomer waarin je de nieuwe bandjes vaak bij toeval ontdekte in de platenzaak, die nog het monopolie had op de verspreiding van muziek. Grote kans dat de lokale Plato het album op een mooie zomerdag uit de speakers had laten komen. Grote kans ook dat ik het album had aangeschaft. Dat gaat tegenwoordig een stuk makkelijker, maar het gevoel dat dit zorgeloze album vol perfecte 80s popliedjes oproept is niet anders. Erwin Zijleman