Puur toeval dat ik het debuut van de Britse band Swimming Tapes juist op een prachtige zomerdag uit de speakers liet komen. Op zo’n mooie zomerdag zijn de zonnige en zorgeloze klanken van de band vrijwel onweerstaanbaar. Het zijn klanken die keurig of zelfs braaf binnen de lijntjes kleuren, maar het zijn ook klanken die herinneren aan een aantal onweerstaanbare bands uit het verleden. En luister net wat beter en je hoort dat er niets mis is met de prachtige gitaarlijnen, zachte zang en songs die de zomer omarmen. De zomer kan in Nederland zomaar weer verdwijnen, maar met dit album uit de speakers weet je direct weer hoe het voelt.
Ik beluisterde het album echter op een lome zondagmiddag waarop de temperatuur zomaar opeens opliep tot 30 graden. Op deze warme en lome zondag was het debuut van Swimming Tapes precies wat ik nodig had en sindsdien heb ik een enorm zwak voor dit album.
Swimming Tapes is zoals gezegd een band uit Londen en het is een band die zonnige en zorgeloze gitaarpop maakt. De band versierde de covers van haar eerdere EP’s met beelden van zomerse stranden en ook de cover van het debuut van de band heeft iets zomers. Het zijn beelden die perfect passen bij de muziek van de band.
Morningside staat vol met ingetogen gitaarpop die bestaat uit meerdere lagen gitaarakkoorden, een subtiele ritmesectie, fluisterzachte zang en hier en daar wat aan Westcoast pop herinnerende koortjes of een beetje elektronica. Het is muziek die nauwkeurig binnen de lijntjes kleurt en op veel dagen wat braaf en zoet zal klinken, maar op een broeierige zomerdag wil je echt niets liever dan dit.
Het doet wel wat denken aan bands als Real Estate en The Shins, maar het debuut van Swimming Tapes herinnert ook aan een Britse band als Travis (met name de dromerige tracks op The Man Who) of uit een nog verder verleden aan bands als The La’s en Aztec Camera, stuk voor stuk bands die ik hoog heb zitten. Verder doet Morningside me flink denken aan een van mijn ‘guilty pleasures’ uit de jaren 80, No Sense Of Sin van The Lotus Eaters, maar ik hoor ook flink wat van The Beach Boys en Belle & Sebastian om nog maar eens twee namen te noemen.
Ook Morningside van Swimming Tapes wilde ik in eerste instantie omarmen als ‘guilty pleasure’ tot ik me begon af te vragen wat er in artistiek opzicht nu precies mis is met de muziek van de band uit Londen. Niets, was uiteindelijk mijn conclusie. Natuurlijk klinkt het debuut van de Britse band honingzoet en klinken de meeste songs op het debuut bijna naïef zorgeloos, maar wat is er mis met een roze bril wanneer het leven je toelacht?
De gitaarlijnen op het album zijn al even zonnig en helder en roepen hier en daar wel wat herinneringen op aan de dreampop, maar het zijn ook de gitaarlijnen die de muziek van Britse en Amerikaanse bands uit het verleden zo onweerstaanbaar maakten.
Af en toe hoop je dat de muzikanten van de band even uit hun rol vallen, maar Morningside blijft maar vertroetelen met honingzoete klanken en zorgt ervoor dat de zomer nog even in je bol blijft. 11 songs, 35 minuten en het is afgelopen. In die 35 minuten heb je alleen maar gedacht aan luieren in de zon en hoop je dat de zomer nooit meer voorbij gaat. De zomerse temperaturen van het afgelopen weekend waren zo weer verdwenen, maar met Morningside van Swimming Tapes hou ik de zomer nog even vast. Erwin Zijleman