White Ladder maakte van David Gray, na een aantal weinig succesvolle albums, een wereldster en daar viel niets op af te dingen. Het album klonk ruim 20 jaar geleden fris en anders en dat doet het eigenlijk nog steeds. De impulsen van elektronica zijn geslaagd, de stem van de Britse muzikant is aansprekend en de songs op White Ladder zijn ijzersterk. Ter ere van de twintigste verjaardag is het album opgepoetst en zijn een aantal prima bonustracks toegevoegd. Alle reden om het doorbraakalbum van David Gray te scharen onder de klassiekers binnen de geschiedenis van de popmuziek.
De Britse muzikant David Gray had al drie weinig succesvolle albums op zijn naam staan toen hij in 1998 opdook met White Ladder. White Ladder was een paar klassen beter dan de eerste drie album van de Brit en maakte van David Gray in rap tempo een wereldster. Ook ik viel voor de charmes van het album, dat folky songs combineerde met elektronica, en zette White Ladder hoog in mijn jaarlijstje over het betreffende jaar, al kan het ook 1999 geweest zijn, want het album trok niet onmiddellijk de aandacht.
White Ladder zorgde niet alleen voor de doorbraak van David Gray, maar hing uiteindelijk ook als een molensteen om zijn nek. De albums die volgden waren een stuk minder aansprekend en David Gray zou de goede vorm pas weer hervinden in 2014 toen het bijzonder fraaie Mutineers verscheen. Het album markeerde de start van de tweede jeugd van David Gray en deze kreeg een passend vervolg met het vorig jaar verschenen Gold In A Brass Age.
Goed, terug naar White Ladder. Het album viel in 1998 allereerst op door de subtiele elektronica die was toegevoegd aan de songs. Fraai klinkende synths en spannende ritmes voorzagen de muziek van David Gray van net wat meer dynamiek dan gebruikelijk was in het genre en tilden het album hoog boven het maaiveld uit.
De bijzondere elektronische accenten waren echter zeker niet de enige sterke punten van White Ladder. Het album bevatte met onder andere Babylon, Please Forgive Me, My Oh My, Silver Lining, This Year’s Love en Sail Away een serie hele sterke songs en maakte ook nog eens indruk met een bijzonder overtuigende versie van Soft Cell’s Say Hello Wave Goodbye. David Gray bleek bovendien een prima zanger met een bijzonder eigen geluid, dat zo nu en dan iets van Bob Dylan heeft.
Deze week verscheen, ter ere van de twintigste (eigenlijk bijna 22e) verjaardag van het album een luxe editie van White Ladder. Het is een album dat ik nog met enige regelmaat beluister en het verbaast me dan ook niet dat White Ladder de tand des tijds uitstekend heeft doorstaan. De songs en de zang op het album overtuigen nog altijd bijzonder makkelijk, terwijl de destijds wat atypische instrumentatie tegenwoordig gemeengoed is.
Vooral de kwaliteit van de songs valt op. White Ladder klinkt na al die jaren nog even fris en urgent als op de dag van de release en zou ook nu nog moeiteloos mee kunnen met de beste albums. Alle reden om White Ladder het predicaat klassieker toe te kennen.
Het feestje van de ruime twintigste verjaardag van White Ladder wordt gevierd met een bonus-discs met hierop een aantal demo’s en een aantal songs die White Ladder uiteindelijk niet haalden. Met name de zeven nieuwe tracks laten horen dat het destijds wel goed zat met de inspiratie van David Gray, want een aantal van deze tracks had niet misstaan op het originele album.
De demo’s zijn leuk, maar ook niet meer dan dat. Het zijn demo’s die laten horen hoe een aantal songs van White Ladder in de steigers worden gezet. David Gray moet tijdens het opnemen van de demo’s al vermoed hebben dat hij goud in handen had, maar de definitieve versies van de songs zijn nog een stuk beter, onder andere omdat de toegevoegde elektronica een stuk subtieler is. Al met al een mooie uitgave van een mooi en invloedrijk album. Erwin Zijleman