Na twee geniale albums leverde Tame Impala met Currents vijf jaar geleden een wat teleurstellend album af, maar het was wel een album dat van Kevin Parker een wereldster maakte. Op The Slow Rush werkt de Australische muzikant het geluid van Currents verder uit en dat levert een bijzonder lekker klinkend album op. Tame Impala maakt warmbloedige muziek met een zwak voor softpop, disco en de dansmuziek van nu. Het klinkt misschien wat lichtvoetig of zelfs oppervlakkig, maar wat zit het allemaal knap in elkaar. The Slow Rush bestaat uit heel veel lagen en in iedere laag hoor je weer wat anders moois. Popmuziek met een hoofdletter P.
De band rond de Australische muzikant Kevin Parker keerde in 2015 terug met het als breakup album gepresenteerde Currents, maar het bleek een verrassend lichtvoetig breakup album. Op Currents flirtte Kevin Parker nadrukkelijk met onder andere soft pop, disco en de elektronische popmuziek van Daft Punk, was er geen rol meer weggelegd voor gitaren en nauwelijks plek voor invloeden uit de neo-psychedelica.
Je kunt over Currents zeggen wat je wilt, maar het album stak wel knap in elkaar en maakte van Kevin Parker een wereldster. De afgelopen jaren trouwde de Australische muzikant met een jeugdvriendin en had hij het verder druk met een wereldster zijn, waardoor het vierde album van Tame Impala bijna vijf jaar op zich heeft laten wachten. Ik beluisterde het album een aantal dagen voor de release vluchtig en concludeerde vrijwel direct dat Kevin Parker op The Slow Rush verder gaat waar Currents in 2015 ophield. Niet veel aan was mijn tweede conclusie.
The Slow Rush lag al op de stapel met afgeschreven albums toen iemand me adviseerde om het album vooral eens met de koptelefoon te beluisteren. Dat scheelt een heleboel, want net als Currents zit het geluid op het nieuwe album van Tame Impala bijzonder knap in elkaar. Kevin Parker kiest ook op zijn nieuwe album weer voor een elektronisch geluid, waarin de lagen synths hoog zijn opgestapeld. Liefhebbers van de neo-psychedelica van de eerste twee albums van Tame Impala trekken wederom aan het kortste eind, want ook dit keer kiest Kevin Parker voor een bonte mix van invloeden met een duidelijke voorliefde voor softpop en muziek voor de dansvloer.
The Slow Rush klinkt, zeker bij beluistering met de koptelefoon, als een omgevallen platenkast en het is een platenkast waarin zwoele popliedjes en tracks voor op de dansvloer domineren. Het is muziek die bij beluistering met de koptelefoon pas echt tot leven komt. Kevin Parker heeft van zijn bonte geluid inmiddels zijn handelsmerk gemaakt en doet op zijn eigen album nog net wat meer zijn best dan op de albums van anderen.
Het levert een bont zoekplaatje op waarin invloeden uit een aantal decennia popmuziek zijn verstopt. Het zijn invloeden die op knappe wijze aan elkaar worden gesmeed. 70s soul en softpop blijken prima te combineren met moderne elektronica en leveren eigentijdse popliedjes op die je makkelijk de dansvloer op slepen, maar die ook uitnodigen tot het eindeloos uitpluizen van al het moois dat Kevin Parker in zijn muziek heeft verstopt en het is heel veel moois.
Vergeleken met Currents klinkt The Slow Rush ook nog eens een stuk warmer en nog veel rijker. Vergeet dat Tame Impala ooit heel andere muziek maakte en het is makkelijk om van het nieuwe album van de Australische eenmansband te houden. The Slow Rush schiet als een roller coaster door een aantal decennia popmuziek, maar springt niet van de hak op de tak. Kevin Parker maakt op zijn nieuwe album de popmuziek van de jaren 20 en overtuigt iedere keer dat je naar het album luistert net wat meer. Erwin Zijleman