Bijzonder hoe muziek je de ene keer totaal niet kan raken en de volgende keer weer wel en nog stevig ook. John Blek viel me vorig jaar tegen, maar zijn nieuwe album vond ik direct prachtig en is nog lang niet uitgegroeid. De Ier vertrouwt nog steeds op een akoestisch geluid, maar het klinkt warmer. Zijn songs vond ik wat gewoontjes, maar van de songs op The Embers krijg ik geen genoeg. En omdat John Blek ook nog beter is gaan zingen maakt de Ierse muzikant ook in vocaal opzicht meer indruk. De verschillen tussen de twee albums is waarschijnlijk niet zo groot als ik denk, maar de ervaring is totaal verschillend. Prachtalbum!
Ik heb het echt ontelbare keren geprobeerd met Thistle & Thorn, maar het album pakte me maar niet, hoe lovend de almaar opduikende nieuwe recensies ook waren. De songs op het album vond ik net wat te gewoontjes, terwijl de akoestische begeleiding me op een of andere manier wat te kil klonk. De absoluut mooie stem van de singer-songwriter uit het Ierse Cork en zelfs de prachtige vocale bijdragen van de geweldige Joan Shelley konden het album voor mij niet meer redden.
Ik begrijp het nog steeds niet helemaal, want met zoveel goede ingrediënten moet het eindresultaat normaal gesproken zeker in de smaak vallen, maar het lukte echt niet met Thistle & Thorn. Deze week verscheen alweer een nieuw album van de Ierse muzikant, The Embers. Gezien mijn ervaringen met het vorige album had ik geen hoge verwachtingen, al is het maar omdat John Blek volgens de eerste recensies voortborduurt op zijn vorige album, werkt met dezelfde producer en het dit keer moet doen zonder Joan Shelley.
Het is mooi hoe subtiel het soms kan liggen met het houden van muziek, want The Embers vond ik direct bij eerste beluistering prachtig. De instrumentatie is ook dit keer volledig akoestisch met een hoofdrol voor het fraaie akoestische gitaar van John Blek en hier en daar sfeervolle toevoegingen van andere instrumenten. Waar ik de instrumentatie op Thistle & Thorn kil vond klinken, slaan de klanken op The Embers zich als een warme deken om me heen.
Ook de songs op The Embers ervaar ik totaal anders dan die op het vorige album van John Blek. Waar de Ier op zijn vorige album wat mij betreft wat te gewoontjes klonk, komt hij op zijn nieuwe album op de proppen met songs die volstrekt tijdloos klinken, maar die je ook steeds weer weten te verrassen, zeker in de songs waarin John Blek de spanning prachtig opbouwt en toewerkt naar een climax. De verschillen tussen Thistle & Thorn en The Embers zijn objectief bezien waarschijnlijk helemaal niet zo heel groot, maar de twee albums voelen voor mij aan als dag en nacht.
Ik vond John Blek op zijn vorige album een prima zanger, maar de zang op zijn nieuwe album komt echt aan. Ik ben benieuwd hoe het had geklonken met de fraaie bijdragen van Joan Shelley, maar ook het duet met Mick Flannery is van grote schoonheid.
Waar Thistle & Thorn me steeds maar weer snel verveelde, had The Embers me direct te pakken en sindsdien is het album alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Ik probeer nog steeds te begrijpen hoe twee redelijk vergelijkbare albums zo’n verschillend effect kunnen hebben, maar ik denk niet dat ik er uit ga komen. In de tussentijd geniet ik maar van het nieuwe album van de jonge Ierse muzikant, die inmiddels al enkele jaren een grote belofte wordt genoemd en die belofte voor mij nu helemaal waar maakt. The Embers van John Blek is een prachtig album, dat wat mij betreft de voorganger doet verbleken. Erwin Zijleman