Montbray is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Belgische muzikante Sylvie Kreusch en het is een imponerende kennismaking. Montbray sleept je vanaf de eerste noten mee naar zwoele oorden en zorgeloze tijden. De Belgische muzikante sluit aan bij de grote popprinsessen, maar geeft haar muziek ook een Europees tintje. Montbray klinkt als een meesterwerk van Serge Gainsbourg, als Lana Del Rey die Los Angeles heeft verruild voor Parijs en als de soundtrack bij zwoele Franse films uit de jaren 70. Sylvie Kreusch verleidt met haar debuutalbum meedogenloos, maar ze heeft haar songs ook volgestopt met avontuur. Prachtplaat!
De naam Sylvie Kreusch deed bij mij eerlijk gezegd niet direct een belletje rinkelen, maar in België timmert ze inmiddels al heel wat jaren met succes aan de weg. Eerst als frontvrouw van de band Soldier’s Heart, later met Warhaus, het project van Balthazar’s Maarten Devoldere, en hierna ook als solomuzikante. Het is me bijna allemaal ontgaan, maar sinds mijn eerste beluistering van haar vorige maand verschenen solodebuut ben ik helemaal bij de les.
Montbray van Sylvie Kreusch is immers een geweldige popplaat, die niet onder doet voor de albums van de grote popprinsessen van het moment. Op haar debuutalbum bezingt Sylvie Kreusch de pieken en de dalen van de liefde. Haar relatie met de eerder genoemde Maarten Devoldere liep op de klippen, maar Montbray is zeker geen van melancholie overlopend breakup album.
Montbray opent prachtig met het sfeervolle Falling High, waarin Sylvie Kreusch me in eerste instantie wat aan Lana Del Rey doet denken, maar vervolgens al snel transformeert in een zwoel Frans zuchtmeisje, dat vervolgens weer transformeert in een gelouterde popprinses. De openingstrack van Montbray is er een vol zoete verleiding, maar het is ook direct duidelijk dat Sylvie Kreusch zich niet zomaar in een keurslijf laat dwingen.
In de openingstrack van haar album is de muziek van de Belgische muzikante zwoel en dromerig, maar de muziek van Sylvie Kreusch is ook direct spannend. Falling High is een grootste openingstrack, die de toon zet voor de rest van het album. Het is een album dat vaak zwoel of zelfs sensueel klinkt, maar onder het suikerlaagje dat Sylvie Kreusch om haar songs heeft gesmolten, is veel moois en interessants te horen.
De avonden en nachten zijn momenteel in Nederland verboden terrein, maar de muziek van Sylvie Kreusch komt juist tussen 17 en 5 uur tot leven. Ik noemde hierboven Lana Del Rey als vergelijkingsmateriaal en dat is een associatie die veel vaker op komt bij beluistering van Montbray. Net als Lana Del Rey slaagt Sylvie Kreusch er in om haar songs van zwoele en broeierige lagen te voorzien, maar is er ook altijd een wat onderkoelde laag.
Waar Lana Del Rey de muziek van Los Angeles maakt, is Montbray meer Europees. Los Angeles wordt verruild voor Antwerpen, Gent en Parijs, met in de laatste stad hier en daar een uitstapje richting Amanda Lear. Montbray doet denken aan zwoele Franse films, aan zorgeloze zomers, aan broeierige nachten en aan talloze andere verleidingen, maar het album laat zich ook beluisteren als een verzameling prachtige luisterliedjes, die keer op keer prachtig zijn gearrangeerd en geweldig worden gezongen.
Montbray is het perfecte album om de avond lockdown van het moment mee in te kleuren en hoe vaker ik naar het debuut van Sylvie Kreusch luister, hoe beter het wordt. Sylvie Kreusch is op Montbray de muze die Serge Gainsbourg nooit heeft gehad, maar waarvan hij wel altijd is blijven dromen.
Het debuut van de Belgische muzikante is een album dat je vanaf de eerste noten vastgrijpt en meesleurt naar andere tijden. Het is groots en meeslepend, maar ook intiem en klein. Montbray is een album dat makkelijk van kleur verschiet en je daarom maar blijft verbazen. In België weten ze het al lang, maar ach wat is deze Sylvie Kreusch goed. Erwin Zijleman
