Natuurlijk gaat Neil Young geen albums meer maken die net zo goed zijn als zijn klassiekers uit de jaren 60 en 70, maar zo af en toe zit er nog een album in dat absoluut de moeite waard is. Het geldt voor de meeste albums die Neil Young de afgelopen twee decennia maakte met Crazy Horse en het geldt zeker voor het deze week verschenen Barn. Neil Young en zijn band klinken af en toe nog net zo rauw en gruizig als in hun jonge jaren, maar er is dit keer ook veel ruimte voor meer ingetogen songs. De stem van Neil Young is inmiddels oud en versleten en ook in muzikaal opzicht laten de ouwe rotten wel eens een steekje vallen, maar het maakt de beluistering van het vaak wat nostalgische Barn zeker niet minder aangenaam.
Het oeuvre van Neil Young is al sinds het begin van de jaren 80 wisselvallig, maar als de Canadese muzikant de samenwerking met zijn band Crazy Horse zoekt, pakt het vooralsnog meestal goed uit (een enkele stevige misser daargelaten). Neil Young duikt deze week voor de vijfde keer dit millennium op met zijn legendarische band.
Greendale uit 2003 was heel aardig, Americana uit 2012 ronduit slecht, maar Psychedelic Pill uit 2012 en Colorado uit 2019 vond ik uitstekende albums en veel beter dan het meeste dat Neil Young in deze periode zonder Crazy Horse maakte. Deze week verscheen weer een nieuw album van het stel, Barn.
Op voorhand weet je 100% zeker dat Neil Young en zijn band geen nieuwe Everybody Knows This Is Nowhere, Zuma of Rust Never Sleeps meer gaan maken en zelfs geen nieuwe Ragged Glory of Weld. Het doortrekken van het niveau van Psychedelic Pill en Colorado is met dit gegeven een prima prestatie en dat is precies wat Neil Young en Crazy Horse doen op Barn.
Ook op Barn geniet Crazy Horse gitarist Frank "Poncho" Sampedro, die op Zuma uit 1975 debuteerde, nog van zijn pensioen, maar E-Street Band gitarist Nils Lofgren, die natuurlijk ook een Crazy Horse verleden heeft, is net als op Colorado een waardig vervanger. De ritmesectie van Crazy Horse bestaat nog altijd uit bassist Billy Talbot en drummer Ralph Molina, die ook op Everybody Knows This Is Nowhere uit 1969 al van de partij waren.
Barn, dat werd opgenomen in een oude schuur bij het huis van Neil Young in de Rocky Mountains, ligt in het verlengde van het inmiddels twee jaar oude Colorado. Het album bevat een aantal ingetogen songs en een aantal songs met lekker schurend gitaarwerk. Wanneer Neil Young muziek maakt met Crazy Horse heb ik een duidelijke voorkeur voor het wat stevigere werk, maar op Barn domineren (helaas) de meer ingetogen songs, al ontspoort het incidenteel weer heerlijk.
Ook Barn kan natuurlijk weer niet tippen aan de klassiekers uit het verleden, maar ik vind het niveau ook dit keer heel behoorlijk. Barn klinkt als een album van een stel oude vrienden die ongedwongen muziek maken en mooie herinneringen ophalen. Het album klinkt losjes en ontspannen en over het algemeen genomen wordt er prima gemusiceerd door de ouwe rotten.
Ook in vocaal opzicht stelt het album me zeker niet teleur. Ik heb Neil Young de afgelopen twee decennia wel eens onvaster gehoord dan op Barn, al klinkt het allemaal wel wat kwetsbaar, wat gezien zijn leeftijd (Neil Young vierde vorige maand zijn 76e verjaardag) ook niet zo gek is.
Hoogtepunten zijn voor mij toch weer de songs waarin het gitaarwerk steviger en onmiskenbaar als Crazy Horse klinkt, maar ook de wat meer ingetogen songs hebben iets. Neil Young is inmiddels flink op leeftijd, maar hij klinkt in zijn teksten nog net zo strijdvaardig als in zijn jonge jaren, wat zijn muziek nog altijd voorziet van urgentie.
Het enige echte smetje op Barn vind ik het incidentele gebruik van de fade-out, die niet meer van deze tijd is en ons bovendien twee keer een prachtig ontsporende jamsessie ontzegt. Verder is het vooral degelijk. Barn voegt niets toe aan de klassiekers uit het verleden en weinig aan de albums die hij in het recentere verleden maakte, maar ik luister er toch weer graag naar. Erwin Zijleman
Barn van Neil Young & Crazy Horse is verkrijgbaar via de Mania webshop: