Nicole Atkins stond aan het begin van 2020 in de startblokken om te gaan touren met een forse soulband ter promotie van haar album Italian Ice. Door de coronapandemie liep het anders en zat ze in haar kelder voor een serie livestreams. De bijzondere vertolkingen van de songs van Italian Ice kwamen vervolgens in het theater terecht en in een studio in Memphis, waar Memphis Ice werd opgenomen. Dit keer niet met een broeierige soulband, maar met een pianist en twee strijkers. Het vraagt veel van de stem van Nicole Atkins, maar de wat klassiek aandoende vertolkingen van de songs van Italian Ice maken makkelijk indruk dankzij het vocale vuurwerk van de Amerikaanse muzikante.
In de tweede week van december een nieuw album uitbrengen is een wat vreemde zet, tenzij het een kerstalbum is natuurlijk. Memphis Ice van Nicole Atkins is echter geen kerstalbum maar de opvolger van het vorig jaar verschenen Italian Ice. Het is alweer het zesde album van de Amerikaanse muzikante en het is een heel bijzonder oeuvre dat Nicole Atkins in de afgelopen veertien jaar heeft opgebouwd.
Ze debuteerde in 2007 met het in Zweden opgenomen Neptune City, waarop ze niet alleen tijdloze popmuziek maakte, maar ook imponeerde met een aan Phil Spector herinnerende instrumentatie en productie en met een krachtige stem die werd vergeleken met alles tussen Chrissie Hynde, Neko Case en Siouxsie Sioux. Op het in 2011 verschenen Mondo Amore schoof ze vervolgens wat op richting Amerikaanse rootsmuziek, om op het in 2014 uitgebrachte Slow Phaser weer wat richting de pop-noir te bewegen.
Met het in 2017 verschenen Goodnight Rhonda Lee leverde Nicole Atkins een fantastische soulplaat af met flarden roots en Phil Spector, waarna ze dit soulgeluid verder perfectioneerde op Italian Ice uit 2020, waarvoor ze niet alleen naar de befaamde Muscle Shoals Sound Studio in Alabama toog, maar ook werkte met een aantal oud-leden van de legendarische huisband The Muscle Shoals Rhythm Section.
Deze week verscheen Memphis Ice, dat qua titel erg veel lijkt op zijn voorganger. Hoewel de twee albums in muzikaal opzicht flink van elkaar verschillen, is er inderdaad een link tussen Italian Ice en Memphis Ice. Nicole Atkins wilde na de release van Italian Ice uitvoerig gaan toeren met een uit de kluiten gewassen soulband, maar de coronapandemie gooide roet in het eten.
In plaats hiervan gaf de Amerikaanse muzikante online optredens vanuit haar huis in New Jersey en uiteindelijk vanuit het Paramount Theater in het fameuze Asbury Park. Van het een kwam het ander en uiteindelijk nam Nicole Atkins in een studio in Memphis een aantal songs van Italian Ice opnieuw op.
Dit keer liet ze zich niet bijstaan door een aantal ouwe rotten uit de soul en een aantal gastmuzikanten van naam en faam, maar slechts door een pianist, een violist en een cellist. Het klinkt echt totaal anders dan op Italian Ice. Nicole Atkins liet zich dit keer inspireren door de muziek van bijvoorbeeld Judy Garland, die eerder een belangrijke inspiratiebron was voor Rufus Wainwright.
De zwoele soul van Italian Ice heeft op Memphis Ice plaats gemaakt voor een klassiek of jazzy aandoend geluid. Het is een voornamelijk ingetogen geluid dat wordt gedomineerd door de piano, waarna de strijkers zorgen voor de fraaie versiersels. Het is een geluid dat heel veel vraagt van de stem van Nicole Atkins, want de zang van de Amerikaanse muzikante staat dit keer centraal.
De muzikante uit New Jersey imponeerde met haar stem op haar vorige albums en ook op Memphis Ice houdt ze zich makkelijk staande. Memphis Ice is een in vocaal opzicht indrukwekkend album, maar het is er wel een waar je van moet houden. Zelf hoor ik toch liever het broeierige soulgeluid van Italian Ice, maar Memphis Ice dwingt dankzij het vocale geweld minstens net zoveel respect af. Het album laat bovendien horen hoe goed de songs op het vorige album zijn. Indrukwekkend wat Nicole Atkins inmiddels veertien jaar laat horen. Erwin Zijleman