Billie Marten is nog jong, maar is desondanks alweer toe aan haar derde album. Ik had tot voor kort een blinde vlek voor haar muziek, maar na Flora Fauna heb ik ook de eerste twee albums van de Britse muzikante omarmd. Vergeleken met de eerste twee albums is Flora Fauna voorzien van een veel voller geluid, waarin invloeden uit de folk gezelschap hebben gekregen van invloeden uit de pop en de rock. Het is een aangenaam maar ook avontuurlijk geluid, dat de spannende songs op het album tot leven brengt, maar dat ook uitstekend past bij de uitstekende zang van de Britse muzikante, die mij in ieder geval flink heeft verbaasd met dit in alle opzichten uitstekende album.
Flora Fauna, het derde album van de Britse muzikante Billie Marten, dook de afgelopen weken op in aardig wat interessante jaarlijstjes. De cover met het met aarde besmeurde gezicht van de Britse muzikante ben ik de afgelopen maanden wel een paar keer tegen gekomen, maar een kennismaking met de muziek van Billie Marten bleef tot voor kort uit. Mijn relatie met Billie Marten is sowieso een ongelukkige, want ook haar vorige twee albums, Writing Of Blues And Yellows uit 2016 en Feeding Seahorses By Hand uit 2019 heb ik meerdere malen in handen gehad, maar nooit beluisterd.
Nu zou dat niet zo gek zijn als ik geen zwak zou hebben voor vrouwelijke muzikanten, maar iedereen die deze BLOG met enige regelmaat bezoekt, weet dat het tegendeel het geval is. Nu is het aanbod in het genre de afgelopen jaren wel erg groot, waardoor je als vrouwelijke muzikante flink wat in huis moet hebben om op te vallen. Na Flora Fauna een aantal malen beluisterd te hebben, kan ik alleen maar concluderen dat Billie Marten heel wat in huis heeft.
Flora Fauna is veel beter dan een aantal albums van vrouwelijke muzikanten die deze BLOG wel haalden met hun albums. Of het ook voor mij een jaarlijstjeswaardig album is zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog ben ik zeer onder de indruk van het derde album van de Britse muzikante en de bewondering neemt vooralsnog alleen maar toe.
Billie Marten, overigens het alter ego van Isabella Sophie Tweddle, is pas 22 jaar oud en rondt op Flora Fauna een indrukwekkende metamorfose af. Waar ze op haar eerste twee albums vooral akoestisch ingekleurde en nogal intieme folksongs maakte, kiest ze op album nummer drie voor een veel voller geluid. Het is een geluid dat zowel invloeden uit de pop als uit de rock bevalt en dat wat elektronisch klinkt, maar Billie Marten is ook haar akoestische en folky kant zeker niet helemaal vergeten.
De keuze voor pop en rock betekent overigens niet dat de Britse muzikante heeft gekozen voor een mainstream geluid. Flora Fauna is zeer smaakvol ingekleurd, maar de instrumentatie op het album is ook eigenzinnig. In muzikaal opzicht is de muziek van Billie Marten lastig te classificeren. In iedere track sleept ze er weer wat andere invloeden bij en verschuift het relevante vergelijkingsmateriaal.
Door de lekker in het gehoor liggende songs en het wat mij betreft zeer aansprekende geluid, is Flora Fauna een album dat makkelijk overtuigt, maar de zang van Billie Marten is nog een stuk aansprekender. De Britse muzikante is pas 21, maar beschikt over een veelzijdig en indringend stemgeluid. Het is een stemgeluid dat zich als een vis in het water voelt wanneer op Flora Fauna wordt gekozen voor pure pop, maar ook als de songs van Billie Marten wat opschuiving richting rock en wat stekeliger klinken of toch weer de kant van de intieme akoestische folk op gaan, blijft de jonge Britse muzikante in vocaal opzicht heel makkelijk overeind.
Billie Marten luisterde tijdens de eerste maanden van de coronapandemie naar eigen zeggen vooral naar alternatieve rockmuziek en Krautrock en hier en daar hoor ik daar inderdaad flarden van, wat het album nog wat interessanter maakt. Dat Billie Marten vanaf nu ook voor mij een vaste waarde is, zal duidelijk zijn, maar het fraaie Flora Fauna verdient echt veel meer aandacht dan het album gekregen heeft en niet alleen van mij. Erwin Zijleman
