Er zijn niet veel muzikanten die zoveel met hun stem kunnen als Rufus Wainwright. Er zijn ook niet veel muzikanten die zoveel genres aan kunnen tikken als de Canadese muzikant doet. Op sommige van zijn albums slaat dat misschien net wat te ver door richting bombast, maar dat is het risico van zijn veelzijdigheid. Op Folkocracy beperkt de Canadese muzikant het aantal genres door te kiezen voor folksongs, maar zijn stem moet stevig aan de bak. Op het album tekent de Canadese muzikant immers voor duetten met een indrukwekkend aantal gastmuzikanten. Het levert wederom een verrassend veelkleurig album op, dat in de meeste gevallen goed uitpakt.
Rufus Wainwright debuteerde precies vijfentwintig jaar geleden met een titelloos album dat hem op de kaart zette als een tijdloze singer-songwriter. Dat de Canadese muzikant veel meer is dan dat heeft hij sindsdien laten horen, want zijn oeuvre is buitengewoon veelkleurig en wat mij betreft ook wel wat wispelturig of zelfs wisselvallig.
Dat Rufus Wainwright de meest veelzijdige muzikant uit een zeer muzikale familie is (met vader Loudon Wainwright III, moeder Kate McGarrigle, zus Martha Wainwright en halfzus Lucy Wainwright Roche), liet hij eerder dit jaar op de Nederlandse podia horen. Tijdens zijn concerten met The Amsterdam Sinfonietta sprong de Canadese muzikant van genre naar genre, maar alles was even mooi en bijzonder.
Op het deze week verschenen Folkocracy beperkt Rufus Wainwright zich tot de (folk)songs waarmee hij opgroeide tijdens de vele folkfestivals die hij als kind meemaakte, maar dat levert nog niet direct een eenvormig album op. Rufus Wainwright maakte zijn nieuwe album immers met een enorme waslijst aan gastmuzikanten, van wie de meesten in vocaal opzicht een zeer prominente rol spelen.
Met de gastenlijst kan ik een flink deel van deze recensie vullen, maar Madison Cunningham, John Legend, Susanna Hoffs, Chris Stills, Sheryl Crow, Brandi Carlile, Andrew Bird, Anohni, David Byrne, Nicole Scherzinger, Van Dyke Parks en Chaka Khan verdienen het om genoemd te worden. Hiermee zijn we er nog niet, want ook zus en halfzus Martha Wainwright en Lucy Wainwright Roche en tante Anna McGarrigle zijn te horen op het net iets meer dan een uur durende album, dat ook nog eens werd geproduceerd door topproducer Mitchell Froom.
Rufus Wainwright heeft er door te werken met zoveel gastmuzikanten een ambitieus project van gemaakt. Aan de ene kant siert hem dat, maar aan de andere kant gaat het gezegde ‘overdaad schaadt’ zo af en toe op, net als op de albums uit zijn oeuvre die ik persoonlijk te pompeus en te pretentieus vind.
Het begint allemaal prachtig met de sober ingekleurde openingstrack, waarin de mooie en bijzondere stem van Rufus Wainwright fraai kleurt bij de al even mooie stem van Maddison Cuningham. Folkocracy bevat veel geslaagde tracks, want de Canadese muzikant is een veelzijdig zanger, die makkelijk aansluit bij de zeer verschillende stemmen van de gastmuzikanten op het album.
Folkocracy is op zijn mooist wanneer de instrumentatie betrekkelijk sober is en de vocale acrobatiek niet wordt overdreven. In een aantal gevallen vind ik het teveel. Teveel stemmen in Twelve-Thirty (Young Girls Are Coming to the Canyon) van The Mamas & The Papas, teveel acrobatiek in een aantal traditionals en af en toe een stem die ik niet mooi vind passen bij de stem van Rufus Wainwright (die van Anohni bijvoorbeeld), maar het album bevat ook verrassend goed uitpakkende samenwerkingen als die met David Byrne en Chaka Khan.
Ik vind Folkocracy niet zo goed als de meer ingetogen singer-songwriter albums van de Canadese muzikant en ook niet zo imponerend als zijn concerten met The Amsterdam Sinfonietta, maar als project en als album vind ik het uiteindelijk toch geslaagd. Mijn versie van het album is een minuut of twintig korter dan het origineel, maar is veertig minuten zo goed als je van Rufus Wainwright mag verwachten. Erwin Zijleman
