Promise, het tweede album van Sade is een stuk minder bekend dan het debuutalbum van de band rond zangeres Sade Adu, maar het is zeker geen minder album. In muzikaal opzicht vind ik het wat subtielere maar ook gelaagde geluid op Promise zelfs interessanter dan dat op het zo succesvolle Diamond Life en ook de zang vind ik op het tweede album van de Britse band mooier dan op het zo geprezen debuut. Ook Promise doet het uitstekend op een broeierige zomeravond, maar de songs van Sade doen veel meer dan oppervlakkig vermaken. Ik hoorde het er in de jaren 80 niet aan af, maar bijna veertig jaar na de release ben ik onder de indruk van Promise.
Twee maanden geleden stond ik stil bij het album Diamond Life van Sade uit 1984. Het is een album dat ik, toch wel enigszins tot mijn verbazing, na al die jaren nog noot voor noot bleek te kennen en dat ik bovendien veel beter vond dan ik me kon herinneren. Deze week zijn reissues van de eerste drie albums van Sade verschenen en ben ik ook wat dieper in de opvolgers van het zo succesvolle Diamond Life gedoken.
Na Diamond Life heb ik in 1988 ook Stronger Than Pride, het derde album van Sade, aangeschaft, maar Promise uit 1985 kwam niet in mijn platenkast terecht. Dat is op zich niet zo vreemd, want de zwoele pop van Sade was in 1985 niet het soort muziek waar ik warm voor liep. Dat is het misschien nog steeds niet helemaal, maar ik ben zeer aangenaam verrast door de kwaliteit van het tweede album van de band rond de Nigeriaanse zangeres Helen Folasade Adu, beter bekend als Sade Adu.
Het album opent prachtig met het ingetogen en ruim zes minuten durende Is It A Crime. De zwoele jazzy track valt op door bijzonder mooie klanken, een fraaie opbouw en zeker ook door de prachtige stem van Sade Adu, die echt geweldig zingt. Het is een wat minder toegankelijke track dan de hitsingles van Diamond Life, maar Is It A Crime laat goed horen waartoe Sade in 1985 in staat was. Het album vervolgt met hitsingle The Sweetest Taboo, dat wel aansluit bij de singles van het debuutalbum van de Britse band, al graaft ook deze track in muzikaal opzicht dieper dan de tracks op het debuutalbum.
Promise werd voor een belangrijk deel gemaakt met het team dat ook verantwoordelijk was voor Diamond Life, wat betekent dat Robin Millar het grootste deel van de productie van het album voor zijn rekening nam. De op dat moment vooral van Everything But The Girl bekende Britse producer heeft Promise voorzien van een warm en zwoel geluid en het is een geluid dat op Promise gedetailleerder is dan op Diamond Life. Het klinkt als een geluid waaraan eindeloos is gesleuteld, maar ook Promise werd voor het overgrote deel live opgenomen.
Met Everything But The Girl hebben we direct ook het belangrijkste vergelijkingsmateriaal te pakken, maar waar de band rond Tracey Thorn altijd kon rekenen op de steun van de critici, kreeg Promise het na het succes van Diamond Life zwaar te verduren. Het destijds aansprekende tijdschrift Spin noemde de zang van Sade Adu destijds zelfs compleet zielloos en dat is een bewering die maar moeilijk te begrijpen is.
Ik vind de zang op Promise echt verrassend mooi en ook in muzikaal opzicht heeft het album echt veel meer te bieden dan de critici (en ikzelf) er destijds in hoorden. De jazzy R&B pop van Sade doet het heerlijk op een zomerse dag als vandaag, maar het jazzy geluid op het album is ook gelaagd, behoorlijk subtiel en voorzien van prachtige accenten van vooral piano, percussie en blazers.
Vergeleken met Diamond Life vind ik Promise niet alleen mooier en subtieler, maar ook een stuk veelzijdiger, waardoor het album je steeds weer verrast. Het is allemaal prachtig gevangen in de productie van Robin Millar, die met Promise vakwerk heeft afgeleverd. Hoewel het album maar matig werd gewaardeerd door de critici was Promise in commercieel opzicht behoorlijk succesvol en daar is zeker achteraf bezien echt niets op af te dingen. Erwin Zijleman
