Ik vind tot dusver lang niet alles dat de Amerikaanse muzikante Grace Potter maakt mooi, maar met Daylight maakte ze in ieder geval één album dat ik hoog heb zitten. Daar komt deze week met Medicine nog een album bij. Het is een album dat al 17 jaar oud is, maar de platenmaatschappij van Grace Potter zag destijds niets in dit ingetogen en soulvolle album dat werd geproduceerd door niemand minder dan T-Bone Burnett. Gelukkig is het album nu alsnog verschenen, want wat mij betreft is Medicine het beste dat Grace Potter tot dusver heeft gemaakt. Het album klinkt prachtig, bevat sterke songs en Grace Potter is een soulzangeres van wereldklasse.
Grace Potter maakte een handvol albums met haar band The Nocturnals, maar ik ontdekte haar pas toen in 2015 met Midnight het eerste album onder haar eigen naam verscheen. Ik kreeg Midnight in het vizier dankzij een aantal zeer positieve recensies, die bij mij zorgden voor hele hoge verwachtingen. Het album viel me echter erg tegen. Ja, ik hoorde absoluut dat Grace Potter beschikt over een mooie en hele krachtige stem, maar in muzikaal opzicht was er niet veel nieuws te horen op het album en ook de songs op het album spraken me onvoldoende aan.
Hoe anders was het in 2019 toen het album Daylight verscheen. Op dit album maakte de soulvolle strot van Grace Potter veel meer indruk, zeker ook wanneer ze zich bij liet staan door het Amerikaanse duo Lucius. Ook de instrumentatie op Daylight was veel mooier dan die op Midnight. Het door pop gedomineerde geluid van het debuutalbum was vervangen door een veel authentieker soulgeluid, dat ook nog eens was te horen in songs die wel bleven hangen.
Ondanks mijn hoge waardering voor Daylight heb ik de albums Mother Road uit 2023 en het met akoestische versies van Mother Road gevulde Grace Potter’s Road Trip uit 2024 gemist. Kennelijk blijft de naam van Grace Potter bij mij niet zo goed hangen, want ook het deze week verschenen Medicine kwam in eerste instantie niet voor op mijn lijstje voor deze week. Ik ben blij dat het album hier uiteindelijk wel op is terecht gekomen, want Medicine gaat verder waar Daylight bijna zes geleden ophield.
Een echt nieuw album is Medicine overigens niet. Grace Potter dook in 2008 de studio in met niemand minder dan topproducer T-Bone Burnett, die ook topmuzikanten als Dennis Crouch, Marc Ribot en Jim Keltner naar de studio haalde. Het leverde een behoorlijk ingetogen soulalbum op waar de platenmaatschappij van Grace Potter niets in zag, waarna het album op de plank terecht kwam.
De platenmaatschappij vond het naar verluidt allemaal te soft en zoetsappig en duwde de Amerikaanse singer-songwriter in de richting van een steviger geluid. Grace Potter was een rockchick en dat beeld mocht niet aangetast worden. Een aantal songs op het album werden voorzien van een wat steviger geluid, maar gelukkig bewaarde Grace Potter ook de originele tapes.
Als ik luister naar Medicine begrijp ik echt helemaal niets van het oordeel van de platenmaatschappij van Grace Potter en moet ik ze zelfs een stel prutsers noemen, want op het originele album uit 2008 klopt eigenlijk alles. Topproducer T-Bone Burnett tekent voor een authentiek en wat broeierig soulgeluid en heeft een aantal fantastische muzikanten naar de studio gehaald. De muziek op het album klinkt fantastisch en Grace Potter heeft een aantal tijdloze songs geschreven, maar het is de stem van de Amerikaanse muzikante die de meeste aandacht trekt.
Grace Potter is een geweldige zangeres die goed uit de voeten kan in een wat steviger geluid, maar in het net wat subtielere geluid op Medicine is haar zang nog veel mooier. Grace Potter kan op Medicine geweldig doseren wat de zang voorziet van veel dynamiek. Af en toe zet ze flink aan, maar ze zingt vooral met veel gevoel en dat komt direct binnen. Medicine lag helaas 17 jaar volkomen ten onrechte op de plank, maar gelukkig is dit uitstekende en waanzinnig mooi geproduceerde album alsnog verschenen. Erwin Zijleman