Different Class, het bekendste en meest succesvolle album van de Britse band Pulp, is inmiddels dertig jaar oud. Er zijn niet veel bands die dertig jaar na een creatieve piek op de proppen komen met een album dat niet onder doet voor hun beste werk, maar Pulp flikt het. More begint bij het Pulp geluid uit de jaren 90, maar de band rond Jarvis Cocker doet zeker niet of de tijd heeft stil gestaan. More is een album met een aantal catchy songs, maar het is ook een album vol weemoed en een album met een aantal intieme songs, die laat horen dat Pulp ook een andere kant heeft. Ik had er niet zo heel veel van verwacht, maar More is echt een prachtig album van een hele grote band.
Ik las een paar jaar geleden een boek over Britpop waarin werd gesproken over “The Big Four” van het genre, dat halverwege de jaren 90 tot bloei kwam. Als ik kijk naar mijn eigen Britpop favorieten van destijds zou ik ook zeker Travis en The Auteurs noemen, maar ik kan me er wel in vinden dat Oasis, Blur, Suede en Pulp achteraf bezien de belangrijkste exponenten van het overigens behoorlijk diverse genre worden genoemd.
Van deze vier bands had ik het minst met Pulp. Ik had wel wat met het in 1995 verschenen Different Class, overigens al het vierde album van de band die al aan het begin van de jaren 80 actief was, en dan vooral vanwege geweldige singles als Common People en Disco 2000. Maar over het algemeen genomen schatte ik Pulp lager in dan de andere grote Britpop bands en dan mijn favorieten in het genre.
Ik was vervolgens veel minder enthousiast over This Is Hardcore uit 1998 en We Love Life uit 2001, de twee albums die de band na Different Class afleverde. Ook de muziek die voorman Jarvis Cocker sindsdien maakte sprak mij over het algemeen onvoldoende aan om er nog vaker naar te luisteren. De opwinding die ontstond toen de band twee jaar geleden aankondigde om weer te gaan touren ging dan ook aan mij voorbij en ook het deze week verschenen nieuwe album van de Britse band schaarde ik in eerste instantie niet onder mijn luisterprioriteiten voor deze week, al maakten een aantal zeer lovende recensies me wel nieuwsgierig.
Deze lovende recensies zijn wat mij betreft volkomen terecht, want toen ik eenmaal was begonnen met het luisteren naar More kon ik niet meer stoppen. Met More heeft Pulp wat mij betreft een album gemaakt dat niet onder doet voor de beste Britpop albums aller tijden, al doe je het album met alleen het etiket Britpop ook flink tekort.
Het is een album dat deels naadloos aansluit op de muziek die de band 30 jaar geleden maakte, maar de leden van de band zijn ook dertig jaar ouder en nemen de nodige bagage mee naar het nieuwe album. In de wat meer uptempo tracks klinkt Pulp nog net zo aanstekelijk als in de eerder genoemde singles, maar More biedt ook ruimte aan meer introspectieve songs.
In beide soorten songs valt op dat More echt prachtig klinkt. Pulp deed voor More een beroep op producer James Ford , die onlangs werkte met Black Country, New Road, Jessie Ware, The Last Dinner Party en Fontaines D.C., maar die we ook kennen van Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets. James Ford heeft More voorzien van een prachtig geluid dat aan de ene kant niet heel veel afwijkt van het vintage Pulp geluid uit de jaren 90, maar dat aan de andere kant ook is volgestopt met onder andere strijkers, wat me af en toe doet denken aan het solodebuut van Gavin Friday, een van mijn favoriete albums aller tijden.
Jarvis Cocker heeft nooit een geheim gemaakt van zijn bewondering voor Serge Gainsbourg en zijn liefde voor de grote crooners uit het verleden en die invloeden hoor je nog wat duidelijker op More, waarop de Britse zanger zich ook kwetsbaar opstelt, wat de songs van Pulp voorziet van diepte en wat de stem van Jarvis Cocker alleen maar mooier maakt.
Ik vind More nu al een stuk interessanter dan de albums die Pulp in de jaren 90 maakte en dat is een razend knappe prestatie van een band die meer dan veertig jaar geleden werd opgericht. En ik heb het idee dan More nog wel een tijdje door groeit. Oasis staat volgende maand weer op het podium in het Verenigd Koninkrijk, maar de wederopstanding van Pulp op More vind ik bij voorbaat al een stuk indrukwekkender. Erwin Zijleman
De muziek van Pulp is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://pulpmusic.bandcamp.com/album/more.
