Sam Baker - Cotton
De Texaanse singer-songwriter Sam Baker maakte vijf jaar geleden met Mercy wat mij betreft één van de meest indrukwekkende singer-songwriter platen van het afgelopen decennium. Het aardedonkere Mercy stond grotendeels in het teken van een terroristische aanslag op een trein in Peru; een aanslag die Sam Baker bijna fataal werd en behoorlijk wat sporen naliet op zijn lijf en ziel. Mercy riep herinneringen op aan het werk van grootheden als Townes van Zandt, Guy Clark en John Prine, maar liet ook een opvallende eigen stijl horen. Een stijl waarin de rauwe, onvaste en bijna gesproken zang van Sam Baker sfeerbepalend was. Na Mercy volgde twee jaar geleden Pretty World; een misschien net iets minder verrassende, maar wederom een kwalitatief hoogstaande en ontroerend mooie plaat. Met het onlangs verschenen Cotton voltooit Sam Baker een fraaie trilogie. Ook Cotton is weer een hele donkere plaat, waarop Sam Baker indringende verhalen voordraagt. Baker’s rauwe, rammelende en nog altijd voor een belangrijk deel gesproken vocalen, zijn wederom omgeven met een sobere maar zeer stemmige instrumentatie. Cotton is geen plaat om vrolijk van te worden, maar wat is het weer mooi. Net als op zijn vorige platen blijkt Sam Baker een uitstekend verteller van ontroerende verhalen en wederom zijn deze verhalen verpakt in bijna ambachtelijke folksongs, waarin het oog voor detail zeker niet ontbreekt. Het is niet eens zo makkelijk om op te schrijven wat nu zo goed is aan de platen van Sam Baker. Het heeft waarschijnlijk vooral te maken met de eenvoud, de puurheid en de oprechtheid van zijn muziek, maar uiteindelijk gaat het er vooral om of de muziek van Sam Baker je raakt of niet. Cotton weet mij, net als zijn twee voorgangers, weer diep te raken. Het zal bij de meeste liefhebbers van donkere folksongs niet anders zijn. Erwin Zijleman
De Texaanse singer-songwriter Sam Baker maakte vijf jaar geleden met Mercy wat mij betreft één van de meest indrukwekkende singer-songwriter platen van het afgelopen decennium. Het aardedonkere Mercy stond grotendeels in het teken van een terroristische aanslag op een trein in Peru; een aanslag die Sam Baker bijna fataal werd en behoorlijk wat sporen naliet op zijn lijf en ziel. Mercy riep herinneringen op aan het werk van grootheden als Townes van Zandt, Guy Clark en John Prine, maar liet ook een opvallende eigen stijl horen. Een stijl waarin de rauwe, onvaste en bijna gesproken zang van Sam Baker sfeerbepalend was. Na Mercy volgde twee jaar geleden Pretty World; een misschien net iets minder verrassende, maar wederom een kwalitatief hoogstaande en ontroerend mooie plaat. Met het onlangs verschenen Cotton voltooit Sam Baker een fraaie trilogie. Ook Cotton is weer een hele donkere plaat, waarop Sam Baker indringende verhalen voordraagt. Baker’s rauwe, rammelende en nog altijd voor een belangrijk deel gesproken vocalen, zijn wederom omgeven met een sobere maar zeer stemmige instrumentatie. Cotton is geen plaat om vrolijk van te worden, maar wat is het weer mooi. Net als op zijn vorige platen blijkt Sam Baker een uitstekend verteller van ontroerende verhalen en wederom zijn deze verhalen verpakt in bijna ambachtelijke folksongs, waarin het oog voor detail zeker niet ontbreekt. Het is niet eens zo makkelijk om op te schrijven wat nu zo goed is aan de platen van Sam Baker. Het heeft waarschijnlijk vooral te maken met de eenvoud, de puurheid en de oprechtheid van zijn muziek, maar uiteindelijk gaat het er vooral om of de muziek van Sam Baker je raakt of niet. Cotton weet mij, net als zijn twee voorgangers, weer diep te raken. Het zal bij de meeste liefhebbers van donkere folksongs niet anders zijn. Erwin Zijleman