Yoko Ono Plastic Ono Band - Between My Head And The Sky
Toen ik onlangs werd geconfronteerd met een nieuwe plaat van Yoko Ono maakte dit niet direct warme gevoelens bij me los. Dit overigens niet omdat ik tot het kamp behoor dat haar nog altijd verantwoordelijk houdt voor het uit elkaar vallen van The Beatles aan het begin van de jaren 70. Ik heb niet zoveel met de platen waarop Yoko Ono een stevig stempel heeft gedrukt en vrijwel niets met de platen die ze sinds de trieste dood van haar echtgenoot heeft gemaakt. Zonder enige verwachting en met flink wat tegenzin heb ik Between My Head And The Sky van Yoko Ono Plastic Ono Band toch beluisterd en vervolgens nog eens en nog eens en nog eens. In eerste instantie wist ik niet wat ik er van moest vinden. De plaat voldeed weliswaar niet aan mijn vooroordelen, maar ik was er ook niet direct stuk van. Dat ben ik nog steeds niet, maar ik ben wel onder de indruk van de muziek die de 76-jarige (!) Yoko Ono aan de plaat heeft toevertrouwd. Make 2 van de Plastic Ono Band moet het uiteraard doen zonder John Lennon, maar dankzij de prominente aanwezigheid van zoon Sean duiken zijn muzikale genen wel prominent op. Hiernaast horen we vele bevriende muzikanten uit de New Yorkse avant-garde scene en leden van de Japanse band Cornelius. Between My Head And The Sky werd in een vloek en een zucht opgenomen en laat een alle kanten op schietend geluid horen. Yoko Ono kirt, kreunt, gilt en huilt nog altijd als een hyperactief Japans schoolmeisje, maar waar me dit vroeger flink tegen stond, moet ik nu toegeven dat het prachtig kleurt bij de bij vlagen behoorlijk overweldigende muziek. Het is muziek die zoals gezegd alle kanten op schiet, want naast 60s psychedelica, garagerock, avant-garde en jazzrock, horen we ook electro, funk, ambient en pure pop. Between My Head And The Sky bevat geen hapklare brokken, maar voornamelijk muziek die je even op je in moet laten werken. Bezwerende muziek die tegenstrijdige gevoelens oproept; muziek die soms het oor streelt, soms pijn doet, maar altijd verrast. Steeds weer kiest de Plastic Ono Band voor onverwachte geluiden en instrumenten (zowel organisch als elektronisch) en steeds weer grijpt de oude Yoko je op een gemene manier bij je strot. Between My Head And The Sky van Yoko Ono Plastic Ono Band is een gewaagde plaat vol tegenstrijdigheden. Een plaat die je mooi of lelijk kunt vinden, maar die op één of andere manier altijd respect afdwingt. Een hele knappe prestatie van een te vaak verguisde vrouw. Erwin Zijleman
Toen ik onlangs werd geconfronteerd met een nieuwe plaat van Yoko Ono maakte dit niet direct warme gevoelens bij me los. Dit overigens niet omdat ik tot het kamp behoor dat haar nog altijd verantwoordelijk houdt voor het uit elkaar vallen van The Beatles aan het begin van de jaren 70. Ik heb niet zoveel met de platen waarop Yoko Ono een stevig stempel heeft gedrukt en vrijwel niets met de platen die ze sinds de trieste dood van haar echtgenoot heeft gemaakt. Zonder enige verwachting en met flink wat tegenzin heb ik Between My Head And The Sky van Yoko Ono Plastic Ono Band toch beluisterd en vervolgens nog eens en nog eens en nog eens. In eerste instantie wist ik niet wat ik er van moest vinden. De plaat voldeed weliswaar niet aan mijn vooroordelen, maar ik was er ook niet direct stuk van. Dat ben ik nog steeds niet, maar ik ben wel onder de indruk van de muziek die de 76-jarige (!) Yoko Ono aan de plaat heeft toevertrouwd. Make 2 van de Plastic Ono Band moet het uiteraard doen zonder John Lennon, maar dankzij de prominente aanwezigheid van zoon Sean duiken zijn muzikale genen wel prominent op. Hiernaast horen we vele bevriende muzikanten uit de New Yorkse avant-garde scene en leden van de Japanse band Cornelius. Between My Head And The Sky werd in een vloek en een zucht opgenomen en laat een alle kanten op schietend geluid horen. Yoko Ono kirt, kreunt, gilt en huilt nog altijd als een hyperactief Japans schoolmeisje, maar waar me dit vroeger flink tegen stond, moet ik nu toegeven dat het prachtig kleurt bij de bij vlagen behoorlijk overweldigende muziek. Het is muziek die zoals gezegd alle kanten op schiet, want naast 60s psychedelica, garagerock, avant-garde en jazzrock, horen we ook electro, funk, ambient en pure pop. Between My Head And The Sky bevat geen hapklare brokken, maar voornamelijk muziek die je even op je in moet laten werken. Bezwerende muziek die tegenstrijdige gevoelens oproept; muziek die soms het oor streelt, soms pijn doet, maar altijd verrast. Steeds weer kiest de Plastic Ono Band voor onverwachte geluiden en instrumenten (zowel organisch als elektronisch) en steeds weer grijpt de oude Yoko je op een gemene manier bij je strot. Between My Head And The Sky van Yoko Ono Plastic Ono Band is een gewaagde plaat vol tegenstrijdigheden. Een plaat die je mooi of lelijk kunt vinden, maar die op één of andere manier altijd respect afdwingt. Een hele knappe prestatie van een te vaak verguisde vrouw. Erwin Zijleman