Micah P. Hinson - All Dressed Up And Smelling Of Strangers
De Amerikaanse singer-songwriter Micah P. Hinson heeft de afgelopen jaren met Micah P. Hinson And The Gospel Of Progress (2005), Micah P. Hinson And The Opera Circuit (2006) en Micah P. Hinson And The Red Empire Orchestra (2008) drie bijzonder fascinerende platen met donker gekleurde Americana afgeleverd. Zijn nieuwe plaat, All Dressed Up And Smelling Of Strangers, moet gezien worden als een tussendoortje, want dit is een tegenwoordig bijna onvermijdelijke cd met covers. In tegenstelling tot de meeste critici heb ik niet zoveel tegen het vertolken van de songs van anderen. Het fraai vertolken van de songs van muzikale helden is wat mij betreft zelfs een proeve van bekwaamheid en er zijn zeldzame gevallen waarin een cd met covers uit weet te groeien tot het hoogtepunt binnen het oeuvre van een artiest. Micah P. Hinson is ook wel iemand aan wie je het op fraaie wijze vertolken van songs van anderen kunt toevertrouwen en het verbaast me dan ook niet dat ook All Dressed Up And Smelling Of Strangers weer een buitengewoon fascinerende en zo nu en dan bloedstollend mooie plaat is geworden. All Dressed Up And Smelling Of Strangers bestaat uit twee cd’s die allebei acht songs bevatten. Songs die ook best op één schijfje hadden gepast, maar de scheiding is functioneel. Op de eerste cd horen we Micah P. Hinson nog soberder dan we hem kennen van zijn vorige platen, terwijl hij op de tweede cd alle remmen los gooit en flink tekeer gaat op zijn gitaar. Het zijn twee kanten van Micah P. Hinson en wat mij betreft leveren beide kanten memorabele muziek op. Op de eerste cd kleedt Micah P. Hinson een aantal veel gecoverde songs nog wat verder uit, om ze vervolgens met hart en ziel te vertolken. Het is een aanpak die werkt want zelfs compleet uitgewoonde songs als Leonard Cohen’s Suzanne, Bob Dylan’s The Times They Are A Changin’ en Frank Sinatra’s My Way klinken in de versie van Micah P. Hinson origineel en urgent, terwijl ook minder voor de hand liggende covers als This Old Guitar van John Denver en We Almost Had A Baby van Emmy The Great opbloeien in Hinson’s handen. Hoewel ik de eerste cd mooier, indringender en indrukwekkender vind dan de tweede, valt er ook op de tweede schijf wel degelijk veel te genieten. Hinson kiest op deze schijf voor een veel voller en bij vlagen zelfs stevig geluid en gaat aan de slag met uiteenlopende songs als While My Guitar Gently Weeps van The Beatles, Runnin’ Scared van Roy Orbison, Are You Lonesome Tonight van Elvis Presley en Stop The World van Patsy Cline. Ook deze songs weet Micah P. Hinson in vrijwel alle gevallen op imponerende wijze naar zijn hand te zetten. All Dressed Up And Smelling Of Strangers vormt al met al een boeiende en waardevolle aanvulling op het fraaie oeuvre van Micah P. Hinson en doet, nog meer dan in het verleden, uitzien naar nieuw werk van deze unieke muzikant. Nieuw werk dat met een beetje mazzel nog voor het einde van het jaar in de winkel zal liggen; een periode die met dit uitstekende tussendoortje op bijzonder aangename wijze overbrugd kan worden. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Micah P. Hinson heeft de afgelopen jaren met Micah P. Hinson And The Gospel Of Progress (2005), Micah P. Hinson And The Opera Circuit (2006) en Micah P. Hinson And The Red Empire Orchestra (2008) drie bijzonder fascinerende platen met donker gekleurde Americana afgeleverd. Zijn nieuwe plaat, All Dressed Up And Smelling Of Strangers, moet gezien worden als een tussendoortje, want dit is een tegenwoordig bijna onvermijdelijke cd met covers. In tegenstelling tot de meeste critici heb ik niet zoveel tegen het vertolken van de songs van anderen. Het fraai vertolken van de songs van muzikale helden is wat mij betreft zelfs een proeve van bekwaamheid en er zijn zeldzame gevallen waarin een cd met covers uit weet te groeien tot het hoogtepunt binnen het oeuvre van een artiest. Micah P. Hinson is ook wel iemand aan wie je het op fraaie wijze vertolken van songs van anderen kunt toevertrouwen en het verbaast me dan ook niet dat ook All Dressed Up And Smelling Of Strangers weer een buitengewoon fascinerende en zo nu en dan bloedstollend mooie plaat is geworden. All Dressed Up And Smelling Of Strangers bestaat uit twee cd’s die allebei acht songs bevatten. Songs die ook best op één schijfje hadden gepast, maar de scheiding is functioneel. Op de eerste cd horen we Micah P. Hinson nog soberder dan we hem kennen van zijn vorige platen, terwijl hij op de tweede cd alle remmen los gooit en flink tekeer gaat op zijn gitaar. Het zijn twee kanten van Micah P. Hinson en wat mij betreft leveren beide kanten memorabele muziek op. Op de eerste cd kleedt Micah P. Hinson een aantal veel gecoverde songs nog wat verder uit, om ze vervolgens met hart en ziel te vertolken. Het is een aanpak die werkt want zelfs compleet uitgewoonde songs als Leonard Cohen’s Suzanne, Bob Dylan’s The Times They Are A Changin’ en Frank Sinatra’s My Way klinken in de versie van Micah P. Hinson origineel en urgent, terwijl ook minder voor de hand liggende covers als This Old Guitar van John Denver en We Almost Had A Baby van Emmy The Great opbloeien in Hinson’s handen. Hoewel ik de eerste cd mooier, indringender en indrukwekkender vind dan de tweede, valt er ook op de tweede schijf wel degelijk veel te genieten. Hinson kiest op deze schijf voor een veel voller en bij vlagen zelfs stevig geluid en gaat aan de slag met uiteenlopende songs als While My Guitar Gently Weeps van The Beatles, Runnin’ Scared van Roy Orbison, Are You Lonesome Tonight van Elvis Presley en Stop The World van Patsy Cline. Ook deze songs weet Micah P. Hinson in vrijwel alle gevallen op imponerende wijze naar zijn hand te zetten. All Dressed Up And Smelling Of Strangers vormt al met al een boeiende en waardevolle aanvulling op het fraaie oeuvre van Micah P. Hinson en doet, nog meer dan in het verleden, uitzien naar nieuw werk van deze unieke muzikant. Nieuw werk dat met een beetje mazzel nog voor het einde van het jaar in de winkel zal liggen; een periode die met dit uitstekende tussendoortje op bijzonder aangename wijze overbrugd kan worden. Erwin Zijleman