The xx - XX
XX, het debuut van de uit Londen afkomstige band The xx wordt momenteel in brede kring de hemel in geprezen. In eerste instantie leek dit me de zoveelste hype van het jaar en liep ik met een brede boog om het debuut van dit uit twee mannen en twee vrouwen bestaande kwartet heen. Toen de muziek van The xx steeds vaker werd vergeleken met die van het legendarische, maar tijdens haar bestaan vrijwel genegeerde, Young Marble Giants, begon ik echter toch nieuwsgierig te worden naar de verrichtingen van het Londense viertal. Het is nieuwsgierigheid waarvan ik zeker geen spijt heb, want het debuut van The xx is inderdaad een memorabele plaat. De muziek op XX roept ook bij mij associaties op met die op de enige plaat die Young Marble Giants ooit heeft gemaakt, het uit 1980 stammende Colossal Youth. Net als het trio uit Wales maakt The xx uiterst sobere, soms bijna minimalistische muziek. Veel meer dan een eenvoudig basloopje, een monotoon tikkende drumcomputer, een stemmig gitaarminiatuurtje, wat atmosferische toetsen en de ingetogen en vaak wat monotone vocalen van Oliver Sim en Romy Madley Croft heeft The xx niet nodig, maar ondanks de eenvoudige middelen heeft de muziek van The xx maximale impact. Het is muziek die niet heel makkelijk in een hokje is te duwen. Aan de ene kant raakt de muziek van de The xx aan de stemmige en aardedonkere funky postpunk van Young Marble Giants, maar het debuut van de band uit Londen heeft toch ook iets zonnigs, sensueels en lichtvoetigs. Zeker wanneer je het debuut van The xx wat vaker hebt gehoord, duiken steeds weer nieuwe invloeden op. Hieronder invloeden uit de shoegaze, indie-pop en dreampop, maar ook invloeden uit de triphop, dance en dubstep hebben hun weg gevonden in het intrigerende geluid van The xx. XX van The xx is als een donker bos waarin je steeds verder verdwaalt. In eerste instantie zie je alleen maar donkere bomen, maar hoe dieper je het bos in trekt, hoe meer details je ziet en hoe mooier en indringender het wordt. Het is zeker geen makkelijke muziek die The xx maakt, maar na enige gewenning blijkt het muziek van een bijna ongekende schoonheid. De door met name de Britse muziekpers gehypte bands blijken over het algemeen niet meer dan surrogaat parels, maar met XX van The xx heeft men eindelijk eens een ruwe diamant te pakken. Een diamant die je helemaal zelf mag slijpen tot een fonkelend sieraad in de platenkast of op je iPod. Erwin Zijleman
XX, het debuut van de uit Londen afkomstige band The xx wordt momenteel in brede kring de hemel in geprezen. In eerste instantie leek dit me de zoveelste hype van het jaar en liep ik met een brede boog om het debuut van dit uit twee mannen en twee vrouwen bestaande kwartet heen. Toen de muziek van The xx steeds vaker werd vergeleken met die van het legendarische, maar tijdens haar bestaan vrijwel genegeerde, Young Marble Giants, begon ik echter toch nieuwsgierig te worden naar de verrichtingen van het Londense viertal. Het is nieuwsgierigheid waarvan ik zeker geen spijt heb, want het debuut van The xx is inderdaad een memorabele plaat. De muziek op XX roept ook bij mij associaties op met die op de enige plaat die Young Marble Giants ooit heeft gemaakt, het uit 1980 stammende Colossal Youth. Net als het trio uit Wales maakt The xx uiterst sobere, soms bijna minimalistische muziek. Veel meer dan een eenvoudig basloopje, een monotoon tikkende drumcomputer, een stemmig gitaarminiatuurtje, wat atmosferische toetsen en de ingetogen en vaak wat monotone vocalen van Oliver Sim en Romy Madley Croft heeft The xx niet nodig, maar ondanks de eenvoudige middelen heeft de muziek van The xx maximale impact. Het is muziek die niet heel makkelijk in een hokje is te duwen. Aan de ene kant raakt de muziek van de The xx aan de stemmige en aardedonkere funky postpunk van Young Marble Giants, maar het debuut van de band uit Londen heeft toch ook iets zonnigs, sensueels en lichtvoetigs. Zeker wanneer je het debuut van The xx wat vaker hebt gehoord, duiken steeds weer nieuwe invloeden op. Hieronder invloeden uit de shoegaze, indie-pop en dreampop, maar ook invloeden uit de triphop, dance en dubstep hebben hun weg gevonden in het intrigerende geluid van The xx. XX van The xx is als een donker bos waarin je steeds verder verdwaalt. In eerste instantie zie je alleen maar donkere bomen, maar hoe dieper je het bos in trekt, hoe meer details je ziet en hoe mooier en indringender het wordt. Het is zeker geen makkelijke muziek die The xx maakt, maar na enige gewenning blijkt het muziek van een bijna ongekende schoonheid. De door met name de Britse muziekpers gehypte bands blijken over het algemeen niet meer dan surrogaat parels, maar met XX van The xx heeft men eindelijk eens een ruwe diamant te pakken. Een diamant die je helemaal zelf mag slijpen tot een fonkelend sieraad in de platenkast of op je iPod. Erwin Zijleman