Josh Ritter - So Runs The World Away
Voor mijn gevoel is het heel lang stil geweest rond de Amerikaanse singer-songwriter Josh Ritter, maar dat blijkt best mee te vallen. De uit Idaho afkomstige muzikant die imponeerde met een drietal fantastische platen (Golden Age Of Radio uit 2001, The Animal Years uit 2006 en vooral Hello Starling uit 2003) bracht immers nog geen drie jaar geleden The Historical Conquests Of Josh Ritter uit. Het is een plaat waar ik in eerste instantie best enthousiast over was, maar die me uiteindelijk toch veel minder goed beviel dan de eerste platen van de Amerikaanse troubadour. Ritter keert nu terug met So Runs The World Away en dit blijkt direct bij eerste beluistering een buitengewoon ambitieuze plaat. Net als zijn voorgangers bevat So Runs The World Away muziek met vooral invloeden uit de folk(rock), country(rock) en pop en net als op The Historical Conquests Of Josh Ritter kiest Ritter voor een wat veelzijdiger geluid dan op zijn eerste platen. Waar dit geluid op zijn vorige plaat betrekkelijk ruw was, trekt Ritter dit keer alles uit de kast. So Runs The World Away is Josh Ritter’s meest geproduceerde plaat tot dusver en dat is even wennen. In eerste instantie verlangde ik nadrukkelijk terug naar de dagen waarin Ritter muziek maakte die deed terugdenken aan de jonge jaren van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Leonard Cohen, maar na een paar keer horen blijken onder de toeters en bellen van de man’s nieuwe plaat een aantal prachtige songs verstopt en blijkt de instrumentatie trefzekerder dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Ritter laat zich op So Runs The World Away niet alleen beïnvloeden door het werk van Dylan, Springsteen en Cohen, maar blijkt ook een zwak te hebben voor de wat breder uitwaaierende muziek van Paul Simon, Tom Waits en Nick Cave. So Runs The World Away is een plaat die van vele markten thuis is. Ritter schotelt de luisteraar net zo makkelijk een intieme folkballad als een stevige rocksong voor en draait ook zijn hand niet om voor een perfect popliedje of een duistere murder ballad. Vrijwel alle songs zijn betrekkelijk lang en voorzien van een vol klinkend geluid, maar gelukkig sneeuwt de fantastische stem van Josh Ritter nergens onder en kiest hij hier en daar ook voor een wat intiemere setting, waarin zijn stem wat mij betreft toch het best tot zijn recht komt. So Runs The World Away is een plaat die waarschijnlijk gemengde reacties op zal roepen bij een ieder die Hello Starling koestert als een van de betere singer-songwriter platen van het afgelopen decennium. Geef de plaat echter de tijd en je zult ontdekken dat Josh Ritter met So Runs The World Away een plaat heeft gemaakt die alleen maar beter wordt, zijn toch wat teleurstellende voorganger op alle fronten overtreft en zijn klassiekers uit het verleden dicht nadert. Josh Ritter zal de afgelopen jaren niet alleen door mij zijn vergeten, maar met deze opvallende nieuwe plaat is hij helemaal terug en schaart hij zich wederom tussen de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman
Voor mijn gevoel is het heel lang stil geweest rond de Amerikaanse singer-songwriter Josh Ritter, maar dat blijkt best mee te vallen. De uit Idaho afkomstige muzikant die imponeerde met een drietal fantastische platen (Golden Age Of Radio uit 2001, The Animal Years uit 2006 en vooral Hello Starling uit 2003) bracht immers nog geen drie jaar geleden The Historical Conquests Of Josh Ritter uit. Het is een plaat waar ik in eerste instantie best enthousiast over was, maar die me uiteindelijk toch veel minder goed beviel dan de eerste platen van de Amerikaanse troubadour. Ritter keert nu terug met So Runs The World Away en dit blijkt direct bij eerste beluistering een buitengewoon ambitieuze plaat. Net als zijn voorgangers bevat So Runs The World Away muziek met vooral invloeden uit de folk(rock), country(rock) en pop en net als op The Historical Conquests Of Josh Ritter kiest Ritter voor een wat veelzijdiger geluid dan op zijn eerste platen. Waar dit geluid op zijn vorige plaat betrekkelijk ruw was, trekt Ritter dit keer alles uit de kast. So Runs The World Away is Josh Ritter’s meest geproduceerde plaat tot dusver en dat is even wennen. In eerste instantie verlangde ik nadrukkelijk terug naar de dagen waarin Ritter muziek maakte die deed terugdenken aan de jonge jaren van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Leonard Cohen, maar na een paar keer horen blijken onder de toeters en bellen van de man’s nieuwe plaat een aantal prachtige songs verstopt en blijkt de instrumentatie trefzekerder dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Ritter laat zich op So Runs The World Away niet alleen beïnvloeden door het werk van Dylan, Springsteen en Cohen, maar blijkt ook een zwak te hebben voor de wat breder uitwaaierende muziek van Paul Simon, Tom Waits en Nick Cave. So Runs The World Away is een plaat die van vele markten thuis is. Ritter schotelt de luisteraar net zo makkelijk een intieme folkballad als een stevige rocksong voor en draait ook zijn hand niet om voor een perfect popliedje of een duistere murder ballad. Vrijwel alle songs zijn betrekkelijk lang en voorzien van een vol klinkend geluid, maar gelukkig sneeuwt de fantastische stem van Josh Ritter nergens onder en kiest hij hier en daar ook voor een wat intiemere setting, waarin zijn stem wat mij betreft toch het best tot zijn recht komt. So Runs The World Away is een plaat die waarschijnlijk gemengde reacties op zal roepen bij een ieder die Hello Starling koestert als een van de betere singer-songwriter platen van het afgelopen decennium. Geef de plaat echter de tijd en je zult ontdekken dat Josh Ritter met So Runs The World Away een plaat heeft gemaakt die alleen maar beter wordt, zijn toch wat teleurstellende voorganger op alle fronten overtreft en zijn klassiekers uit het verleden dicht nadert. Josh Ritter zal de afgelopen jaren niet alleen door mij zijn vergeten, maar met deze opvallende nieuwe plaat is hij helemaal terug en schaart hij zich wederom tussen de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman