Mary Gauthier - The Foundling
Op haar vijftiende had Mary Gauthier het wel gezien in Thibodaux, Louisiana. Ze liet de schoolbanken achter zich, ging er vandoor met de auto van haar ouders, raakte al snel verslaafd aan drank en drugs, kwam terecht in het criminele circuit en zat uiteindelijk op haar achttiende achter de tralies. Via ontwenningsklinieken en reclassering wist ze uiteindelijk een succesvol restaurant in Boston op te bouwen, maar toen Mary de 35 passeerde koos ze toch voor de muziek. Dit lukte nog niet echt met het in 1997 verschenen Dixie Kitchen, maar het in 1999 uitgebrachte Drag Queens In Limousines staat inmiddels in de boeken als één van de klassiekers binnen de alt-country. Op haar tweede plaat imponeerde Mary Gauthier met zwaar melancholische en diep doorleefde country-noir die geen enkele liefhebber van het genre onberoerd liet. Het is een plaat die destijds vooral werd vergeleken met het een jaar eerder verschenen Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams en nu in een adem wordt genoemd met deze plaat. Hoewel Drag Queens In Limousines een onuitwisbare indruk heeft gemaakt en inmiddels de klassieker status heeft verworven, is het objectief gezien zeker niet de beste plaat van Mary Gauthier. In muzikaal opzicht is Mary Gauthier de afgelopen elf jaar alleen maar gegroeid, waardoor iedere nieuwe plaat weer net wat beter was dan de voorganger. Het gold voor het in 2002 verschenen Filth & Fire, het gold voor het in 2005 verschenen Mercy Now, het gold voor het in 2007 uitgebrachte Between Daylight And Dark en het geldt voor het deze maand verschenen The Foundling. Dat is geen geringe prestatie, want met name het drie jaar geleden verschenen en door Joe Henry bijzonder fraai geproduceerde Between Daylight And Dark leek op voorhand nauwelijks te overtreffen. Voor het sterk autobiografische The Foundling deed Mary Gauthier voor de afwisseling geen beroep op een producer van naam en faam (voor Joe Henry werkte ze met Gurf Morlix). The Foundling werd in Canada opgenomen met Cowboy Junkies voorman Michael Timmins achter de knoppen. Samen met vooral lokale muzikanten (waaronder Cowboy Junkies zangeres Margo Timmins) werden de songs van Mary Gauthier door Timmins voorzien van een stemmig akoestisch geluid met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in al haar vormen. Het geeft Mary Gauthier alle ruimte om te imponeren met over het algemeen aardedonkere, bijzonder persoonlijke en behoorlijk indringende songs. The Foundling is een hele sombere plaat die in eerste instantie zwaar op de maag ligt. Gauthier haalt op haar nieuwe plaat flink wat onverwerkt leed naar boven en doet dat op zo’n overtuigende en doorleefde wijze dat de rillingen je af en toe over de rug lopen. Eenmaal bekomen van de sombere toon blijken de meeste songs op The Foundling hemeltergend mooi en verrassend veelzijdig. De muziek van Mary Gauthier is in het verleden al meer dan eens vergeleken met die van Townes van Zandt. Dat vond ik tot dusver nog net teveel eer, maar The Foundling is een plaat die deze vergelijking aan kan. Mary Gauthier heeft zichzelf met The Foundling overtroffen en heeft een plaat gemaakt die zelfs het grootste ijskonijn zal weten te raken. The Foundling is een bijzonder indrukwekkend document van een uniek singer-songwriter. Verplichte aanschaf. Erwin Zijleman
Op haar vijftiende had Mary Gauthier het wel gezien in Thibodaux, Louisiana. Ze liet de schoolbanken achter zich, ging er vandoor met de auto van haar ouders, raakte al snel verslaafd aan drank en drugs, kwam terecht in het criminele circuit en zat uiteindelijk op haar achttiende achter de tralies. Via ontwenningsklinieken en reclassering wist ze uiteindelijk een succesvol restaurant in Boston op te bouwen, maar toen Mary de 35 passeerde koos ze toch voor de muziek. Dit lukte nog niet echt met het in 1997 verschenen Dixie Kitchen, maar het in 1999 uitgebrachte Drag Queens In Limousines staat inmiddels in de boeken als één van de klassiekers binnen de alt-country. Op haar tweede plaat imponeerde Mary Gauthier met zwaar melancholische en diep doorleefde country-noir die geen enkele liefhebber van het genre onberoerd liet. Het is een plaat die destijds vooral werd vergeleken met het een jaar eerder verschenen Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams en nu in een adem wordt genoemd met deze plaat. Hoewel Drag Queens In Limousines een onuitwisbare indruk heeft gemaakt en inmiddels de klassieker status heeft verworven, is het objectief gezien zeker niet de beste plaat van Mary Gauthier. In muzikaal opzicht is Mary Gauthier de afgelopen elf jaar alleen maar gegroeid, waardoor iedere nieuwe plaat weer net wat beter was dan de voorganger. Het gold voor het in 2002 verschenen Filth & Fire, het gold voor het in 2005 verschenen Mercy Now, het gold voor het in 2007 uitgebrachte Between Daylight And Dark en het geldt voor het deze maand verschenen The Foundling. Dat is geen geringe prestatie, want met name het drie jaar geleden verschenen en door Joe Henry bijzonder fraai geproduceerde Between Daylight And Dark leek op voorhand nauwelijks te overtreffen. Voor het sterk autobiografische The Foundling deed Mary Gauthier voor de afwisseling geen beroep op een producer van naam en faam (voor Joe Henry werkte ze met Gurf Morlix). The Foundling werd in Canada opgenomen met Cowboy Junkies voorman Michael Timmins achter de knoppen. Samen met vooral lokale muzikanten (waaronder Cowboy Junkies zangeres Margo Timmins) werden de songs van Mary Gauthier door Timmins voorzien van een stemmig akoestisch geluid met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in al haar vormen. Het geeft Mary Gauthier alle ruimte om te imponeren met over het algemeen aardedonkere, bijzonder persoonlijke en behoorlijk indringende songs. The Foundling is een hele sombere plaat die in eerste instantie zwaar op de maag ligt. Gauthier haalt op haar nieuwe plaat flink wat onverwerkt leed naar boven en doet dat op zo’n overtuigende en doorleefde wijze dat de rillingen je af en toe over de rug lopen. Eenmaal bekomen van de sombere toon blijken de meeste songs op The Foundling hemeltergend mooi en verrassend veelzijdig. De muziek van Mary Gauthier is in het verleden al meer dan eens vergeleken met die van Townes van Zandt. Dat vond ik tot dusver nog net teveel eer, maar The Foundling is een plaat die deze vergelijking aan kan. Mary Gauthier heeft zichzelf met The Foundling overtroffen en heeft een plaat gemaakt die zelfs het grootste ijskonijn zal weten te raken. The Foundling is een bijzonder indrukwekkend document van een uniek singer-songwriter. Verplichte aanschaf. Erwin Zijleman