Sam Amidon - I See The Sign
De in Brattleboro, Vermont, geboren singer-songwriter Sam Amidon kreeg tijdens zijn jeugd de Appalachen folk met de paplepel ingegoten. Authentiek klinkende folkmuziek domineerde dan ook op zijn eerste platen, waarvan ik er wel een aantal voorbij heb horen komen, maar grote indruk hebben ze nooit gemaakt. Dat ligt anders voor de man’s nieuwe plaat I See The Sign; een plaat die veel te lang op de stapel heeft gelegen, maar die sinds hij er van af is overuren maakt in mijn cd speler. Ook op I See The Sign domineren ingetogen en ambachtelijk klinkende folksongs, maar I See The Sign klinkt totaal anders dan de andere platen van Sam Amidon. Dat is voor een belangrijk deel de verdienste van de strijkerarrangementen van Nico Muhly (die eerder met Björk werkte en vorig jaar zijn stempel drukte op Grizzly Bear’s Veckatimest en The Crying Light van Antony and the Johnsons), de productie van Valgeir Sigurosson (die we onder meer kennen van platen van Björk, Bonnie ‘Prince’ Billy en CocoRosie) en de adembenemende muzikale accenten van multi-instrumentalist Shahzad Ismaily (die de afgelopen jaren opdook op platen van onder andere Lou Reed, Tom Waits, Jolie Holland, Laura Veirs en Bonnie 'Prince' Billy). Muhly, Sigurosson en Ismaily hebben de sobere folksongs van Sam Amidon voorzien van een sprankelende en betoverende orkestratie waarin strijkers en blazers domineren en flarden elektronica zorgen voor het avontuur. Onder de door Muhly, Sigurosson en Ismaily aangebrachte suikerlaag zitten nog altijd ambachtelijk klinkende folksongs verstopt. Sam Amidon doet door zijn stem en benadering wel wat denken aan Nick Drake, al heeft de muziek van de Amerikaan ook iets eigenzinnigs en eigentijds. Waar de muziek van Sam Amidon me in het verleden al na een paar tracks begon te vervelen, houdt I See The Sign de aandacht moeiteloos vast. Op I See The Sign vertolkt Amidon voornamelijk folk-, blues- en gospeltraditionals, die hij eerst terugbrengt tot de essentie en vervolgens compleet naar zijn eigen hand zet. I See The Sign is een plaat waarin je steeds weer nieuwe dingen hoort. Het is een plaat met songs die je tot op het bot kunnen raken, maar die ook de fantasie blijven prikkelen. Sam Amidon doet op zijn nieuwe plaat iets wat wel eerder is gedaan, maar slechts zeer zelden was het resultaat zo geslaagd als op I See The Sign; een plaat die zowel traditioneel als vooruitstrevend mag worden genoemd. Als dan ook Beth Orton nog eens komt opdraven voor een aantal geslaagde vocale bijdragen is het feest compleet. Humo heeft I See The Sign alvast uitgeroepen tot de plaat van het jaar. Dat gaat misschien wat ver, maar dat Sam Amidon een unieke en bij vlagen wonderschone plaat heeft gemaakt durf ook ik niet te ontkennen. Erwin Zijleman
De in Brattleboro, Vermont, geboren singer-songwriter Sam Amidon kreeg tijdens zijn jeugd de Appalachen folk met de paplepel ingegoten. Authentiek klinkende folkmuziek domineerde dan ook op zijn eerste platen, waarvan ik er wel een aantal voorbij heb horen komen, maar grote indruk hebben ze nooit gemaakt. Dat ligt anders voor de man’s nieuwe plaat I See The Sign; een plaat die veel te lang op de stapel heeft gelegen, maar die sinds hij er van af is overuren maakt in mijn cd speler. Ook op I See The Sign domineren ingetogen en ambachtelijk klinkende folksongs, maar I See The Sign klinkt totaal anders dan de andere platen van Sam Amidon. Dat is voor een belangrijk deel de verdienste van de strijkerarrangementen van Nico Muhly (die eerder met Björk werkte en vorig jaar zijn stempel drukte op Grizzly Bear’s Veckatimest en The Crying Light van Antony and the Johnsons), de productie van Valgeir Sigurosson (die we onder meer kennen van platen van Björk, Bonnie ‘Prince’ Billy en CocoRosie) en de adembenemende muzikale accenten van multi-instrumentalist Shahzad Ismaily (die de afgelopen jaren opdook op platen van onder andere Lou Reed, Tom Waits, Jolie Holland, Laura Veirs en Bonnie 'Prince' Billy). Muhly, Sigurosson en Ismaily hebben de sobere folksongs van Sam Amidon voorzien van een sprankelende en betoverende orkestratie waarin strijkers en blazers domineren en flarden elektronica zorgen voor het avontuur. Onder de door Muhly, Sigurosson en Ismaily aangebrachte suikerlaag zitten nog altijd ambachtelijk klinkende folksongs verstopt. Sam Amidon doet door zijn stem en benadering wel wat denken aan Nick Drake, al heeft de muziek van de Amerikaan ook iets eigenzinnigs en eigentijds. Waar de muziek van Sam Amidon me in het verleden al na een paar tracks begon te vervelen, houdt I See The Sign de aandacht moeiteloos vast. Op I See The Sign vertolkt Amidon voornamelijk folk-, blues- en gospeltraditionals, die hij eerst terugbrengt tot de essentie en vervolgens compleet naar zijn eigen hand zet. I See The Sign is een plaat waarin je steeds weer nieuwe dingen hoort. Het is een plaat met songs die je tot op het bot kunnen raken, maar die ook de fantasie blijven prikkelen. Sam Amidon doet op zijn nieuwe plaat iets wat wel eerder is gedaan, maar slechts zeer zelden was het resultaat zo geslaagd als op I See The Sign; een plaat die zowel traditioneel als vooruitstrevend mag worden genoemd. Als dan ook Beth Orton nog eens komt opdraven voor een aantal geslaagde vocale bijdragen is het feest compleet. Humo heeft I See The Sign alvast uitgeroepen tot de plaat van het jaar. Dat gaat misschien wat ver, maar dat Sam Amidon een unieke en bij vlagen wonderschone plaat heeft gemaakt durf ook ik niet te ontkennen. Erwin Zijleman