Ed Harcourt - Lustre
Het is niet goed, ik weet het, maar na een aantal platen van een band of muzikant geloof ik het meestal wel even. Als ik naar de geschiedenis van de popmuziek kijk heb ik het natuurlijk gelijk aan mijn zijde. Hoeveel muzikanten zijn er die gedurende een langere periode interessant werk hebben afgeleverd? Het is zijn er volgens mij maar heel weinig en het is vaak zelfs de allergrootsten niet gegeven om er een constant oeuvre op na te houden (met de oeuvres van bijvoorbeeld The Rolling Stones en David Bowie als schrijnende voorbeelden). Dat ik het na een paar platen van de Britse singer-songwriter Ed Harcourt wel even genoeg vond, vind ik dan ook niet zo gek. De Britse muzikant maakte op mij de meeste indruk met zijn al weer bijna tien jaar oude debuut EP Maplewood, maar ook zijn in 2001 verschenen volwaardige debuut Here Be Monsters koester ik als een meesterwerk. Met de platen die volgden was helemaal niets mis, integendeel zelfs. Het zijn stuk voor stuk platen van een bijzonder hoog niveau, maar de verrassing was er voor mij wel wat af. Omdat het na The Beautiful Lie uit 2006 ook nog eens een paar jaar stil was rond Ed Harcourt, veerde ik afgelopen zomer niet enthousiast op toen Lustre verscheen. Toen ik de plaat de afgelopen weken zag opduiken in meerdere aansprekende Britse jaarlijstjes werd ik echter toch wel nieuwsgierig naar de nieuwe plaat van Ed Harcourt en heb ik hem alsnog in huis gehaald. Ik moet zeggen dat de Brit niet veel tijd nodig had om me alsnog volledig in te palmen. Of dat afgelopen zomer ook gelukt was betwijfel ik overigens, want de muziek van Ed Harcourt gedijt nog altijd het best in de herfst en de winter. In de vier jaren die volgden op The Beautiful Lie werd Ed Harcourt vader en dat heeft zijn impact gehad op zijn nieuwe plaat. Het prille vaderschap komt meerdere malen terug in de songteksten, maar dit levert gelukkig geen vrolijke meezingers op. Ook op Lustre is Ed Harcourt op zijn best wanneer hij stemmige, ietwat melancholische songs vertolkt. Ed Harcourt is ook op Lustre niet vies van een hier en daar wat theatraal geluid, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Rufus Wainwright houdt hij de hoeveelheid bombast gelukkig binnen de perken. Sinds Whistle Of A Distant Train van zijn debuut EP Maplewood wordt Ed Harcourt vergeleken met Tom Waits, maar ik vind het persoonlijk een vergelijking die maar zeer ten dele op gaat en alleen betrekking heeft op het hele vroege werk van Tom Waits. Luister naar Lustre en je hoort een bijna ambachtelijk singer-songwriter die het ene na het andere prachtliedje uit de hoge hoed tovert en vol gevoel vertolkt. Als ik Ed Harcourt moet vergelijken met anderen kom ik dan ook eerder bij Leonard Cohen, Randy Newman, Harry Nilsson en misschien zelfs wel Jacques Brel uit. Vergelijken blijft echter lastig, want de muzikale kameleon Ed Harcourt heeft op Lustre ook een Nick Drake, Elvis Costello, Springsteen, Dylan of McCartney in huis. Het is een imposant lijstje namen en het zijn ook voornamelijk muzikanten die er wel in slagen om gedurende langere tijd te blijven verrassen en imponeren. Op basis van Lustre kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat Ed Harcourt zo langzamerhand ook zo’n muzikant is. Ik ben daarom nu al nieuwsgierig naar zijn volgende plaat, al valt er op het prachtige Lustre voorlopig nog meer dan genoeg te ontdekken. Erwin Zijleman
Het is niet goed, ik weet het, maar na een aantal platen van een band of muzikant geloof ik het meestal wel even. Als ik naar de geschiedenis van de popmuziek kijk heb ik het natuurlijk gelijk aan mijn zijde. Hoeveel muzikanten zijn er die gedurende een langere periode interessant werk hebben afgeleverd? Het is zijn er volgens mij maar heel weinig en het is vaak zelfs de allergrootsten niet gegeven om er een constant oeuvre op na te houden (met de oeuvres van bijvoorbeeld The Rolling Stones en David Bowie als schrijnende voorbeelden). Dat ik het na een paar platen van de Britse singer-songwriter Ed Harcourt wel even genoeg vond, vind ik dan ook niet zo gek. De Britse muzikant maakte op mij de meeste indruk met zijn al weer bijna tien jaar oude debuut EP Maplewood, maar ook zijn in 2001 verschenen volwaardige debuut Here Be Monsters koester ik als een meesterwerk. Met de platen die volgden was helemaal niets mis, integendeel zelfs. Het zijn stuk voor stuk platen van een bijzonder hoog niveau, maar de verrassing was er voor mij wel wat af. Omdat het na The Beautiful Lie uit 2006 ook nog eens een paar jaar stil was rond Ed Harcourt, veerde ik afgelopen zomer niet enthousiast op toen Lustre verscheen. Toen ik de plaat de afgelopen weken zag opduiken in meerdere aansprekende Britse jaarlijstjes werd ik echter toch wel nieuwsgierig naar de nieuwe plaat van Ed Harcourt en heb ik hem alsnog in huis gehaald. Ik moet zeggen dat de Brit niet veel tijd nodig had om me alsnog volledig in te palmen. Of dat afgelopen zomer ook gelukt was betwijfel ik overigens, want de muziek van Ed Harcourt gedijt nog altijd het best in de herfst en de winter. In de vier jaren die volgden op The Beautiful Lie werd Ed Harcourt vader en dat heeft zijn impact gehad op zijn nieuwe plaat. Het prille vaderschap komt meerdere malen terug in de songteksten, maar dit levert gelukkig geen vrolijke meezingers op. Ook op Lustre is Ed Harcourt op zijn best wanneer hij stemmige, ietwat melancholische songs vertolkt. Ed Harcourt is ook op Lustre niet vies van een hier en daar wat theatraal geluid, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Rufus Wainwright houdt hij de hoeveelheid bombast gelukkig binnen de perken. Sinds Whistle Of A Distant Train van zijn debuut EP Maplewood wordt Ed Harcourt vergeleken met Tom Waits, maar ik vind het persoonlijk een vergelijking die maar zeer ten dele op gaat en alleen betrekking heeft op het hele vroege werk van Tom Waits. Luister naar Lustre en je hoort een bijna ambachtelijk singer-songwriter die het ene na het andere prachtliedje uit de hoge hoed tovert en vol gevoel vertolkt. Als ik Ed Harcourt moet vergelijken met anderen kom ik dan ook eerder bij Leonard Cohen, Randy Newman, Harry Nilsson en misschien zelfs wel Jacques Brel uit. Vergelijken blijft echter lastig, want de muzikale kameleon Ed Harcourt heeft op Lustre ook een Nick Drake, Elvis Costello, Springsteen, Dylan of McCartney in huis. Het is een imposant lijstje namen en het zijn ook voornamelijk muzikanten die er wel in slagen om gedurende langere tijd te blijven verrassen en imponeren. Op basis van Lustre kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat Ed Harcourt zo langzamerhand ook zo’n muzikant is. Ik ben daarom nu al nieuwsgierig naar zijn volgende plaat, al valt er op het prachtige Lustre voorlopig nog meer dan genoeg te ontdekken. Erwin Zijleman