Shannon Wright - Secret Blood
Ruim een jaar geleden was ik buitengewoon lovend over Honeybee Girls, de zevende plaat van de Amerikaanse singer-songwriter Shannon Wright. De zes platen die ze voor Honeybee Girls maakte bleven helaas onopgemerkt en dat gold ook voor het onbetwiste meesterwerk (Dreamette) dat ze halverwege de jaren 90 maakte met haar band Crowsdell. Omdat Honeybee Girls op meerdere plaatsen met lovende woorden werd onthaald had ik enige hoop dat Shannon Wright met haar zevende plaat eindelijk door zou breken naar een groter publiek, maar het mocht niet zo zijn. Met haar achtste plaat Secret Blood gaat dit waarschijnlijk ook niet lukken, maar ook dit is er weer een van een buitengewoon hoog niveau. Ik omschreef de muziek van Shannon Wright ruim een jaar geleden als de perfecte mix van Julie Doiron, P.J. Harvey, Cat Power, Kristin Hersh, Björk. Lisa Germano en Ani DiFranco en dat is een omschrijving die ook op gaat voor Secret Blood. Vergeleken met Honeybee Girls laat Secret Blood een iets experimenteler geluid horen waarin zowel plaats is voor dromerige klankentapijten als voor stekelige rockaccenten. Secret Blood is zeker geen plaat die snel zieltjes zal winnen. Daarvoor is de muziek van Shannon Wright te ongrijpbaar, te gevarieerd en vooral te intens. Secret Blood is een plaat die je enorm irriteert of compleet opslokt. Zelf val ik ook dit keer weer in de laatste categorie en ik moet zeggen dat ik nog niet eerder zo onder de indruk was van een soloplaat van Shannon Wright (het debuut van Crowsdell was een klasse apart). Waar de grote variëteit in haar muziek in het verleden wel eens in het nadeel werkte van Shannon Wright, valt op Secret Blood alles op zijn plaats. Verstilde folky ballads, dreigende en aan Low herinnerende slowcore, rauwe rocksongs waarop P.J. Harvey tot dusver het patent had en noiserock waarin Shannon Wright er nog een flinke schep bovenop doet, gaan naadloos in elkaar over en weten elkaar op indrukwekkende wijze te versterken. Het siert Shannon Wright dat ze nergens de makkelijkste weg kiest. De luisteraar zal hierdoor tijd nodig hebben om van Secret Blood te leren houden, maar wanneer deze tijd eenmaal is verstreken zal de liefde in de meeste gevallen onvoorwaardelijk zijn. Met Secret Blood heeft Shannon Wright haar beste soloplaat tot dusver gemaakt en komt ze verrassend dicht bij het onwaarschijnlijk hoge niveau van het debuut van Crowsdell. Het levert op de valreep van 2011 zomaar een van de mooiste platen van 2010 op. Erwin Zijleman
Ruim een jaar geleden was ik buitengewoon lovend over Honeybee Girls, de zevende plaat van de Amerikaanse singer-songwriter Shannon Wright. De zes platen die ze voor Honeybee Girls maakte bleven helaas onopgemerkt en dat gold ook voor het onbetwiste meesterwerk (Dreamette) dat ze halverwege de jaren 90 maakte met haar band Crowsdell. Omdat Honeybee Girls op meerdere plaatsen met lovende woorden werd onthaald had ik enige hoop dat Shannon Wright met haar zevende plaat eindelijk door zou breken naar een groter publiek, maar het mocht niet zo zijn. Met haar achtste plaat Secret Blood gaat dit waarschijnlijk ook niet lukken, maar ook dit is er weer een van een buitengewoon hoog niveau. Ik omschreef de muziek van Shannon Wright ruim een jaar geleden als de perfecte mix van Julie Doiron, P.J. Harvey, Cat Power, Kristin Hersh, Björk. Lisa Germano en Ani DiFranco en dat is een omschrijving die ook op gaat voor Secret Blood. Vergeleken met Honeybee Girls laat Secret Blood een iets experimenteler geluid horen waarin zowel plaats is voor dromerige klankentapijten als voor stekelige rockaccenten. Secret Blood is zeker geen plaat die snel zieltjes zal winnen. Daarvoor is de muziek van Shannon Wright te ongrijpbaar, te gevarieerd en vooral te intens. Secret Blood is een plaat die je enorm irriteert of compleet opslokt. Zelf val ik ook dit keer weer in de laatste categorie en ik moet zeggen dat ik nog niet eerder zo onder de indruk was van een soloplaat van Shannon Wright (het debuut van Crowsdell was een klasse apart). Waar de grote variëteit in haar muziek in het verleden wel eens in het nadeel werkte van Shannon Wright, valt op Secret Blood alles op zijn plaats. Verstilde folky ballads, dreigende en aan Low herinnerende slowcore, rauwe rocksongs waarop P.J. Harvey tot dusver het patent had en noiserock waarin Shannon Wright er nog een flinke schep bovenop doet, gaan naadloos in elkaar over en weten elkaar op indrukwekkende wijze te versterken. Het siert Shannon Wright dat ze nergens de makkelijkste weg kiest. De luisteraar zal hierdoor tijd nodig hebben om van Secret Blood te leren houden, maar wanneer deze tijd eenmaal is verstreken zal de liefde in de meeste gevallen onvoorwaardelijk zijn. Met Secret Blood heeft Shannon Wright haar beste soloplaat tot dusver gemaakt en komt ze verrassend dicht bij het onwaarschijnlijk hoge niveau van het debuut van Crowsdell. Het levert op de valreep van 2011 zomaar een van de mooiste platen van 2010 op. Erwin Zijleman