Phosphorescent - Here’s To Taking It Easy
Aan het bekijken van de jaarlijstjes van de gerenommeerde muziektijdschriften en muzieksites hou ik meestal wel een aardig stapeltje platen over die ik om welke reden dan ook heb gemist, maar toch maar eens moet gaan beluisteren. Dit jaar valt de oogst wat tegen, al moeten de echt interessante lijstjes (als die van Pitchfork en PopMatters) nog komen. Het stapeltje dat voor me ligt telt tot dusver slechts twee cd’s: het eerder besproken Constant Companion van Doug Paisley en Here’s To Taking It Easy van Phosphorescent. Waarom ik de vijfde cd van de one-man band uit Athens, Georgia, heb gemist weet ik eigenlijk niet. De eerste drie platen van de band van Matthew Houck kregen uitstekende recensies en de vorig jaar verschenen Willie Nelson Tribute To Willie heb ik best vaak beluisterd. Here’s To Taking It Easy wist me tot dusver echter niet te bereiken en dat is jammer, want de vijfde plaat van Phosphorescent (een naam die ik nog niet een keer foutloos in heb kunnen typen) is een hele mooie. Waar Matthew Houck tot dusver vooral in zijn uppie opereerde, heeft hij voor Here’s To Taking It Easy een beroep gedaan op de gastmuzikanten met wie hij ook op het podium is te zien, waardoor de nieuwe plaat van Phosphorescent veel voller klinkt dan zijn voorgangers. Houck begon ooit in de lo-fi hoek, maar kiest op Here’s To Taking It Easy voor een steviger en minder rammelend geluid. Dat is het duidelijkst te horen in opener It’s Hard To Be Humble (When You’re From Alabama), waarin Houck en de zijnen een portie Southern Rock uit de speakers laten knallen waarvan de veters uit je schoenen schieten. In veel van de overige songs domineren de invloeden uit countryrock, die Houck kennelijk heeft overgehouden aan het beluisteren van de platen van Willie Nelson. Op Here’s To Taking It Easy maakt Phosphorescent grootse muziek die afwisselend herinnert aan die van grootheden als Gram Parsons, The Byrds, The Eagles en The Band. Phosphorescent pakt hierbij af en toe flink uit, maar Matthew Houck kan zijn songs ook nog klein en breekbaar houden, waarbij zijn bijna klagerige stem uitstekend tot zijn recht komt. Here’s To Taking It Easy is volgens Matthew Houck zelf een serie roadsongs en zo laat de plaat zich ook uitstekend beluisteren. In het muzikale landschap dat aan je voorbij trekt wordt niet gekeken op een minuutje meer of minder, maar langzaam maar zeker verschieten de klanken van kleur. Phosphorescent neemt je mee langs drukke snelwegen, maar vergeet ook de nauwelijks begaanbare bospaadjes niet. De donkere songs op Here’s To Taking It Easy kennen hun klassiekers, maar geven hier steeds weer een eigenzinnige en emotievolle draai aan. De nieuwe plaat van Phosphorescent is er één die nauwelijks tijd nodig heeft om een onuitwisbare indruk te maken, maar moet dan nog beginnen met groeien. Dat groeien doet deze plaat tot ongekende hoogten. En zo ben ik toch weer te vroeg geweest met mijn jaarlijstje, want deze prachtplaat van Phosphorescent hoort er absoluut in thuis. Sterker nog, dit is misschien wel de beste rootsplaat van het jaar. Ik schaam me diep dat ik hem zo lang over het hoofd heb gezien. Erwin Zijleman
Aan het bekijken van de jaarlijstjes van de gerenommeerde muziektijdschriften en muzieksites hou ik meestal wel een aardig stapeltje platen over die ik om welke reden dan ook heb gemist, maar toch maar eens moet gaan beluisteren. Dit jaar valt de oogst wat tegen, al moeten de echt interessante lijstjes (als die van Pitchfork en PopMatters) nog komen. Het stapeltje dat voor me ligt telt tot dusver slechts twee cd’s: het eerder besproken Constant Companion van Doug Paisley en Here’s To Taking It Easy van Phosphorescent. Waarom ik de vijfde cd van de one-man band uit Athens, Georgia, heb gemist weet ik eigenlijk niet. De eerste drie platen van de band van Matthew Houck kregen uitstekende recensies en de vorig jaar verschenen Willie Nelson Tribute To Willie heb ik best vaak beluisterd. Here’s To Taking It Easy wist me tot dusver echter niet te bereiken en dat is jammer, want de vijfde plaat van Phosphorescent (een naam die ik nog niet een keer foutloos in heb kunnen typen) is een hele mooie. Waar Matthew Houck tot dusver vooral in zijn uppie opereerde, heeft hij voor Here’s To Taking It Easy een beroep gedaan op de gastmuzikanten met wie hij ook op het podium is te zien, waardoor de nieuwe plaat van Phosphorescent veel voller klinkt dan zijn voorgangers. Houck begon ooit in de lo-fi hoek, maar kiest op Here’s To Taking It Easy voor een steviger en minder rammelend geluid. Dat is het duidelijkst te horen in opener It’s Hard To Be Humble (When You’re From Alabama), waarin Houck en de zijnen een portie Southern Rock uit de speakers laten knallen waarvan de veters uit je schoenen schieten. In veel van de overige songs domineren de invloeden uit countryrock, die Houck kennelijk heeft overgehouden aan het beluisteren van de platen van Willie Nelson. Op Here’s To Taking It Easy maakt Phosphorescent grootse muziek die afwisselend herinnert aan die van grootheden als Gram Parsons, The Byrds, The Eagles en The Band. Phosphorescent pakt hierbij af en toe flink uit, maar Matthew Houck kan zijn songs ook nog klein en breekbaar houden, waarbij zijn bijna klagerige stem uitstekend tot zijn recht komt. Here’s To Taking It Easy is volgens Matthew Houck zelf een serie roadsongs en zo laat de plaat zich ook uitstekend beluisteren. In het muzikale landschap dat aan je voorbij trekt wordt niet gekeken op een minuutje meer of minder, maar langzaam maar zeker verschieten de klanken van kleur. Phosphorescent neemt je mee langs drukke snelwegen, maar vergeet ook de nauwelijks begaanbare bospaadjes niet. De donkere songs op Here’s To Taking It Easy kennen hun klassiekers, maar geven hier steeds weer een eigenzinnige en emotievolle draai aan. De nieuwe plaat van Phosphorescent is er één die nauwelijks tijd nodig heeft om een onuitwisbare indruk te maken, maar moet dan nog beginnen met groeien. Dat groeien doet deze plaat tot ongekende hoogten. En zo ben ik toch weer te vroeg geweest met mijn jaarlijstje, want deze prachtplaat van Phosphorescent hoort er absoluut in thuis. Sterker nog, dit is misschien wel de beste rootsplaat van het jaar. Ik schaam me diep dat ik hem zo lang over het hoofd heb gezien. Erwin Zijleman