Jenny & Johnny - I'm Having Fun Now
Jenny Lewis maakte drie geweldige platen met haar band Rilo Kiley. Toen de band werd ingelijfd door een groot label leek een gouden toekomst verzekerd, maar de enige plaat die de band tot dusver voor dit label maakte was in kwalitatief opzicht minder dan de andere drie platen van Rilo Kiley en wist ook in commercieel opzicht geen potten te breken. Of Rilo Kiley nog bestaat is niet duidelijk, maar sinds Jenny Lewis in 2006 begon aan een opvallend succesvolle solocarrière, lijkt de kans op een vijfde Rilo Kiley plaat me uiterst klein. Heel erg is dat niet want Jenny Lewis maakte in haar uppie tot dusver twee prima platen; Rabbit Fur Coat uit 2006 en Acid Tongue uit 2008. Het zijn twee nogal verschillende platen die één ding gemeen hebben; op beide platen spelen muzikale vrienden een belangrijke rol. Op Rabbit Fur Coat ging het om onder andere M. Ward, The Watson Twins en Conor Oberst, terwijl voor Acid Tongue onder andere Elvis Costello, She & Him, en Black Crows voorman Chris Robinson op kwamen draven. Op beide platen was bovendien een belangrijke rol weggelegd voor Jonathan Rice, die uiteindelijk ook het hart van Jennifer Lewis wist te winnen. De twee hebben de afgelopen twee jaar 24/7 muziek gemaakt en dit leverde stapels songs op. De meest toegankelijke popsongs zijn uiteindelijk terecht gekomen op I’m Having Fun Now, het debuut van Jenny & Johnny. Ik wil graag geloven dat Jenny Lewis en Jonathan Rice een hoop lol hebben gehad, want dit spat er bijna van af. De belangrijkste vraag is natuurlijk of dit ook een interessante plaat oplevert of dat I’m Having Fun Now niets meer of minder is dan een leuk tussendoortje dat het lange wachten op de derde soloplaat van Jenny Lewis of toch de vijfde plaat van Rilo Kiley iets eenvoudiger moet maken. Het heeft even geduurd voor ik er uit was, maar nu ik de meeste popsongs op I’m Having Fun Now met geen mogelijkheid meer uit mijn hoofd krijg weet ik het antwoord wel. Jenny & Johnny maken op hun debuut lekker in het gehoor liggende popmuziek, maar wegwerppop is het zeker niet. Hier en daar lijkt het wat op de muziek van The Go-Go’s, hier en daar hoor je een vleugje Fleetwood Mac, soms wat van The Lemonheads en Rilo Kiley, maar op een of andere manier doet I’m Having Fun Now me toch vooral denken aan de muziek van R.E.M. in hun in commercieel opzicht meest succesvolle periode. Perfect popsongs met een minuscuul vleugje countryrock. Popsongs waarvan je alleen maar vrolijk kan worden, maar die ook veel beter zijn dan je bij eerste beluistering zult vermoeden. Jenny & Johnny halen de popmuziek van de laatste 35 jaar door de mangel en maken er met heel veel plezier hun eigen ding van. Het levert een plaat zonder pretenties op, maar de kwaliteit is hoog, torenhoog. Luister hem één of twee keer en je vindt het een leuke plaat; luister hem 5 tot 10 keer en je kunt de eerste van Jenny & Johnny alleen maar omarmen als een onbedoeld meesterwerk. Erwin Zijleman
Jenny Lewis maakte drie geweldige platen met haar band Rilo Kiley. Toen de band werd ingelijfd door een groot label leek een gouden toekomst verzekerd, maar de enige plaat die de band tot dusver voor dit label maakte was in kwalitatief opzicht minder dan de andere drie platen van Rilo Kiley en wist ook in commercieel opzicht geen potten te breken. Of Rilo Kiley nog bestaat is niet duidelijk, maar sinds Jenny Lewis in 2006 begon aan een opvallend succesvolle solocarrière, lijkt de kans op een vijfde Rilo Kiley plaat me uiterst klein. Heel erg is dat niet want Jenny Lewis maakte in haar uppie tot dusver twee prima platen; Rabbit Fur Coat uit 2006 en Acid Tongue uit 2008. Het zijn twee nogal verschillende platen die één ding gemeen hebben; op beide platen spelen muzikale vrienden een belangrijke rol. Op Rabbit Fur Coat ging het om onder andere M. Ward, The Watson Twins en Conor Oberst, terwijl voor Acid Tongue onder andere Elvis Costello, She & Him, en Black Crows voorman Chris Robinson op kwamen draven. Op beide platen was bovendien een belangrijke rol weggelegd voor Jonathan Rice, die uiteindelijk ook het hart van Jennifer Lewis wist te winnen. De twee hebben de afgelopen twee jaar 24/7 muziek gemaakt en dit leverde stapels songs op. De meest toegankelijke popsongs zijn uiteindelijk terecht gekomen op I’m Having Fun Now, het debuut van Jenny & Johnny. Ik wil graag geloven dat Jenny Lewis en Jonathan Rice een hoop lol hebben gehad, want dit spat er bijna van af. De belangrijkste vraag is natuurlijk of dit ook een interessante plaat oplevert of dat I’m Having Fun Now niets meer of minder is dan een leuk tussendoortje dat het lange wachten op de derde soloplaat van Jenny Lewis of toch de vijfde plaat van Rilo Kiley iets eenvoudiger moet maken. Het heeft even geduurd voor ik er uit was, maar nu ik de meeste popsongs op I’m Having Fun Now met geen mogelijkheid meer uit mijn hoofd krijg weet ik het antwoord wel. Jenny & Johnny maken op hun debuut lekker in het gehoor liggende popmuziek, maar wegwerppop is het zeker niet. Hier en daar lijkt het wat op de muziek van The Go-Go’s, hier en daar hoor je een vleugje Fleetwood Mac, soms wat van The Lemonheads en Rilo Kiley, maar op een of andere manier doet I’m Having Fun Now me toch vooral denken aan de muziek van R.E.M. in hun in commercieel opzicht meest succesvolle periode. Perfect popsongs met een minuscuul vleugje countryrock. Popsongs waarvan je alleen maar vrolijk kan worden, maar die ook veel beter zijn dan je bij eerste beluistering zult vermoeden. Jenny & Johnny halen de popmuziek van de laatste 35 jaar door de mangel en maken er met heel veel plezier hun eigen ding van. Het levert een plaat zonder pretenties op, maar de kwaliteit is hoog, torenhoog. Luister hem één of twee keer en je vindt het een leuke plaat; luister hem 5 tot 10 keer en je kunt de eerste van Jenny & Johnny alleen maar omarmen als een onbedoeld meesterwerk. Erwin Zijleman