Feist - Metals

Het is lang stil geweest rond de Canadese singer-songwriter Leslie Feist. Haar vorige plaat, The Reminder, verscheen in de lente van 2007 en zorgde voor haar internationale doorbraak. Deze doorbraak is Leslie Feist niet in de koude kleren gaan zitten. Dat was vorig jaar al te zien op de boeiende DVD Look At What The Light Did Now, maar is nog beter te horen op Feist’s nieuwe plaat Metals. Leslie Feist zocht voor Metals de rust op en trok zich terug in de Californische natuur. Dat heeft zijn weerslag gehad op haar muziek. De bij vlagen uitbundige en hitgevoelige pop van The Reminder, is op Metals verruild voor behoorlijk ingetogen songs en songs waarin Leslie Feist, meer dan op The Reminder, het avontuur opzoekt. Hoewel ik The Reminder een uitstekende plaat vond, bevalt de nieuwe koers van Leslie Feist me wel. Waar The Reminder al haar geheimen met één imposante klap prijs gaf, is Metals een plaat die je moet ontdekken en waarvan je moet leren houden. Dat valt soms niet mee, want Metals is, zeker vergeleken met The Reminder, een behoorlijke grillige plaat. Op Metals laat Feist zich bijstaan door producer Valgeir Sigurosson (Sigur Ros), haar muzikale maatje Chilly Gonzales en een aantal strijkers en verkent ze op opvallende wijze meerdere stijlen. Dit varieert van lome jazzy pop die ook van Norah Jones had kunnen zijn, soulvolle pop die herinnert aan de hoogtijdagen van Laura Nyro en heerlijk intieme folk tot bijna experimentele muziek die net zo goed op Hounds Of Love van Kate Bush had kunnen staan. Een aantal songs op Metals kabbelen aangenaam voort, maar in een aantal andere songs strijkt Leslie Feist nadrukkelijk tegen de haren in, wat zeker in het begin wel enige gewenning vraagt. Ik heb Metals inmiddels een tijdje in huis, maar heb de recensie van de plaat bewust even laten liggen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in eerste instantie wel wat moeite had met een aantal songs op Metals, maar de songs die me in het begin helemaal niet wisten te overtuigen blijken uiteindelijk het mooist. Leslie Feist had met The Reminder Part 2 haar muzikale toekomst veilig kunnen stellen, maar kiest op Metals voor een duidelijk andere weg. Dat dwingt niet alleen respect af, maar levert bovendien een plaat af die waarschijnlijk nog lange tijd door kan groeien. Het is nog steeds wat te vroeg om Metals te onthalen als Leslie Feist’s meesterwerk, maar de plaat is als je het mij vraagt hard op weg. Erwin Zijleman