Veronica Falls - Veronica Falls

Het is misschien een half uur geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van het jonge Britse viertal Veronica Falls en inmiddels wil ik niet meer zonder. De band uit Londen maakt op haar debuut onweerstaanbaar lekkere muziek, die vooralsnog alleen maar leuker wordt. Het is muziek die rijkelijk citeert uit vijf decennia popmuziek en klinkt alsof het beste van Lush, Belle & Sebastian, The Pixies, The Pains Of Being Pure At Heart, The Velvet Underground, The xx, The Dum Dum Girls, Fairport Convention, Sonic Youth en The Delgados (eventueel te vervangen door een eigen rijtje namen) is verenigd. Het debuut van Veronica Falls klinkt hierdoor ook bij eerste beluistering als een plaat die je al jaren kent, al verwerkt de band op knappe wijze invloeden die nog niet eerder zijn gecombineerd. De muziek van Veronica Falls bestaat uit op hol geslagen drums, donkere en stuwende basloopjes, aanstekelijke gitaarloopjes die om kunnen slaan in gruizig gitaargeweld en een mengeling van engelachtige en bijna folky vrouwenstemmen en stuurse mannenstemmen. Het is het soort muziek dat een paar jaar geleden alleen maar in Glasgow kon worden gemaakt, maar nu kennelijk naar Londen is overgewaaid. Het is muziek die bijzonder lekker in het gehoor ligt, maar ook iets te bieden heeft. Het debuut van Veronica Falls duurt maar net een half uur, maar in dat half uur komt een dozijn geweldige popliedjes voorbij. Het zijn popliedjes die in eerste instantie allemaal op elkaar lijken, maar wanneer je wat beter naar de plaat luistert hoor je de verschillen. Veronica Falls weet in de twaalf songs op haar debuut de dynamiek en de gruizigheid goed te doseren en varieert ook regelmatig het tempo, wat de songs alleen maar meer kracht geeft. Het debuut van Veronica Falls doet me in meerdere opzichten aan het debuut van The xx denken; wat mij betreft één van de beste debuten van de afgelopen jaren. In muzikaal opzicht zijn de overeenkomsten tussen de bands niet eens zo heel groot (Veronica Falls is met veel fantasie te omschrijven als "The xx on speed"), maar net als The xx slaagt Veronica Falls er in om muziek te maken die je meteen enthousiast doet opveren en je vervolgens alleen maar superlatieven weet te ontlokken. Sinds het debuut van The xx verlang ik naar een volgend debuut dat net zoveel indruk maakt en ook net zo’n goed gevoel geeft. Met de titelloze plaat van Veronica Falls heb ik dit debuut opeens in handen. Debuut van het jaar? Het zou zomaar kunnen. Erwin Zijleman