Drie briljante platen afleveren in drie jaar tijd; het lijkt een bijna onmogelijke opgave, maar het Nederlandse I Am Oak heeft het gedaan. De band rond de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken leverde in 2010 het prachtige On Claws af, kwam in 2011 met het wonderschone Oasem op de proppen en imponeert nu met het betoverend mooie Nowhere Or Tammensaari. Net als op On Claws en Oasem maakt I Am Oak op Nowhere Or Tammensaari stemmige, ingetogen en over het algemeen in een laag tempo gespeelde muziek. Vergeleken met zijn twee voorgangers is de derde van I Am Oak wel een echte bandplaat, waardoor het geluid op de plaat wat voller en dynamischer is dan op deze voorgangers. Verwacht nu geen gitaaruitbarstingen van I Am Oak (al zijn er wel een aantal voorzichtige uitbarstingen te horen), want de band heeft gelukkig haar lome en sobere geluid behouden. Oasem vergeleek ik een jaar geleden met de muziek van onder andere Antony & The Johnsons, Sufjan Stevens, Low, Bon Iver en Red House Painters. Dat zijn ook de namen die opkomen bij beluistering van Nowhere Or Tammensaari, al heeft I Am Oak op haar derde plaat, nog meer dan in het verleden, een duidelijk eigen geluid. Nowhere Or Tammensaari werd opgenomen in de middle of nowhere in Finland en dat is te horen. Net als de muziek van veel andere Scandinavische bands, klinkt de muziek van I Am Oak atmosferisch en melancholisch, al vind ik de klanken van I Am Oak een stuk warmer dan die van de gemiddelde Scandinavische ijsprinsen of ijsprinsessen. In de meeste songs op Nowhere Or Tammensaari staan de akoestische gitaar en de bijzondere stem van Thijs Kuijken centraal, maar meer dan op On Claws en Oasem wordt het geluid van I Am Oak verder aangekleed met extra (vrouwen)vocalen en extra instrumenten. Subtiliteit staat hierbij nog altijd voorop, want een enkele uithaal daar gelaten zijn alle extra’s prachtig opgebouwd en hierdoor bijzonder trefzeker. Nowhere Or Tammensaari zal door de sobere en trage songs, de flinke dosis melancholie en de Finse achtergrond (die je overigens ook terug ziet op de cd cover) waarschijnlijk vaak worden bestempeld als een echte winterplaat, maar ik weet inmiddels uit eigen ervaring dat de plaat het ook uitstekend doet als de zon na een lange en warme dag eindelijk onder is gegaan. Ik heb Nowhere Or Tammensaari inmiddels al een tijdje in mijn bezit en daarom al heel vaak gehoord, maar iedere keer als ik de plaat hoor, hoor ik nieuwe dingen en is de derde van I Am Oak me nog een stukje dierbaarder dan voorheen. Nowhere Tammensaari van I Am Oak is met afstand de mooiste plaat van eigen bodem die dit jaar is verschenen, maar ook ver buiten de landsgrenzen kan I Am Oak de concurrentie aan. Met speels gemak durf ik wel te zeggen. On Claws en Oasem waren al heel erg mooi, maar Nowhere Tammensaari is van een bijna onwerkelijke schoonheid. Erwin Zijleman
