What We Saw From The Cheap Seats is de zevende plaat van de Russisch-Amerikaanse singer-songwriter Regina Spektor. De plaat volgt op de aardige live-plaat Live In London uit 2010 en het toch wel wat tegenvallende Far uit 2009. What We Saw From The Cheap Seats is eerlijk gezegd een wat vreemde plaat, waaraan ik lang heb moeten wennen. De door de van Fiona Apple bekende Mike Elizondo geproduceerde plaat opent met een pianotrack die ook van Fiona Apple had kunnen zijn, al is de muziek van Regina Spektor wel wat expressiever en theatraler. In de tweede track slaat Regina Spektor volledig door in theatrale richting met een vrolijk popdeuntje waarin ze rijkelijk citeert uit de oude hit Don’t Let Me Be Misunderstood en hiernaast met een vet Italiaans accent de luisteraar toespreekt. Zelfs Rufus Wainwright zou het waarschijnlijk wat teveel van het goede hebben gevonden. Ik kan er inmiddels wel om lachen, maar mijn favoriete track is het zeker niet. Ook de rest van de plaat schakelt tussen lichtvoetige en vaak wat theatrale popliedjes en mooie indringende (piano)ballads zoals we die kennen uit het verleden van Regina Spektor. Na de eerste beluisteringen heb ik de tracks uit de eerste categorie een tijdje links laten liggen en me geconcentreerd op de mooie en wat meer ingetogen songs die al snel aan kracht begonnen te winnen en hierna snel blonken als schitterende parels. De laatste dagen ben ik een stuk voorzichtiger met het skippen van de tracks in de andere categorie en dat begint zijn vruchten af te werpen. Regina Spektor die een maffiabaas of pizzabakker imiteert gaat met nog steeds wat te ver, maar een lekker eigenwijze zomerhit met blazers kan eigenlijk heel goed. Wanneer ik nu de balans op maak bevat What We Saw From The Cheap Seats toch voornamelijk tracks die me enthousiast doen opveren. Regina Spektor vermengt op haar nieuwe plaat de intensiteit van Fiona Apple met de dramatiek van Tori Amos, het theatrale van Nellie McKay en de vertelkunst van een ouwe rot als Randy Newman. What We Saw From The Cheap Seats is zeker geen makkelijke plaat, maar neem er de tijd voor en je zult merken dat steeds meer van de eigenzinnige popliedjes op de plaat je dierbaar worden. In eerste instantie gaf ik er niet meer dan een voorzichtig zesje voor, maar inmiddels is het een dikke acht en What We Saw From The Cheap Seats is nog zeker niet uitgegroeid. Mijn luisteradvies: begin met de vertrouwde Regina Spektor tracks en neem er zodra de zon weer wat feller schijnt zo nu en dan een van de meer lichtvoetige tracks bij. Grote kans dat Regina Spektor je uiteindelijk toch te pakken heeft en met haar nieuwe plaat de waardering oogst die ze inmiddels al een jaar of 11 verdient. What We Saw From The Cheap Seats is en blijft een bij vlagen wat vreemde plaat, maar het is wel een hele goede vreemde plaat, die uiteindelijk over flink wat echte kippenvelmomenten en geluksuitbarstingen blijkt te beschikken. Erwin Zijleman
