Er is bijna geen jaarlijst te vinden waarin geen plekje is gereserveerd voor Kill For Love van de Amerikaanse band Chromatics. Ik kan inmiddels concluderen dat dit volkomen terecht is. Kill For Love van Chromatics is immers een plaat die bijna anderhalf uur (!) lang intrigeert en vermaakt. De muziek van Chromatics intrigeert door de opvallende mix van gitaren en elektronica, de fraaie pianopartijen, de verleidelijke zang en de enorme dosis galm. De muziek van Chromatics doet hier en daar qua sfeer wel wat denken aan een 80s band als The Cocteau Twins, maar combineert dromerige en wat onheilspellende klanken op geheel eigen wijze met toegankelijke synthpop en een vleugje dreampop, waardoor ik ook wel raakvlakken hoor met bands als The Xx en M83. Alternatieven voor deze namen zijn er volop: Fever Ray, New Order, Giorgio Moroder; het zit er allemaal in en ik kan nog wel even doorgaan met noemen van namen (maar doe dat niet). Kill For Love opent met een opvallende cover van Neil Young’s Into The Black (Hey Hey, My My). Het is de eerste keer dat de band uit Portland, Oregon, je op het verkeerde been zet, maar het is zeker niet de laatste keer. Kill For Chromatics is een plaat die, zeker bij wat minder aandachtige beluistering, wat voort lijkt te kabbelen. De ene keer met aanstekelijke synthpop deuntjes met voorzichtige beats, de volgende keer met wat complexere en over het algemeen melancholisch aandoende tracks. Wanneer je met volledige aandacht naar Kill For Love luistert, hoor je pas hoe mooi en bijzonder de muziek van Chromatics is. Kill For Love bevat flarden bijzonder toegankelijke popmuziek, maar is uiteindelijk vooral een plaat van contrasten. Het ene moment bijna lieflijk, het volgende moment rauw. Het ene moment zonnig, het volgende moment aardedonker. Net wanneer je gewend bent aan de heerlijk monotone vocalen van zangeres Ruth Radelet verdwijnt ze uit beeld en net wanneer je denkt dat Chromatics het moet hebben van aanstekelijke synthpop met een vleugje disco en postpunk verrast de band met bezwerende atmosferische tracks die je meevoeren naar surrealistische landschappen. Met name het contrast tussen catchy popsongs en lome tracks die het vooral van de sfeer moeten hebben draagt bij aan het unieke karakter van de muziek van Chromatics. Net zoals zoveel andere bands haalt Chromatics een belangrijk deel van haar inspiratie uit het verleden, maar in tegenstelling tot de meeste andere bands smelt Chromatics de invloeden uit het verleden samen tot een geluid dat zijn tijd vooruit is en dat is knap. Heel knap. In eerste instantie was ik niet eens zo heel erg onder de indruk van Kill For Love van Chromatics, maar inmiddels heeft de plaat me volledig te pakken, waarbij het tweede deel van de plaat mijn voorkeur heeft, al worden ook de toegankelijkere songs aan het begin steeds onweerstaanbaarder. Is dit de volgende jaarlijstjesplaat die ik jammerlijk gemist heb eerder dit jaar? Ik vrees van wel.Erwin Zijleman
