De glazen bollen van de critici in de hoek van de rootsmuziek voorspellen de Australische Lucie Thorne inmiddels al enkele jaren een prachtige toekomst, maar op één of andere manier wordt de muziek van Lucie Thorne tot dusver vrijwel uitsluitend in haar vaderland Australië, waar Thorne is overladen met prijzen, op de juiste waarde geschat. Zelf heb ik het rijtje platen dat ze tot dusver heeft uitgebracht (volgens mij zijn het er inmiddels zes) ook niet in de kast staan, maar het fraaie Bonfires In Silver City heb ik inmiddels enige tijd in bezit en begint me langzaam maar zeker steeds dierbaarder te worden. De muziek van Lucie Thorne is de afgelopen jaren met van alles en nog wat vergeleken, maar omdat de namen die genoemd worden zeer uiteen lopen zegt het uiteindelijk maar weinig. Voor de afwisseling ga ik in deze recensie dan ook eens geen enkele andere naam noemen, dat is even wennen. Wat vooral opvalt bij beluistering van Bonfires In Silver City is de hele bijzondere sfeer op de plaat. De instrumentatie is buitengewoon sfeervol en doet me af en toe wel wat denken aan de ruimtelijke en filmische producties van Daniel Lanois (vooruit toch één naam). Op Bonfires In Silver City worden flink wat instrumenten gebruikt, maar overdadig is het nergens. Dat is verstandig, want bij een hele dominante instrumentatie zou de stem van Lucie Thorne waarschijnlijk onder sneeuwen en dat zou zonde zijn. Lucie Thorne beschikt over een veelzijdig en veelkleurig stemgeluid dat vooral ingetogen en soms bijna fluisterend uit de speakers komt. Dat klinkt buitengewoon zwoel en verleidelijk en dit effect wordt nog eens versterkt door de fraaie wijze waarop de instrumentatie zich om de vocalen heen krult en slingert. Hoewel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek centraal staan in de muziek van Lucie Thorne, is het muziek die niet zomaar in een hokje is te duwen. Folk staat weliswaar centraal in de muziek van de Australische singer-songwriter, maar Lucie Thorne gaat ook invloeden uit onder andere de jazz, pop en rock niet uit de weg, waardoor de plaat niet snel gaat vervelen. Ik vond Bonfires In Silver City direct een hele aangename plaat die het vooral vroeg in de ochtend en laat in de avond uitstekend deed, maar de afgelopen weken ben ik de plaat steeds vaker gaan draaien en werkte het ook op andere tijdstippen uitstekend. De belangrijkste kracht van de plaat schuilt wat mij betreft in de bijzonder aangename vocalen van Lucie Thorne, maar ook de prachtige ruimtelijke productie en het bijzonder mooie gitaarwerk mogen niet onvermeld blijven. Het is doodzonde dat Bonfires In Silver City de afgelopen maanden niet is opgepikt in Nederland, maar nu het aantal nieuwe releases tot vrijwel nul is gedaald en de kans om vergeten platen op te pikken voor de jaarlijstjes worden opgemaakt, verdient Bonfires In Silver City van Lucie Thorne een nieuwe kans. Je hoeft er alleen maar even naar te luisteren; vervolgens ben je echt heel snel om. Erwin Zijleman
