In december komen er over het algemeen nauwelijks interessante platen uit, maar ieder jaar is er wel de uitzondering die de regel bevestigt. Deze uitzondering komt dit jaar van de uit Gainesville, Florida, afkomstige band Hundred Waters, die met haar titelloze debuut een even ongrijpbare als betoverende plaat heeft gemaakt. Makkelijk is het allemaal niet. Wanneer AllMusic.com de muziek van een band beschrijft door met een weinig voor de hand liggende combinatie van namen op de proppen te komen, weet je meestal wel hoe laat het is. De Amerikaanse muzieksite komt na beluistering van het debuut van Hundred Waters met de volgende vergelijking op de proppen: "Sounding as if Stereolab, the Postal Service, Broadcast, Laura Nyro, and Björk were the top five of their collective playlist". Het is niet eens zo’n gekke omschrijving, al vind ik persoonlijk de vergelijking met Laura Nyro al snel heiligschennis, waardoor ik deze naam direct doorstreep. Er blijft genoeg te genieten over. Het op de valreep van 2012 verschenen debuut van Hundred Waters valt op om twee redenen. Aan de ene kant is er het bijzonder klinkende en deels elektronische en deels akoestische klankentapijt. Het is een klankentapijt dat direct bij eerste beluistering van de plaat verwondert en betovert. De verbazing en betovering nemen alleen maar toe wanneer je de plaat vaker hoort en constateert dat je maar nieuwe dingen blijft horen. De muziek van Hundred Waters is een eigenzinnige mix van folk, klassieke muziek en avant garde en hierdoor nauwelijks in een hokje te proppen. Met name de elektronica zoekt keer op keer het experiment op en bevat zoveel verrassende wendingen dat het je soms duizelt; iets wat nog eens wordt versterkt door klassieke accenten en hypnotiserende ritmes. Naast de fascinerende muziek is er de minstens even bijzondere stem van zangeres Nicole Miglis. In de hogere regionen komt ze af en toe in de buurt van Kate Bush en omdat Hundred Waters ook in muzikaal opzicht nog wel eens in de buurt komt van de Britse singer-songwriter is dat een naam die zeker moet worden toegevoegd aan het lijstje namen van AllMusic.com. Als ik toch bezig ben voeg ik ook Dirty Projectors, Alt-J, Beach House en Julia Holter aan dit lijstje toe. De laatste drie reken ik tot mijn favorieten van 2012 waardoor de lat opeens wel erg hoog ligt voor Hundred Waters. Zo goed als Alt-J, Beach House en Julia Holter vind ik Hundred Waters niet, of nog niet. Ik ben nog lang niet gewend aan de bijzondere muziek van de Amerikaanse band, waardoor Hundred Waters af en toe tegen de haren instrijkt of zelfs een oncomfortabel gevoel geeft. Aan de andere kant bevat de plaat inmiddels ook een aantal songs die zo mooi zijn dat ik er geen genoeg van kan krijgen. Hundred Waters treedt op haar debuut zo ver buiten de gebaande paden dat het nog wel eens verdwaalt, maar het ontdekt ook mooie plekken die voor anderen verborgen blijven. Het is een plaat waaraan ik waarschijnlijk nog maanden of in ieder geval weken moet wennen, waardoor de jaarlijst van 2012 onbereikbaar wordt voor Hundred Waters. In 2013 geef ik ze echter een goede kans. Veel muziekliefhebbers kijken in december terug en negeren nieuwe releases. Dat is in de meeste gevallen prima, maar het debuut van Hundred Waters verdient absoluut een kans. Erwin Zijleman
