Midlake - Antiphon

Antiphon is de vierde cd van de Amerikaanse band Midlake sinds het debuut uit 2004, wat betekent dat de band tot dusver gemiddeld 3 jaar nodig heeft om een nieuwe plaat te maken. Dat is behoorlijk lang, maar Midlake slaagt er tot dusver wel in om iedere keer anders te klinken. Op het debuut van de band domineerden lo-fi en psychedelica, op het de hemel in geprezen The Trials Of Van Occupanther uit 2006 was er een hoofdrol voor Laurel Canyon folk en 70s soft-rock, terwijl op The Courage Of Others uit 2010 een hoofdrol was weggelegd voor Britse folk. Op Antiphon combineert de band uit Denton, Texas, al deze invloeden en voegt het er uiteraard nog wat invloeden aan toe. Midlake moet het dit keer doen zonder haar voorman Tim Smith, die de band vorig jaar heeft verlaten. Dat is een aderlating, maar het biedt de band ook de mogelijkheid om andere wegen in te slaan. Deze nieuwe wegen zijn vooral ten koste gegaan van de invloeden uit de 70s soft-rock en dat zijn wat mij betreft de invloeden die we het best konden missen. Antiphon is hierdoor vooral beïnvloedt door Britse 70s folk en 60 psychedelica, waar vervolgens wat voorzichtige invloeden uit de space-rock de progrock aan toe worden gevoegd. Midlake klink hierdoor meer dan eens als Pink Floyd in haar jonge jaren en dat is een vergelijking waar je mee thuis kunt komen. De meeste invloeden komen weliswaar uit een heel ver verleden, maar dat betekent niet dat Antiphon een oubollige of retro-plaat is. Door subtiel invloeden uit het heden toe te voegen klinkt Antiphon even authentiek als modern en heeft de nieuwe plaat van de band ook zeker raakvlakken met bands uit het heden. In het verleden moest ik de muziek van Midlake eerst een tijd op me in laten werken, maar Antiphon overtuigt vrij makkelijk. Het is een heerlijke plaat om bij achterover te leunen met uitgesponnen tracks vol betoverende klanken, maar het is ook een plaat die buiten de bezwerende klanken om de fantasie weet te prikkelen, bijvoorbeeld door de lekkere volle instrumentatie waarin steeds weer nieuwe dingen opduiken of door de vele tempowisselingen en dynamiek. Midlake klinkt op Antiphon heerlijk zweverig, maar op een of andere manier vind ik de plaat toch directer en overtuigender dan zijn voorganger. Midlake vertrouwt dit keer wat meer op de volle klanktapijten dan op de zang (wat niet vreemd is wanneer de frontman de band verlaat), maar de band slaagt er in om zulke aansprekende songs voor te schotelen dat Antiphon over de hele linie beter is dan zijn voorganger. Ik was zoals gezegd vrijwel onmiddellijk overtuigd door het nieuwe geluid van Midlake, maar Antiphon is sindsdien zeker niet minder geworden. Integendeel. Na het vertrek van Tim Smith waren er nogal wat zorgen over de levensvatbaarheid van Midlake, maar Antiphon laat horen dat de band nog springlevend is en helemaal klaar voor de toekomst. Deze toekomst begint met een prima plaat. Erwin Zijleman