Yes - The Studio Albums, 1969-1987 (box-set)

Iedereen heeft zijn jeugdzondes. Ik had er minsten twee: Genesis en Yes (alle andere verzwijg ik nog maar even). Ik heb van beide bands stapels lp’s in de kast staan. Alle reguliere lp’s, maar ook bijzondere uitgaven, bootlegs, overbodige soloplaten, hobbyprojecten etc. Komt dit de kast nog wel eens uit? Nee, eigenlijk nooit. Van Genesis trek ik zo heel af en toe nog wel eens de cd box-set Archive 1967-75 uit de kast of ik vergrijp me aan Duke (voor mij een van de beste), maar Yes? Pff, dat is lang geleden. Heel lang geleden. Nu was ik er tot voor kort van overtuigd dat dit volkomen terecht was. Yes maakte in mijn herinnering immers overpretentieuze muziek vol overbodige tierelantijntjes en bombast. Het is mooi hoe een selectief geheugen werkt. Bij Yes denk ik aan zweverige hippies die moeilijk doen tot kunst hebben verheven. Dat ik in het verleden verknocht was aan de muziek van de Britse band lijkt er niet mee toe te doen of is zelfs verdrongen. Tot ik de box-set The Studio Albums, 1969-1987 in (voorlopig) virtuele handen kreeg. Maar liefst twaalf cd’s zitten er in de mooi uitgevoerde box: Yes (1969), Time And A Word (1970), The Yes Album (1971), Fragile (1972), Close To The Edge (1972), Tales From Topographic Oceans (1974), Relayer (1974), Going For The One (1977), Tormato (1978), Drama (1980), 90125 (1983) en Big Generator (1987). Allemaal mooi geremastered en aangevuld met bonus tracks. Van deze twaalf cd’s heb ik er direct 7 aan de kant gelegd. De eerste twee omdat de band toen nog zoekende was (en nog niet had gevonden), Tales From Topographic Oceans omdat dit zelfs zonder vooroordelen een overpretentieuze plaat is, de twee platen uit de tweede helft van de jaren 70, omdat Yes toen niet kon omgaan met de veranderingen die gaande waren in de popmuziek, 90125 omdat ik er niets aan vond en nog steeds niets aan vind en Big Generator, omdat Yes in 1987 al lang over haar top heen was. Ik hou er dus 5 over: The Yes Album, Fragile, Close To The Edge, Relayer en Drama. Drama is van deze platen de vreemde eend in de bijt. De plaat werd gemaakt zonder kroonleden Jon Anderson en Rick Wakeman, die werden vervangen door Geoffrey Downes en Trevor Horn, op dat moment bekend als The Buggles (ja die van Video Killed The Radio Star). Drama heb ik echter altijd een goede plaat gevonden en dat is het nog steeds. Waar veel dinosaurussen uit de symfonische rock ten onder gingen aan de punkgolf, slaagde Yes er eenmalig in om zich echt te vernieuwen en overleefde het (tijdelijk). De andere vier platen zijn, misschien met uitzondering van het net wat zwakkere Relayer, klassiekers. The Yes Album, Fragile en Close To The Edge laten muziek horen die de afgelopen jaren toch opvallend invloedrijk blijkt (alle hippe bands die invloeden uit de prog-rock verwerken hebben heel goed geluisterd naar deze platen). Hierbij valt op dat de muziek van Yes lang niet altijd zweverig en pompeus is. Live vond ik het overigens veel beter klinken en daarom koesterde ik in het verleden de uit 3 lp’s bestaande live plaat Yessongs, die natuurlijk weer niet in deze fraaie box zit, maar de studioplaten zijn veel beter dan in mijn herinnering. Omdat ik nogal wat platen uit de box aan de kant schuif, kun je je afvragen of je in de buidel moet tasten voor een complete box. Het antwoord is ja, want deze box-set is zeer gunstig geprijsd, zodat je zelfs met een greep van 5 platen er nog heel goed uit springt. Bovendien zal waarschijnlijk iedereen andere keuzes maken. Zelf heb ik door deze box een jeugdzonde weer kunnen transformeren in een jeugdliefde en kan ik bovendien de muziek van heel wat nieuwe bands beter plaatsen. Ik ben er dus blij mee. Heel blij zelfs. Erwin Zijleman