Patty Griffin - Silver Bell

Silver Bell is al de tweede cd die Patty Griffin dit jaar uitbrengt, maar het is niet de opvolger van het geweldige American Kid, dat eerder een plekje op deze BLOG wist te veroveren. Silver Bell stamt oorspronkelijk uit 2000, maar werd toen niet uitgebracht omdat de platenmaatschappij er op een of andere manier geen brood in zag. De songs van de plaat kwamen deels terecht bij anderen (zo gingen The Dixie Chicks aan de haal met Top Of The World), maar 13 jaar na de bedoelde release ligt Silver Bell toch nog in de winkel. Het vormt een mooie aanvulling op het vrij ingetogen en nog altijd groeiende American Kid. Vergeleken met American Kid is Silver Bell bij vlagen psychedelischer en een stuk steviger en dat past wat mij betreft net zo goed bij de bijzondere stem van Patty Griffin als de meer ingetogen klanken. Zeker bij de opener waan je je even in de 70s, maar op Silver Bell maakt Patty Griffin ook de muziek die ze nu nog steeds maakt. Ook deze vergeten plaat moet het voor een belangrijk deel hebben van de geweldige stem van Patty Griffin, die meer dan eens Emmylou Harris naar de kroon steekt met haar doorleefde stem. Wanneer je luistert naar Silver Bell is het moeilijk te geloven dat haar platenmaatschappij deze plaat 13 jaar geleden niet wilde uitbrengen. Silver Bell is immers een plaat waarop alles klopt. De songs zijn geweldig, de instrumentatie is lekker veelzijdig, de productie is recht voor zijn raap maar raak en Patty Griffin zingt in iedere song de sterren van de hemel en doet dit bovendien steeds op net iets andere wijze. Silver Bell is een plaat die al lang had moeten zijn uitgegroeid tot een klassieker in het genre, maar het is nu niet meer dan een bevestiging van het talent van Patty Griffin. Natuurlijk kunnen we eindeloos filosoferen over de waarde van Silver Bell in 2000, maar de plaat verschijnt nu en klinkt nog altijd fris en eigentijds en lijkt eerlijk gezegd geen moment 13 jaar oud. Voor een rootsplaat is de verloren plaat van Patty Griffin een verrassend veelzijdig (wat misschien verklaart waarom haar platenmaatschappij het niet zag zitten in de plaat). Voor puur traditionele rootsmuziek is nauwelijks plaats, al komen invloeden uit deze traditionele rootsmuziek constant aan de oppervlakte in songs die alle kanten op schieten, zelfs een funky uitstapje niet uit de weg gaan en verder steeds weer de grenzen opzoeken tussen intieme luisterliedjes en stevigere rock. Silver Bell bevat 14 tracks en het zijn 14 parels. American Kid riep ik eerder dit jaar uit tot één van de betere rootsplaten van 2013, maar Silver Bell vind ik eigenlijk nog beter. Alle reden dus om deze plaat de hemel in te prijzen en te overladen met superlatieven. Het meestal nogal kritische PopMatters geeft het goede voorbeeld en geeft deze "classic in the making" de perfecte 10. Er valt niet eens zo heel veel op af te dingen. Erwin Zijleman