Andrea Schroeder - Where The Wild Oceans End

De Berlijnse zangeres Andrea Schroeder debuteerde vorig jaar zeer verdienstelijk met het door Chris Eckman (The Walkabouts) geproduceerde Blackbird. Het is een plaat die ik pas na verloop van tijd op de juiste waarde wist te schatten, want Andrea Schroeder beschikt over een opvallend stemgeluid dat vraagt om enige gewenning. Het is een stemgeluid dat lijkt te bestaan uit gelijke delen Marlene Dietrich, Nico, Patti Smith en, vooruit, Amanda Lear; een cocktail die bij mij in eerste instantie wat zwaar op de maag lag. De onlangs verschenen tweede plaat van de Duitse singer-songwriter, Where The Wild Oceans End, overtuigt een stuk makkelijker. Enerzijds omdat ik inmiddels gewend ben aan de donkere stem van Andrea Schroeder en anderzijds omdat de tweede plaat van de Duitse singer-songwriter in vrijwel alle opzichten beter is dan het al bovengemiddeld goede debuut. Ook voor Where The Wild Oceans End deed Andrea Schroeder weer een beroep op Chris Eckman voor de productie. Het is een verstandige keuze, want de aardedonkere en stemmige productie van The Walkabouts voorman past perfect bij de unieke stem van Andrea Schroeder. Where The Wild Oceans End overtuigt niet alleen door een mooie productie en een bijzondere stem. Ook de instrumentatie op de plaat, die de zwoele pop van Tindersticks combineert met de duistere klanken van The Bad Seeds, spreekt zeer tot de verbeelding, zeker wanneer de viool je tot op het bot weet te raken, de gitaren mogen huilen in de donkere nacht of een heus harmonium het kippenvel op de huid zet. De instrumentatie is vergeleken met het debuut sober, maar zeker niet altijd ingetogen. Het sobere karakter van de muziek zorgt er voor dat de fascinerende stem van Andrea Schroeder alleen maar beter tot zijn recht komt. Die stem komt dit keer zo goed uit de verf dat ik inmiddels niet meer begrijp dat ik bij beluistering van Blackbird nog af en toe mijn twijfels had over de vocale capaciteiten van Andrea Schroeder. En dan zijn er ook nog eens de songs. Andrea Schroeder trok de afgelopen maanden veel aandacht met haar Duitstalige versie van Bowie’s klassieker Heroes (een song met een flinke dosis Berlijnse invloeden), maar haar eigen songs zijn zeker niet minder goed. Andrea Schroeder heeft in haar songs een voorkeur voor een donkere en soms bijna sinistere wereld. Het geeft Where The Wild Oceans End een hele bijzondere sfeer. Het is een sfeer die de donkerste momenten van Patti Smith en Nick Cave combineert. Geen muziek voor een mooie lentedag, maar als de zon eenmaal onder is wint de muziek van Andrea Schroeder snel aan kracht. Met Blackbird trok Andrea Schroeder helaas niet heel veel aandacht en ook rond Where The Wild Oceans End blijft het tot dusver betrekkelijk stil (mede omdat haar platenmaatschappij weinig scheutig is met het beschikbaar maken van songs via Spotify en Deezer). Dat is jammer, want Andrea Schroeder maakt op haar tweede plaat muziek van een zeldzame schoonheid en kracht en ook nog eens muziek die zich moeiteloos weet te onderscheiden van alle andere releases van het moment. Aanrader; ook voor een ieder die het leven wel door een roze bril bekijkt. Erwin Zijleman