Rupert Hine - Immunity

Ik ben tot dusver nog niet echt onder de indruk van de tips die ik krijg van Spotify, maar zo heel af en toe zet de muziekdienst me op het spoor van een plaat die ik nog niet ken of een plaat die ik juist helemaal vergeten was. In de laatste categorie valt Imunnity van Rupert Hine; toch één van mijn favoriete platen uit de jaren 80. Rupert Hine is in de jaren 70 een weinig succesvol muzikant, maar groeit in de jaren 80 uit tot een veelgevraagd producer. Rupert Hine zat onder andere achter de knoppen voor platen van Howard Jones, The Thompson Twins en The Power Station, maar produceerde ook platen van Rush en Camel en de veelgeprezen comeback plaat van Tina Turner (Private Dancer). Het meest memorabel is wat mij betreft echter zijn in 1981 verschenen soloplaat Immunity. Het is een plaat die ik in de jaren 80 heb grijsgedraaid en absoluut schaar onder de muzikale hoogtepunten van een in muzikaal opzicht even bejubeld als verguisd decennium, maar de afgelopen 20 jaar wist Immunity mijn cd speler toch niet meer te bereiken. Dankzij Spotify komt Immunity nu toch weer uit de speakers en daar ben ik blij mee. Heel blij zelfs. Toen ik voor het eerst op het Spotify play-knopje klikte, ging ik er eerlijk gezegd van uit dat Immunity de tand des tijd niet goed zou hebben doorstaan. Dit geldt immers voor heel wat platen uit de jaren 80 en zeker ook voor flink wat van de platen die Rupert Hine in de 80s produceerde. Immunity bleek me echter al snel net zo dierbaar als heel lang geleden. Rupert Hine leverde met Immunity een plaat af die aan de ene kant kan worden getypeerd als een typische 80s plaat, maar aan de andere kant is het dat ook weer niet. Immunity kiest niet tussen gitaren en synths en vermengt beide op bijzondere wijze. Rupert Hine kiest hierbij vaak voor verrassende wendingen en dit kunnen net zo makkelijk ongrijpbare ritmes, breed uitwaaiende klankentapijten of experimentele escapades zijn. Hier en daar doet het wel wat denken aan de geweldige platen van Peter Gabriel uit dezelfde periode, maar Rupert Hine heeft ook geluisterd naar prog-rock platen uit de jaren 70 en elektronische muziek uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Immunity bevat gastbijdragen van jazzrock gitarist Phil Palmer, drummer Phil Collins (die zijn jaren 80 beukwerk (gelukkig) nog niet had uitgevonden) en Marianne Faithfull, maar de meeste instrumenten worden bespeeld door Rupert Hine zelf. Hine is zeker geen groot zanger, maar zijn wat vervormde vocalen passen prachtig bij de avontuurlijke elektronische klanken op de plaat. Ondanks het feit dat Immunity flink wat ingrediënten uit de jaren 80 muziek gebruikt, klinkt de plaat ruim 30 jaar na de release nog opvallend fris en urgent. Met name de wat meer experimentele tracks op de plaat sprankelen nog net zo als in 1981 en zijn ook nog net zo ongrijpbaar als destijds. Omdat Immunity destijds nauwelijks werd opgemerkt breng ik de plaat, die sinds 2012 ook weer gewoon op cd verkrijgbaar is, graag onder de aandacht; uiteraard met het risico dat mijn jeugdsentiment de lezers van deze BLOG niet raakt, maar dat risico neem ik deze ene keer graag voor lief. Erwin Zijleman