Bear’s Den komt uit dezelfde scene als het momenteel razend populaire Mumford & Sons en wordt door de Britse muziekpers in dezelfde hoek geduwd. Bij beluistering van de openingstrack van Islands is daar nog wel iets voor te zeggen, al is de folk van Bear’s Den in deze openingstrack een stuk minder uitbundig dan die van Mumford & Sons.
In de tracks die volgen hoor ik, buiten het intensieve gebruik van de banjo, eigenlijk niet zo heel veel terug van de band waarmee Bear’s Den muzikaal opgroeide. De muziek van de band uit Londen is ook geworteld in de Britse folk uit een ver verleden, maar is ingetogener en vooral ook complexer dan de muziek van haar vermeende soortgenoten.
Bear’s Den begint op Islands bij Britse folk, maar haakt ook aan bij bands als Coldplay, Snow Patrol en zeker ook Travis (Islands doet me meer dan eens denken aan het briljante The Man Who). Namen waarvan niet iedereen enthousiast zal worden, maar lees vooral verder.
Islands bevat knap in elkaar stekende songs die uit meerdere lagen bestaan. In één van de lagen domineert de zo karakteristieke banjo, maar Bear’s Den grijpt hiernaast ook naar atmosferische elektronische klankentapijten en zet in een aantal tracks zelfs blazers in. In deze tracks dringt de associatie met de muziek van Elbow zich op, al kiest Bear’s Den over het algemeen voor toegankelijkere songs dan die van de band uit Manchester.
Zeker de songs die wat ingewikkelder in elkaar steken en zelfs invloeden uit de progrock lijken te verwerken, worden hier en daar bestempeld als pretentieus, maar zover wil ik toch niet gaan, al is het maar omdat Bear’s Den ook niet bang is voor bijzonder sobere folksongs zonder opsmuk en het altijd het popliedje met een kop en een staart als leidraad gebruikt.
De band is wat mij betreft het best op dreef wanneer het kiest voor de gulden middenweg tussen lekker in het gehoor liggende maar intieme folksongs met een aangenaam voortkabbelende banjo en de songs met wat meer diepgang en een veel voller geluid.
Islands bevat een aantal geweldige songs die de misschien wel wat te hoog gespannen verwachtingen onmiddellijk waarmaken en een aantal songs die wat langer moeten rijpen, maar uiteindelijk weet het merendeel van de songs op het debuut van Bear’s Den te overtuigen.
Wat ik persoonlijk knap vind aan de songs van Bear’s Den is dat de band het grote gebaar zeker niet schuwt, maar ook overeind blijft wanneer de songs vrijwel tot op het bot zijn uitgekleed en het moeten hebben van eenvoudig snarenwerk en mooie emotievolle vocalen. In deze songs worden de grote festivalweides en de goed gevulde bibliotheek (die terugkomt in de teksten) even vergeten en blijft een kleinschalig en aangenaam smeulend kampvuur over.
Ook wanneer Islands de intimiteit van het kampvuur overstijgt blijft de warmte en krijgen de Britse hype machines voor één keer gelijk. Islands van Bear’s Den is gewoon een goed debuut. Een heel goed debuut zelfs. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's
Te vinden in de
