De band uit Los Angeles debuteerde precies 20 jaar geleden met een titelloos debuut dat inmiddels als The Blue Album in de boeken is gekomen als klassieker. The Blue Album werd twee jaar later gevolgd door het geweldige Pinkerton, terecht uitgeroepen tot één van de meest invloedrijke platen van de jaren 90 al kwamen de meeste muziekliefhebbers (waaronder ikzelf) daar veel te laat achter. Pinkerton kreeg in 2001 een vervolg met een wederom titelloze plaat die inmiddels als The Green Album bekend staat. Sinds 2001 maakte Weezer nog vijf platen, waarvan wederom een titelloze plaat (The Red Album) de beste was. Het laatste wapenfeit van de band stamt uit 2010 toen Hurley verscheen, wat mij betreft de zwakste cd van Weezer, al was de cd ervoor ook al niet al te best.
Hurley had zomaar de zwanenzang van de band uit Los Angeles kunnen zijn, maar na vier jaar stilte keert Weezer terug met een nieuwe plaat. Everything Will Be Alright In The End werd geproduceerd door niemand minder dan Ric Ocasek, de voorman van The Cars, die zijn sporen inmiddels als muzikant en als producer inmiddels ruimschoots heeft verdiend.
Met Ric Ocasek aan het roer weet je al bijna dat het goed zit, zeker wanneer je terugdenkt aan de briljante comeback plaat van The Cars van een paar jaar geleden, maar Weezer moet het natuurlijk nog wel even waarmaken.
Wat mij betreft doet de band dat. Everything Will Be Alright In The End staat vol met popliedjes die je na één keer horen mee wilt zingen. Het zijn voor een deel de popliedjes waarmee Weezer twintig jaar geleden voor het eerst wist te verrassen, maar de band slaat ook zeker andere wegen in en schuurt hierbij een aantal malen dicht tegen het werk van The Cars aan.
Waar Weezer op haar vorige plaat een wat meer ingetogen geluid verkende, kiest het op Everything Will Be Alright In The End weer bijna uitsluitend voor uptempo popsongs. Het zijn popsongs die in een aantal malen zo afkomstig hadden kunnen zijn van het debuutalbum en meer dan eens refereren aan Buddy Holly, de eerste single van de band die mede door een briljante videoclip een wereldhit werd.
Het uptempo en meer gitaar georiënteerde rockgeluid past wat mij betreft beter bij Weezer dan het geluid waarmee de band vier jaar geleden nog experimenteerde, waardoor Everything Will Be Alright In The End aanvoelt als het spreekwoordelijke warme bad.
Weezer doet op Everything Will Be Alright In The End echter veel meer dan het reproduceren van het geluid waarmee de band ooit doorbrak. Een aantal tracks op de plaat doen zoals gezegd denken aan het geluid waarmee The Cars kleur gaf aan de Amerikaanse popmuziek, maar een keer of drie moest ik toch ook denken aan Queen, zeker wanneer Weezer kiest voor koortjes en het gitaarwerk met enige fantasie ook van Brian May had kunnen zijn. Ook met een fraai duet met Best Coast's Bethany Cosentino verruimt Weezer haar scope wederom zonder haar eigen identiteit te verliezen.
Uiteindelijk gaat het bij een band als Weezer natuurlijk maar om één ding: maakt de band popliedjes waar je vrolijk van wordt en gaat het om popliedjes die na één keer voorgoed in je hoofd zitten. Het antwoord is twee keer volmondig ja. Everything Will Be Alright In The End is een plaat vol briljante Weezer popliedjes uit het verleden, uit het heden en uit de toekomst. Heerlijke plaat voor alle gelegenheden. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
