Op het stapeltje reissues dat in de laatste maanden van 2014 flink is uitgedijd, liggen inmiddels al enkele maanden twee platen van 10cc. 10 Out Of 10 en Windows In The Jungle stammen uit de nadagen van een band die ik persoonlijk heel hoog heb zitten, maar die lang niet altijd op de sympathie van de critici kon rekenen.
Ik groeide daarentegen zo ongeveer op met de muziek van 10cc en kende de onweerstaanbare maar toch ook avontuurlijke popliedjes van de band eerder dan die van The Beatles. Omdat ik flink wat raakvlakken tussen de twee bands hoorde was 10cc voor mij The Beatles van de latere jaren 70; een bewering die lang niet iedereen me in dank zal afnemen.
10cc (1973), Sheet Music (1974), The Original Soundtrack (1975), How Dare You! (1976) en Deceptive Bends (1977) reken ik dan ook tot de beste platen van de jaren 70 en zeker niet alleen vanuit nostalgische motieven. 10cc stond in de jaren 70 garant voor popliedjes die meedogenloos wisten te verleiden, maar die in inhoudelijk opzicht ook wat te bieden hadden, waarbij de dynamiek tussen Eric Stewart en Graham Gouldman net zo belangrijk was als de dynamiek tussen Lennon en McCartney bij de Fab Four. De cynische Britse humor was de kers op de taart.
Het is wrang dat de eerste net wat mindere plaat die 10cc gedurende de jaren 70 maakte, Bloody Tourists uit 1978 (misschien wel de slechtste plaat van de band), met afstand de meest succesvolle plaat van de band is, wat uiteraard vooral te danken was aan de wereldhit Dreadlock Holiday. Bloody Tourists werd gevolgd door het bijna even zwakke Look Hear?, dat ook nog eens een wereldhit moest ontberen. Het was het begin van het einde voor 10cc, dat voorman Eric Stewart ook nog eens lange tijd kwijt raakte door een zeer ernstig auto-ongeluk en hierdoor in een binnen de popmuziek zeer rumoerige periode achter de feiten aan liep.
10cc zou uiteindelijk nog twee platen uitbrengen: 10 Out Of 10 en Windows In The Jungle; de korte comeback van de band in de jaren 90 moeten we maar vergeten. Het zijn platen die destijds bruut werden neergesabeld door de critici en ook in mijn herinnering waren het twee hele zwakke platen, die de lijn van Bloody Tourists en Look Hear? door trokken.
Dat blijkt erg mee te vallen. 10 Out Of 10 uit 1981 flirt nog wat met de reggae die de band in 1978 zo succesvol maakte, maar over het algemeen domineren de Beatlesque popliedjes waarmee 10cc in de eerste helft van de jaren 70 zoveel indruk maakte. De band uit Manchester klinkt misschien wat minder Brits dan op de vroege platen van de band, maar de songs van de band blijven kunststukjes met zowel een aanstekelijke als een in artistiek opzicht interessante laag.
De geremasterde versie van 10 Out Of 10 bevat maar liefst 17 tracks, waarvan met name de originele albumtracks parels zijn. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal zeer verzorgd, de vocalen van de twee voormannen klonken zelden beter (wat met name geldt voor Eric Stewart, voor mij één van de beste zangers uit de geschiedenis van de popmuziek) en de songs zijn van het type waarvoor de meeste songwriters nog altijd een moord zouden doen. Zwaar onderschatte plaat dus.
Op Windows In The Jungle is 10cc al grotendeels uit elkaar gevallen. Naast Graham Gouldman en Eric Stewart horen we vooral sessiemuzikanten, waardoor het allemaal perfect klinkt, maar de ruwe emotie wel eens wat ontbreekt.
Op Windows In The Jungle eist Eric Stewart de hoofdrol op. In vocaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, maar de dynamiek tussen de twee voormannen van de band wordt gemist.
De geremasterde versie van de plaat, die is aangevuld met wat overbodige live-tracks, is uiteindelijk een plaat van uitersten. In de beste tracks op de plaat doet 10cc anno 1983 niet onder voor de band in haar beste jaren, maar een aantal andere tracks had niet misstaan op Bloody Tourists of Look Hear?. De liefde voor reggae is op deze plaat nog niet helemaal gedoofd, maar sluit wel een stuk beter aan op de vertrouwde 10cc sound, luister bijvoorbeeld maar eens naar de achteraf bezien briljante single Feel Te Love. Jammer dus dat Windows In The Jungle geen vervolg kreeg.
Voor de beste platen van de band moet je nog altijd terug naar het hierboven genoemde rijtje uit de jaren 70, maar ook de slotakkoorden van de band zijn de moeite waard en bevatten popmuziek van een niveau dat maar weinigen gegeven is. In de stapel reissues van de laatste maanden van 2014 zijn ze door vrijwel niemand opgemerkt, maar 10 Out Of 10 en Windows In The Jungle zijn het beluisteren echt meer dan waard. Erwin Zijleman
