Het valt niet te ontkennen dat het uit Glasgow afkomstige Belle And Sebastian al een tijdje over haar hoogtepunt heen is. Waar de band in de tweede helft van de jaren 90 de meesterwerken (Tigermilk, If You're Feeling Sinister, The Boy With The Arab Strap) uit de mouw leek te schudden, is het werk van de Schotten het afgelopen decennium vrij wisselvallig. Dat betekent natuurlijk niet dat de band niet meer in staat is om prachtplaten af te leveren, wat onder andere werd aangetoond met Dear Catastrophe Waitress (2003) en The Life Pursuit (2010); platen die niet heel veel onderdoen voor het beste werk van de band.
Of Girls In Peacetime Want To Dance ook in de buurt komt van de betere platen van Belle & Sebastian durf ik nog niet te zeggen, want ik heb inmiddels een week of wat een ware haat-liefde verhouding met deze plaat.
Wanneer ik helder probeer te krijgen wat ik vroeger zo goed vond aan het werk van Belle And Sebastian, kom ik uiteindelijk uit op de overvolle maar ook rammelende instrumentatie, op de honingzoete vrouwenstemmen en op het bitterzoete karakter van de muziek van de band uit Glasgow. Het zijn ingrediënten die op Girls In Peacetime Want To Dance genoegen moeten nemen met een redelijk bescheiden rol.
De plaat opent met twee nogal zoete popliedjes met een vleugje soul en een snufje 70s, maar ook een flinke dosis vertrouwd Belle And Sebastian geluid. Het zijn popliedjes die niet direct opzien baren, maar ze klinken absoluut aangenaam. Dat geldt ook voor de eerste track op de plaat waarin Belle And Sebastian opschuift richting 80s Eurodisco; niet mijn genre, al klinkt het best lekker. In alle tracks zijn flarden te horen van de instrumentatie waarmee Belle & Sebastian ooit opzien baarde, maar de betovering van weleer is toch wel wat weg. Hetzelfde geldt voor de vrouwenstemmen die de eerste paar tracks volledig ontbreken en zeker ook voor de specifieke, noem het maar bitterzoete, sfeer van de muziek van de Schotten.
De vrouwenstemmen keren terug in de vierde track, maar spelen uiteindelijk een zeer bescheiden rol op de plaat. Het is op zich geen ramp, want voorman Stuart Murdoch is in vocaal opzicht in goede vorm en schrijft nog altijd songs die balanceren op het snijvlak van kunst en kitsch.
Het is dit keer af en toe op het randje, want hier en daar klinkt het toch net wat te zoet en gelikt en mis ik het eigenzinnige en de wat donkerdere ondertoon van weleer. Een paar keer gaat het ook echt mis met aalgladde en pompeuze passages, maar gelukkig herstelt de band zich snel.
Het bovenstaande suggereert wellicht dat ik niet veel heb met de nieuwe plaat van Belle And Sebastian, maar ik heb zoals gezegd een haat-liefde verhouding met deze plaat. Rationeel bekeken mis ik van alles en nog wat op de nieuwe plaat van de Schotten, maar aan de andere kant doet de plaat me wat en ben ik er inmiddels ook verknocht aan geraakt.
Belle And Sebastian maakt nog altijd muziek die simpel lijkt, maar vaak behoorlijk complex is, waardoor je steeds weer nieuwe dingen hoort. Verder is een aantal tracks op de plaat behoorlijk aanstekelijk en valt er stiekem toch wel flink wat te genieten wanneer de band uitpakt met 80s Eurodisco en synthpop. Natuurlijk mis ik het volle instrumentarium van weleer, maar ook in een voor een belangrijk deel elektronisch klankentapijt blijken de songs van Belle & Sebastian uitstekend te gedijen.
Girls In Peacetime Want To Dance is een plaat die ik nog niet goed op de juiste waarde kan schatten, maar zolang ik er vrolijk van word en ik een aantal keren onder de indruk ben, krijgt de nieuwe van Belle And Sebastian van mij het voordeel van de twijfel. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's 4 LP's