De Australische band Pond (niet te verwarren met de Amerikaanse band uit de jaren 90) werd een paar jaar geleden geformeerd door muzikanten die de eveneens Australische neo-psych band Tame Impala op het podium bijstonden. Het leverde tot dusver een aantal platen op, die ik net niet goed genoeg vond voor een plekje op deze BLOG (al was Hobo Rocket uit 2013 een twijfelgeval).
De nieuwe plaat van de Australische band, Man It Feels Like Space Again, is wat mij betreft wel goed genoeg om als krent uit de pop aangemerkt te worden. Vergeleken met Hobo Rocket klinkt de nieuwe plaat van Pond immers minder fragmentarisch en net wat minder experimenteel, waardoor de songs dit keer wel blijven hangen.
Pond heeft zich zeker laten beïnvloeden door de muziek van Tame Impala, maar zit net wat dichter tegen de muziek van The Flaming Lips aan. Psychedelica is absoluut een belangrijk bestanddeel van de muziek van Pond, maar het is zeker niet het enige ingrediënt waarmee Man It Feels Like Space Again op smaak is gebracht.
Pond is ook niet vies van een flinke dosis space-rock en Krautrock en sluit hiernaast aan op de muziek van al die bands die zijn verzameld in het hokje indie-rock. Invloeden uitje glamrock en het rijke oeuvre van Todd Rundgren maken de veelkleurige muziek van Pond compleet.
Op de vorige platen van Pond herkende ik wat te weinig popsongs met een kop en een staart, maar deze zijn ruim vertegenwoordigd op Man It Feels Like Space Again. De nieuwe plaat van Pond grossiert in heerlijk zweverige popliedjes met breed uitwaaiende gitaren, atmosferisch klinkende toetsenpartijen en lekker luie zang. Het klinkt zeker niet alleen als de hierboven genoemde voorbeelden, maar raakt af en toe ook aan het meer psychedelische werk van Pink Floyd, wat absoluut een compliment is.
De muziek van Pond kan nog altijd makkelijk omslaan. Net als je heerlijk wegdroomt bij de psychedelische klanken op de plaat wordt je ruw wakker geschud door een stekelige song die je weer met beide benen op de grond zet. Dat is even jammer, maar het geeft Pond uiteindelijk wel een eigen gezicht.
Persoonlijk ben ik vooral onder de indruk van de wijze waarop Pond gitaren en elektronica combineert, waarbij de elektronica zo nu en dan de kant van Duitse Krautrock of zelfs de helden van Kraftwerk op schiet.
Waar Pond me in het verleden snel verveelde zit ik dit keer negen tracks en 45 minuten lang op het puntje van mijn stoel. Makkelijk is het zeker niet en echt in een hokje te duwen is het ook niet, maar geef je over aan de bijzondere klanken van Pond en je wordt meegevoerd langs surrealistische landschappen vol bijzondere kleuren.
Pond stond tot dusver duidelijk in de schaduw van Tame Impala, maar met Man It Feels Like Space Again stapt de band definitief uit deze schaduw met een plaat die de grenzen van de neo-psychedelica aan alle kanten overschrijdt maar toch niet uit de bocht vliegt. Erwin Zijleman
cd 
LP